สวัสดีครับ
เข้าเรื่องเลยนะครับ ผมกับแฟนตอนนี้คบกันมาเกือบ3ปีแล้วครับ
เขาเป็นคนดีมากคนหนึ่งในสายตาผม ไม่เคยมีปัญหานอกใจกันเลยก่อนหน้านี้
ส่วนเรื่องทะเลาะก็มีบ้าง แต่ไม่เคยเกิน1วัน เราจะรีบเคลียร์ให้จบไป ทะเลาะก็นานๆสักครั้ง ไม่บ่อย ส่วนมากจะเป็นเรื่องส่วนตัวกันมากกว่า
ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก็เรียบง่ายขึ้น ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเหมือนตอนที่เริ่มคบกันใหม่ๆ มันไม่ได้โนแมนติกเหมือนเดิมเลย
และเมื่อช่วงก่อนหน้านี้ไม่นาน ความรู้สึกของผมมันมีเปลี่ยนๆไปบ้าง เพราะมีคนคนนึงเข้ามาจีบผม ผมบอกไปแล้วนะว่าผมมีแฟนแล้ว
เขาบอกว่าขอเป็นเพื่อนก็ได้ แล้วเราก็คุยกันบ่อยนะ คุยได้ทุกเรื่องจริงๆ และเหมือนพอคุยกับเขามากขึ้น มันยิ่งทำให้ผมรักแฟนผมน้อยลง
แต่ไม่ใช่ว่าผมอยากจะเลิกกับแฟนผมแล้วไปคบคนนั้นหรอกนะครับ มันแค่เป็นสิ่งที่ผมรับรู้ได้ว่า ไม่ว่าใครเข้ามาในชีวิตผมตอนนี้
ผมก็พร้อมจะอ่อนไหวไปหมด เพราะใจลึกๆมันเรื่มจะรักเขาน้อยลงจริงๆ คือผมก็บอกกับตัวเองนะ ช่วงนี้ถามตัวเองทุกวัน หลังๆเริ่มหนักขึ้น
ว่าเราควรจะเอาไงต่อ จะรักกับเขาต่อไปดี หรือเลิกกันให้เขาไปมีชีวิตใหม่ที่ดีขึ้น ส่วนตัวผมถ้าเลิกกันจริงๆคงจะพักเรื่องความรักไว้หน่อยละครับ
ไม่พร้อมจะเริ่มใหม่กับใคร อยากอยู่กับตัวเองนานๆ อยากเป็นคนที่ไม่มีพันธะใดๆ
แต่พอลองนึกดูอีกที หรือผมจะแค่เผลอใจไปชอบคนอื่น แล้วก็ปลอบใจตัวเองว่าเราไม่รักแฟนตัวเองแล้วและพยายามหาข้ออ้างให้ตัวเอง

ถามว่าตอนนี้ยังรักเขามั้ย รักครับ แต่ไม่เหมือนเมื่อก่อน ถามว่าอยากเลิกมั้ย ไม่อยากครับ แต่กลัวยิ่งฝืนไป นานไปเราทั้งสองยิ่งเจ็บ
ถามว่าชอบคนใหม่ที่เข้ามาคุยหรือเปล่า ไม่ถึงขั้นชอบอยากได้มาเป็นแฟน แต่จะรู้สึกดีเวลาได้คุยกับเขา
แล้วถามว่าถ้าให้เลือกจะเลือกใคร แน่นอนว่าต้องเลือกแฟน แต่ประเด็นอยู่ที่ว่า
ถ้ามีตัวเลือกที่3คือเลือกตัวเอง ขอเลือกอยู่กับตัวเองก่อนแล้วค่อยหาใครใหม่ ขอพักก่อน แต่ก็อย่างว่าแหละครับ นี่อาจจะเป็นอารมณ์ชั่ววูบก็ได้

ตอนนี้สับสนมาก งงกับตัวเอง อยากด่าตัวเองว่าแรงๆ