ใครตอบทู้นี้  สวยทุกคน สวยแบบไม่ต้องส่องกระจก  555

จขกท. เจอคนโรคจิตบ่อยค่ะ รับมือได้แล้ว เจอตั้งแต่เด็ก
แค่มองตามองหน้าก็รู้แล้วว่าไม่ปกติ เพราะบุคลิกเนิร์ด เคยร้องไห้กับครูแนะแนวด้วย

แต่พอมาทำงานพวกโรคจิตหายไป  
เจอกับคนรู้จักแบบห่าง ๆ แทน  แนว ๆ แต๊ะอั๋งค่ะ  ... คือเจออีกละ  เบื่ออ่ะ  
เราก็แบบหลักสามกลาง ๆ ไม่เด็กแล้ว
แล้วที่เจอก็เป็นบุคคลที่เคารพนับถือเกรงใจพอสมควร ด้วยสถานภาพที่เขาเป็นน่ะค่ะ  
บอกก่อนว่าไม่ใช่หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานนะคะ
แล้วก็กับบางคน เราจำเป็นต้องพึ่งพิงผลประโยชน์ด้านองค์ความรู้เฉพาะทางบางอย่างที่มีอยู่ในตัวเขาด้วยค่ะ
จริง ๆ ต้องไปสัมภาษณ์ด้วยนะ เก็บข้อมูลเชิงคุณภาพ เจอแบบนี้ ... ไม่กล้าไปเลย

แค่คุยธรรมดา ๆ ค่ะ บางคนแตะแขนแบบสุภาพเบา ๆ  คุยไปคุยมาแตะอีกแระ
บางคนตีเนียนเอามือวางนาน ๆ ก็มี
มีตั้งแต่ จับต้นขาอ่อนเหนือเข่านิดนึงน่ะค่ะ  แตะแขน  โดยไม่มีเหตุจำเป็นที่ต้องทำแบบนั้น และไม่ได้สนิทมากขนาดนั้น และคุยกันครั้งแรกด้วย

อย่างจับมือ ก็ส่งของให้ตีเนียนใช้สองมือวางบนล่างมือเราเลยค่ะ -_-"
บอกตรง ๆ อึดอัดมากกกก

เราเป็นคนหน้าตาธรรมดา แต่งกายสุภาพ เรียบร้อย ไม่เปรี้ยว
แต่บุคลิกจะลุย ๆ มีความมั่นใจในตัวเองค่ะ และเป็นคนค่อนข้างถนอมน้ำใจคน ไม่ชอบการหักหาญ ...
ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ  
รีบบอกดักไว้ก่อนเดี๋ยวมีการตีความไปอีกทาง

ไม่ทราบว่ามีวิธีการรับมืออย่างไรบ้างคะ ที่สุภาพและไม่รุนแรง ไม่หยาบคาย

ถ้าแท็กผิดขอโทษด้วยค่ะ  ทุกเคสไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องค่ะ แต่คิดว่าน่าจะตรงกับคนวัยทำงาน