แบบเมื่อก่อนเวลาคุยกับใครก็จะคบไปเลย ไม่คิดอะไรมาก

พอเดี๋ยวนี้
คิดมากกังวลสับสนลังเล ประมาณว่าเขาจะใช่คนที่เราตามหาไหม

พอโดนเทปุ๊บ เราก็ ไม่เสียใจนะอยู่คนเดียวก็ได้
แต่มันชอบคิดถึงเวลาที่คุย เวลาที่แอบยิ้ม และปฏิเสธอะไรสักอย่าง บางทีก็คิดว่าถ้า ลองคบๆไป จะต้องไม่มานั่งคิดมากจะดีกว่าไหม
มันคิดถึงนะ แต่มันไม่เจาะจงเฉพาะคน ส่วนใหญ่จะคิดถึงคน ที่หายไปแบบค้างคา

คำถามครับกระทู้คำถามนี่เนอะ

ทำไมบางคนพอจะไปถึงไม่บอกลาครับ ?
ทำไมบางคนพอจะไปถึงไม่อธิบายครับ ?
ทำไมบางคนพอจะจากไปกับยังพูดดีครับ ?
ทำไมบางคนพอจากไปเราต้องเป็นคนรู้สึกผิด รู้สึกแย่ ?
แล้วสุดท้าย มีใครเป็นแบบผมบ้าง?

มันเหมือนดูหนังที่จุดจบเป็นปมปริศนา ไม่ก็ตัดจบแบบให้คนดูมโนไปเอง
ส่วนคนที่จบแบบชัดเจน มันโอเคนะที่สเตตัสเราจะเป็นเพื่อน เป็นพี่เป็นน้อง

กระทู้บ่นชัดๆ