กระทู้แรกในชีวิตที่ตั้งเองงง เปิดมาก็บ่นเลยละกัน

เรื่องมีอยู่ว่า....!
เราเป็นผู้หญิงหน้าตาทำด๊าาาทำดา  ก็ไม่ถึงกับขี้เหร่จนไม่มีใครมองหรือไม่เคยมีใครขอเบอร์เวลาเจอไรงี้
แต่.. เราไม่ใช่คนขาว ตอนเด็กๆจะมีปมในใจเล็กๆน้อยๆ เพื่อนล้อดำอย่างนู้นอย่างนี้
พอโตมาเป็นคนชอบเสพอะไรต่างชาติจนมองว่า สีไหนก็สวยได้ เลยไม่ได้รู้สึกตำหนิตัวเองเรื่องสีผิวอีกต่อไป

ทีนี้เรามีแฟนมาพักใหญ่ๆแล้ว นางจะแบบเรียบร้อยๆ หน้าตี๋ๆหล่อเลยแหละ
เป็นมนุษย์มีโลกส่วนตัว รวมๆก็คนดีคนนึงปกติ  
เค้าก็รักเราดีนะ ไม่มีปัญหาอะไร เพียงแต่เราเนี่ยคิดมากอะไรนักหนาไม่รู้
คิดว่าตัวเองไม่สวยๆๆ อยู่บ่อยๆ บางทีก็คิดนะว่า มานั่งทำให้ตัวเองขาวๆดีมั้ย
ปกติเราก็เป็นคนชอบแต่งหน้าแต่งตัวฟรุ้งฟริ้งตามประสาผู้หญิงนะ
ไม่ได้ปล่อยตัวไม่ดูแลอะไรแบบนั้น แค่ไม่โฟกัสเรื่องความขาวเท่าไหร่
กลัวนางจะอายเพื่อนบ้าง ที่เราไม่ได้ดูน่ารักบ้องแบ๊วแบบพิมพ์นิยมอะไรประมาณนี้

พอมาคิดดูอีกที ถ้าเค้าไม่ได้ชอบที่เราเป็นตัวเรา คงไม่คุย จีบ และคบมายันตอนนี้ถูกไหม
ทุกวันนี้ขาวๆสวยๆน่ารักเยอะแยะไปหมด ทำไมเค้าไม่ไปจีบ ? ความรู้สึกตำหนิตัวเอง(ด้านหน้าตา)กลับมาอีกครั้งเพราะนางหล่อ หึ่ยยย
ชอบคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรที่จะเดินด้วย เวลาเจอเพื่อนเค้า เราจะคิดลบไปเองหมดเลยอะว่า เธอจะอายเพื่อนไหม
อยากเลิกคิดมากเรื่องนี้อะ จริงๆแล้วเราก็ไม่ได้วนเวียนคิดมากบ่อยขนาดนั้นเพียงแต่บางครั้งก็คิดขึ้นมาเรื่อยๆ แก้ไม่หายสักที
แฟนไม่เคยว่าไรเราเลยนะ มีแต่เราอะคิดเอง55555555
เลยอยากรู้ว่า ถ้าคุณผู้ชายที่หน้าตาดีๆมีแฟนไม่ได้สวยอะไรนี่ คำว่า "รักกันเพราะนิสัย" มันมีจริงๆใช่มั้ย