ผมมีเพื่อนอยู่คนนึงครับเธอชื่อว่า"บี"นามสมมติ) เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทในเซคคณะเดียวกัน เราแบบพูดหยาบใส่กันได้แบบไม่โกรธกันเลย ไปไหนก็ไปกันชวนไปนู้นนี่ผมก็ตามใจไปหมดเคยแบบอยากดูหนังเรื่องเดียวกันก็ไปดูกันสองคนหรือบางทีบีมันก็ไม่อยากดูน่ะแต่ผมลากไปดูบีก็ไปดูกับผม"โคตรใจ" ผมเห็นบีเสียใจในเรื่องความรักหลายต่อหลายครั้งผมก็ทำได้แค่ปลอบใจอยู่ข้างๆเสมอมา ก็เราเป็นเพื่อนอ่ะเนอะ บีเขาเป็นคนที่ใจอ่อนง่ายมาก ผมก็คอยเตือนสติให้ตลอด บีดีกับผมหลายอย่าง ช่วยติวหนังสือให้ผมช่วงสอบ ช่วยทำงานให้ เป็นเพื่อนที่ดีคนนึงเลยแหละ ผมก็พึ่งมารู้ว่าชอบบีก็เวลาใครต่อใครเข้ามาหาบี ไม่แม้กระทั่งเพื่อนของผม ตอนช่วงสงกรานต์บีไปเที่ยวกับรุ่นพี่ ผมนี่แทบจะบ้าเลยแต่ติดตรงที่ผมอยู่ต่างจังหวัดเลยไปดูแลไม่ได้ผมนี่โทรหาเป็นสิบๆสายเลย พอสงกรานต์วันสุดท้ายผมเลยชวนให้มาเที่ยวด้วยกันสะเลยจบปัญหาไป5555 เราสองคนไปไหนมาไหนคนอื่นนึกว่าเราเป็นแฟนกันตัวติดกันตลอด บางครั้งบีบอกว่าผมนี่เหมือนพ่อมันเลย ผมว่าผมกลายเป็นเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อไปสะแล้วว แต่ผมยังไม่กล้าที่จะบอกเขาหรอกครับ เพราะผมกลัวเสียเพื่อนดีๆไปคนนึงและอีกอย่างบีบอกกับผมว่าขนาดคนที่บอกรักเรายังทิ้งเราไปได้เลยและนับประสาไรกับคนที่บอกชอบเราจะไม่ทิ้งเรา บียังไม่พร้อมที่จะมีใครในตอนนี้ ผมเลยเลือกที่จะยังไม่บอกตอนนี้ครับรอเวลาที่มันสมควร แต่ก็กลัวจะมีคนคาบไปกินเสียก่อนและอีกอย่าง"เพราะบีมันห่วงกินมากกว่าครับตอนนี้" บางทีมันก็อึดอัดน่ะครับแต่ทำไงได้หล่ะครับ กระทู้นี้เป็นที่ระบายของผม ผมยังเขียนได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ต้องขออภัยด้วยน่ะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องของผมน่ะครับ