Japan-Kumamoto 14 เมษายน 2016  ในคืนที่สงบ 21:26 นาฬิกา เวลาในประเทศญี่ปุ่น

เมื่อวานวันที่  13 เมษายน  2016...วันสงกรานต์ในไทย
ข้าพเจ้าคิดถึงเมืองไทยมากๆๆ...แต่ก็ได้แต่คิดถึง
เพราะตนเอง..เลือกที่จะมาอยู่ ณ.ประเทศญี่ปุ่นเอง
เมื่อวาน  13 เมษายน  นำพระพุทธรูป.. กระดูกคุณพ่อในโกฏเล็กๆ และอื่นๆมาสรงน้ำอย่างง่าย
ทำความสะอาด..ถ่ายรูปลงแชร์ในเฟสบุ๊ค..เพียงอยากแชร์ความรู้สึกในโลกรู้
เย็นๆไปซื้ออาหาร...ฝนตกปรอยๆ..ตอนแรกนึกหงุดหงิด..เปียกเลย..ต้องรีบหลบฝน
อีกห้วงคิด...เอ๊ะ..ฝนตก..เป็นเรื่องธรรมชาติ..จะหงุดหงิดทำไม..
คิดว่าเป็น น้ำมนต์ที่ฟ้าประทานให้ซิ..ให้ความชุ่มช่ำ..ให้ชีวิตต้นไม้
ให้ชีวิตตนเอง..มีน้ำดื่มน้ำใช้...ว่าแล้ว..ก็เลิกหนีฝน..เดินเงียบๆกลับที่พัก
นอนหลับอย่างมีความสุขอีกค่ำคืนหนึ่ง

เช้าวันที่ 14 เมษายน 2016...ตามปกติทุกวัน จนมืดค่ำ

ข้าพเจ้านอนเล่นเน็ตอยู่บนเตียงนอนเล็กๆกระทัดรัด...
เช็คงาน..เช็คสินค้า..เช็คไปเรื่อยเปื่อย..กะว่าอีกซักแป๊บจะนอนล่ะ
เวลาขณะนี้ 21:26 นาที ...ได้ยินเสียง..ปัง..(ไม่ใช่เสียงครืนหรือโครมตามที่ได้อ่านในหนังสือบางเล่ม)
ได้ยินเสียง..ปัง..ครั้งเดียว..และวินาทีนั้น..พื้นดินโยกอย่างรุนแรง
รอบข้างตัว..สั่นไปหมด..โคมไฟแกว่งแรงมาก..จนแทบจะหลุดออกจากขั้วปลั๊กที่ต่อกัน
ตกใจมาก...ขยับไปไหนไม่ได้..นอนมองหลังคา..มองชั้นวางหนังสือ
ตายแน่แล้ว...หนังสือบนชั้น...ถ้าหล่นลงมาได้มีสิทธิ์ หัวปูดหัวโนกันเป็นแน่แท้
แต่ขยับไม่ได้...มันไหวมันโยก...ทำให้นึกถึงเด็กๆที่พ่อแม่ปู่ย่าตายาย..จับลงเปล
แล้วไกวไปมา...เด็กๆไม่สามารถยืนได้..ต้องนั่งหรือนอน
เพราะจำยอม(หรือเปล่าก็ไม่รู้)...สุดท้ายก็หลับไปด้วยความเคลิ้ม...หรือเมาเปลก็ไม่รู้ได้
แล้วไงล่ะ...ผู้ใหญ่มนุษย์ป้าอย่างข้าพเจ้า...ห่างหายจากการโดนไกวแรงแบบนี้
ก็เกาะเตียงเป็นตุ๊กแกนะซิ...จะทำอะไรได้ในวินาทีนั้น...

(ว่างๆมาเขียนต่อนะ...แค่อยากจดบันทึกที่ใดที่หนึ่ง)
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขียน...26 พ.ค. 2016)

ดังโกะ