ถ้าเขียนผิดเขียนถูกต้องขอโทษด้วยนะคะ พิมในโทรศัพท์ค่ะ
คือตอนเด็กๆเราเป็นคนชอบทำบุญค่ะ พอโตๆมาแม่เริ่มไปปฏิบัติธรรมที่วัด พ่อและย่าซึ่งไม่ชอบทำบุญก็ไม่ค่อยพอใจค่ะ
เค้าก็พูดกับเราว่าเนี่ยทำบุญอ่ะไม่ดีหรอก บลาๆๆค่ะ แบบพูดประมาณ1อาทิตย์ หลังจากที่แม่กลับมาจากวัด
แม่ก็ชวนเราชวนเราสวดมนต์ตามปกติค่ะ แต่เราเริ่มไม่อยากสวดเพราะกลัวพ่อว่า ตั้งแต่นั้นมาก็เริ่มไม่อยากทำบุญอีกเลย
ไปๆมาๆพอเราจะสอบเข้าม.1 แม่ก็ชอบพูดว่าเนี่ย จะสอบเข้าได้ไม่ได้มันก็ขึ้นอยู่กับดวง ถ้าทำกรรมกับพ่อแม่เยอะก็ไม่ได้หรอก
เราก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีกับการทำบุญแล้วค่ะ พอสอบเข้าม.1ได้ แม่ก็ทำบุญมากขึ้น และชวนเราไปทำบุญบ้าง
ตอนนั้นคือไม่ชอบทำบุญไปแล้วอ่ะค่ะ แบบเวลาแม่ชวนไปพ่อก็จะไปด่วย ถ้าเกิดเราไหว์พระแบบตั้งใจ พ่อก็จะมองๆอ่ะค่ะ
เราเรื่องคือไม่นานมานี้ แม่ชวนเราไปใส่บาตรตอนเช้า6โมง เราก็บอกว่าไม่ไป แม่ก็ว่าๆๆๆๆๆ พูดว่ากรรมนู้นกรรมนี้ สุดท้ายเราเลยต้องไปค่ะ
พอไปคือแม่ไปรอตั้งแต่6โมงเช้า แต่เค้าใส่กัน7โมง ซึ่งรอนานมากกกค่ะ เราก็รู้สึกไม่โอเค คือเหมือนรู้สึกว่าเวลาไปทำบุญคือบางทีแม่ก็ทำเกินไปอ่ะค่ะ แบบยก2มือสิ ถ้ายกมือเดียวชาติหน้าจะเกิดมามี1มือนะ หรืออะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ บางทีเราใส่กระโปรงใส่รองเท้าผ้าใบไปไหว้พระ แม่ก็ให้เราถอดรองเท้า คือกระโปรงมันสั้นค่ะ เวลาถอดรองเท้ามันก็จะเห็นกกน. แม่บอกว่าถ้าไม่ถอดบาปนะ ทำให้เรารู้สึกแบบทำไมต้องเยอะขนาดนี้ เราเลยกลายเป็นคนไม่ชอบทำบุญอีกเลยค่ะ ขอความคิดเห็นด้วยว่าเรารู้สึกไปเองรึป่าว หรือคิดไปเองมั้ย
หรือการที่ไม่ทำบุญที่ผิดมากเลยหรอคะ