หลังจากตั้งกระทู้ไร้สาระมา 2 กระทู้... กระทู้นี้อาจจะเป็นประสบการณ์ที่แตกต่างออกไปนะคะ

ย้อนไปเมื่อประมาณ 9-10 ปีที่แล้ว ปกติเรากับแม่ไม่ค่อยได้เจอหรือคุยกันเพราะแม่ก็กลับบ้านดึกบ่อยๆ เราก็เด็กกิจกรรม(รำ เต้น เล่นกีฬา แข่งดนตรี) วันนึงแม่เดินเข้ามาหาเราที่ห้อง

แม่ : จะไปบ้านอาม่าด้วยกันมั้ย?
เรา : อืมมม ไปก็ได้ ไม่ได้ไปนานแล้ว

คืนนั้นเราก็ไปบ้านอาม่ากับแม่และหมาของเรา

ไปถึงบ้านอาม่า บ้านแกจะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ อยู่บริเวณตีนเขา พอดีเพื่อนเราโทรมาหา เราเลยเดินออกไปรับโทรศัพท์เพราะในบ้านอาม่า มักคุยกันเสียงดัง ปรากฏว่าพอเราเดินกลับมาที่บ้านอาม่า รถของแม่เราก็หายไปแล้ว

เรา : อาม่า แม่ล่ะ?
อาม่า : เอ๊า!!? แม่มึ...กลับบ้านไปแล้ว
เรา : เอ๊า!!?

เราเลยรีบโทรหาแม่
แม่ : (รับสาย) ฮัลโหล เธออยู่ไหน?
เรา : ม๊า! ลูกอยู่บ้านอาม่า!!!
แม่ : เอ๊า!!! ไม่บอกล่ะว่าจะไปบ้านอาม่า แม่จะได้รอกลับมาพร้อมกัน!!!
เรา : . . . ม๊า... ลูกมาพร้อมม๊า... อะไรคือเอาหมากลับบ้านแต่ลืมลูก??
แม่ : อ้าวเหรอ...? แหะๆๆๆ......

อยากฝากบอกคนเป็นแม่ทุกคนนะคะ ถ้าได้เลี้ยงหมาแล้ว ช่วยให้ความสำคัญกับลูกให้เท่าหมาด้วย
เรื่องแบบนี้มันอ่อนไหว สร้างปมในใจมาได้ถึง 10 ปีเลยนะคะ = =