สวัสดีชาวพันทิปทุกคน ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง ไม่รู้จะทำยังไง คือผมกับแฟน(เราเป็นคู่รักเกย์) แฟนผมเป็นคนนอร์เวย์ และผมก็อยู่นอร์เวย์ตั้งแต่อายุ12ปี คบกันมาตั้งแต่ผม17จนผมอายุ22ปี ไม่ค่อยจะมีปัญหากันบ่อย แต่มาวันหนึ่งซึ่งก็คือเมื่อวันอังคารที่ผ่านมา 17.พฤษภาคม 2016 เป็นวันชาติของนอร์เวย์ เราก็ไปเดินขบวนร่วมกับชาวเมืองมากมาย และพอตอนค่ำเขาจะมีการกินเลี้ยงกันในแต่ละเขตที่ตนอยู่ ผมกับแฟนก็ไปนั่งกินเค้กในที่ที่เขาจัดเลี้ยง ผ่านไปซักพักเพื่อนเขาก็โทรมาบอกจะมารับไปฉลองที่ผับแห่งหนึ่ง แล้วบอกให้ผมรออยู่ที่นี่กับเพื่อนผู้หญิงที่มีลูก1คน ผมก็รอ จนงานเลี้ยงเลิกตอน19.00เขาก็ยังไม่กลับ ก็เลยไปรอที่บ้านเพื่อนผู้หญิงคนนั้น โทรหาทุกๆ5นาที แถมไม่รับสายอีก เวลาผ่านไปจนถึงห้าทุ่มกว่าๆ เขาก็ยังไม่กลับ ผมก็เลยโทรหาอีกปรากฏว่าเขาปิดเครื่อง ตอนนั้นโมโหมาก บ้านก็อยู่ไกล ไหนจะรถก็ไม่ได้ขับมา ก็เลยยืมรถเพื่อนขับไปดูที่ผับ ปรากฏว่าไม่มีเขากับเพื่อน ก็เลยขับไปดูที่บ้านของเพื่อนเขา แม่เขาก็เลยบอกว่า ยังไม่เห็นกลับเลย อ้าว! ไม่ได้ไปด้วยกันหรอ? ตอนนั้นเป็นไงเป็นกัน ไม่สนแล้ว ก็เลยให้เพื่อนไปส่งที่ท่าเรือ แล้วโทรให้เพื่อนอีกคนมารับ แต่ผมไม่กลับบ้าน ไปนอนบ้านเพื่อนเลย ผมก็ปิดเครื่องเหมือนกัน ผมโมโหและน้อยใจมาก ทุกครั้งไปไหนมาไหนนานๆเขาจะบอกเราเกือบทุกครั้ง แต่ครั้งนี้นานเกินที่จะรับได้ ประมาณตีสองกว่าๆ เพื่อนเขามาส่งเขาถึงบ้าน แล้วโทรหาเพื่อนผมคนที่ผมค้างคืนด้วย พอเพื่อนผมเห็นเป็นเบอร์แฟนผม เขาก็เลยวิ่งเอามาให้ผม ผมเลยบอกเขาไปว่า" ฉันอยู่นี่แหละ" พอตอนเช้า ประมาณกี่โมงไม่รู้(สายนิดๆ) เขาก็คงจะไปขับรถไปซื้อโคมไฟในห้างแห่งหนึ่งที่ผมบ่นให้เขาฟังว่าอยากได้ เพื่อที่จะเอามาง้อผม ส่วนผม12:30 ได้เวลาที่ผมจะต้องไปทำงานที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง(ผมเป็นเชฟ) ซึ่งจะต้องนั่งรสประจำทางเข้าในเมือง แต่ระหว่างทางนั้นมีอุบัติเหตุรถชนกันอยู่ พอใกล้ๆสถานที่เกิดเหตุ ชะโงกหัวไปดู เอ๊ะนี่มันป้ายทะเบียนรถเรานี่หว่า ใจเริ่มสั่นเร็วขึ้น แต่ก็ยังงงว่าใครขับมา ปรกติแฟนผมเขาจะตื่นบ่ายๆ ไม่คิดว่าจะใช่แฟนผม แต่พอลงไปดูถึงกับทรุดอยากจะเป็นลม เห็นเลือดเต็มพื้นและเห็นหน้าผากเขาหนังลอกออกไปจะถึงครึ่งหัว นี่แฟนเราหรอเนี้ย ทำไมเป็นแบบนี้ ไม่อยากจะเชื่อ ผมเลยเดินไปดูที่รถเห็นโคมไฟที่เราบ่นอยากจะได้แตกเป็นชิ้นๆ ยิ่งทำให้ผมแทบจะเป็นบ้า เขากำลังจะซื้อโคมไฟที่เราอยากได้มาให้เรา ทำให้เราคิดว่าเขาจะซื้อมาให้เรา และเขากลับต้องตาย คิดแบบนี้ คิดแล้วคิดอีก ผมก็เลยทั้งร้องไห้แล้ววิ่งเข้าไปกอดเขาบนแคร่ของทางAmbulanse หลังจากนั้นผมก็ได้แต่นั่งกับนอนที่บ้านคิดถึงสิ่งเก่าๆที่เราเคยทำร่วมกับ กับสิ่งที่เขาทำให้เรา คำพูดที่เราเคยสัญญากัน โมเม้นที่เราไปเที่ยวด้วยกัน ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดที่เอาแต่ใจตนเอง กับเรื่องงี้เง่าแค่นี้ จนทำให้เขาต้องตาย วันต่อมาทราบผลจากทางตำรวจว่าเขามีเมาค้างและคงจะหลับในด้วย เพราะปรกติเขาจะนอนนาน แต่เมื่อคนก่อนเขาคงจะดื่มหนักจนดึก ได้นอนน้อย แล้วตื่นแต่เช้าเพื่อไปซื้อของที่เราอยากได้มาง้อเรา ซึ่งวันนี้ 23/5/2016 เป็นวันฝังศพเขา เราก็ได้แต่นึกรู้สึกผิด ไม่น่าทำแบบนั้น ชีวิตนี้หาคนแบบเขาคงยาก ไม่อยากจะมีใครอีกแล้วนอกจากเขา ใครก็ได้ช่วยหาทางออกที บางทีก็อยากที่จะตายไปกับเขา จะได้ไม่ต้องทนกับความทรมานกับความคิดที่มีแต่เขาที่ลืมไม่ได้แบบนี้