คนที่เข้ามาอ่าน มีใครเคยเป็นเหมือนกันรึเปล่า
หลังคนที่สำคัญต่อความรู้สึกจากไป เจ็บปวดข้างในอกเหมือนข้างในนี้ว่างเปล่า เหมือนหัวใจหายไป
และความเจ็บปวดในใจยังเปลี่ยนเป็นน้ำตาได้เหมือนไม่มีสิ้นสุด ถึงจะผ่านไปนาน

คำว่ารักหรือคำว่าหัวใจมันน้ำเน่าน่าอ้วก คือเรื่องเพ้อเจ้อที่คนมโนขึ้นมาเองแล้วก็หลงเชื่อกันได้ทั้งโลก
เคยคิดอย่างนั้น พอรู้สึกกับตัวจึงสงสัย
ความรักบรรจุอยู่ข้างในหัวใจใช่หรือไม่ ? ถึงได้เจ็บปวดตรงตำแหน่งนั้น
ครั้งที่รู้สึกได้ถึงหัวใจอย่างเต็มเปี่ยม สัมผัสสึกถึงตำแหน่งกลางใจอย่างอบอุ่นและนุ่มนวลที่สุดในความรู้สึก ก็เป็นตอนได้รับรัก
ครั้งเดียวที่ได้อยู่ในอ้อมกอด

ใครอาจจะคิดว่าฉันเพ้อเจ้ออะไร 555
คนที่จากฉันไปโลกหน้าคือคนที่ไม่ใช่แม่แต่ก็เป็นเหมือนแม่ของฉัน
เธอช่วยเตือน และอาจจะเรียกว่าเคยช่วยชีวิต ทำให้รู้สึกว่าชีวิตที่เหลือขึ้นอยู่กับเธอ
ถ้าไม่ใช่ว่าเธอบอกให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อ ให้เดินไปข้างหน้าเท่านั้น คงจะตามเธอไปทันที

ตรรกะคือ คนเราอุตส่าห์อดทนพยายามมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ทั้งที่ไม่ได้น่าอยู่เท่าไหร่ ก็เพราะที่นี่มีคนที่เรารัก
ดังนั้นถ้าจะอยากจากไปโลกหน้า เพราะโลกหน้ามีคนที่เรารัก จะแปลกตรงไหน ก็อยู่บนพื้นฐานความคิดเดียวกัน
(แต่ถูกห้ามไม่ให้ตามไป)

ไม่ต้องฟังคำบ่นก็ได้นะคะ แค่อยากได้คำตอบว่าเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนฝนตกหนักมีฟ้าแลบฟ้าแลบ เดี๋ยวก็มีรุ้งกินน้ำเป็นปรากฏการณ์
ใครๆก็เป็น เดี๋ยวก็หาย จะได้เอามาปลอบใจตัวเอง