คือเราเป็นผู้หญิงนี่แหละ ได้มีโอกาสไปสนิทกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งก็รู้จักกันแบบผิวเผินมาหลายปีแล้วล่ะ
หลังๆได้มีโอกาสทำความรู้จักมากขึ้น ช่วงแรกๆไม่ได้อะไรขนาดนั้นนะ คือเราก็มีแฟนอยู่แล้ว เป็นผู้หญิงนั่นแหละ พอเลิกกับแฟนเท่านั้นล่ะ
เลยเริ่มคุยกันมากขึ้นกับเค้า มีอะไรก็ปรึกษากันได้ ซื้อของมาให้เวลาไปเที่ยว วันพิเศษ สอนงาน ช่วยทำการบ้านนู่นนี่
จนเรารู้สึกว่า เราชอบเค้าแล้วล่ะ แต่เราก็ไม่กล้าแสดงออกอะไรขนาดนั้น คือเพื่อนเราอีกคนหนึ่งชอบเพื่อนของเธอคนนี้เหมือนกัน
ขนาดมันเป็นผู้ชาย มันยังกินแห้ว มองหน้ากันไม่ติด แล้วเราจะเหลือไหมไม่รู้  มันแบบใจแป้วอะ ไม่กล้าเลย
มีพี่ที่เราเคารพคนนึงเคยบอกว่า 'ชอบคนใกล้ตัว อกหักขึ้นมาเดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติด'
ทำให้เราไม่เคยคิดจะสารภาพให้เค้ารู้เลย แต่ก็เหมือนเค้าจะรู้นะว่าเราแอบชอบ
แต่เค้ากลับไม่มีท่าทีผลักไสหรือตอบรับแบบจริงๆจังๆ

เราเป็นเหมือนทุกอย่างของกันและกันไปเลยอะ เป็นทุกอย่างที่ไม่ใช่ 'แฟน'
คุยได้ ปลอบได้ งอแงใส่ได้ งอนได้ ง้อได้ โอ๋ได้ บอกคิดถึงได้ บอกรักได้(ไม่ได้บ่อย)

มันอาจจะดีที่การไม่ได้เป็นอะไรกันจะทำให้เราไม่ต้องเลิกกัน
แต่เราก็ไม่แน่ใจว่าแบบนี้มันดีแล้วรึเปล่า
เป็นความสุขแบบหน่วงๆ บางวันก็ดี บางวันก็เศร้า
บางทีก็หวงไม่รู้ตัว งงตัวเอง