คือปัจจุบันเรามีเพื่อนในกลุ่มเกือบสิบคน แต่ก็ไม่ได้สนิทกันเป็นพิเศษ
เราไม่ใช่คนพูดเยอะ แต่เราก็คุยกับพี่สาวเราอยุ่ตลอดนะ เรามีเพื่อนผช.มากกว่าผญ.(นิสัยเราจะห้าวๆ ถ่อยบ้างบางครั้ง และไม่ได้รักสวยรักงาม)รู้สึกผช.มันคุยกันง่ายกว่า เพราะเราไม่ใช่ทอม เลยมีบางคนคิดว่าเราแรดแหละ5555
เราไม่ได้ชอบพวกดาราเกาหลี ซีรี่ย์ ขนาดนั้นแค่พอติดตามเอาสนุกๆ เราจะชอบพวกงานวาด งานเขียน(แต่ไม่ใช่นิยายรักแหววๆนะ ชอบดราม่า)ชอบดูหนังต่างประเทศทุกแนว อนิเมะ การ์ตูนก็ชอบ #แล้วตอนนี้เราก็ทำงานพิเศษหลายๆอย่าง ทั้งยกของ เด็กเสริฟ ติวเด็กประถม เคยไปเป็นพิธีกรให้รร.น้องด้วย แต่เราไม่ได้เล่าให้เพื่อนในกลุ่มฟัง
เราก็รักเพื่อนเรา เท่าๆกันไม่ต่างจากใคร เราเอาใจใส่ เราเป็นห่วงพวกมัน กวนติงเพื่อนบ้างตามประสา55555 แต่เรากลับไม่เคยได้รับการสนใจเลย
เช่น เพื่อนเราจะชอบพวกเกาหลี ซีรี่ย์ ซึ่งเราไม่รู้เรื่องเลย พอถามก็เหมือนไม่ได้ยินที่เราถาม(เราว่าเราไม่ใช่คนพูดเบานะ)
หรือพอเราจะเล่าอะไรบ้าง ก็ไม่มีใครสนใจหรือฟังแต่ไม่ใส่ใจฟัง บางทีก็พูดแทรกแล้วเรื่องของเราก็ถูกพับเก็บไป
เวลาคุยกันในกลุ่มเราก็มักจะนั่งฟัง แล้วหัวเราะตามบ้าง ปล่อยมุกบ้าง(แต่ไม่มีใครเล่นด้วย)
เพื่อนคิดว่าเราเป็นเด็กเอ๋อ แต่เราว่าไม่จิงอะ เรายอมรับว่าเราใจลอยบ่อย แต่เราก็ยังมีสติอยุ่นะ เราไม่ได้ความรู้สึกช้า เราแค่เอื่อยๆไม่ได้เอ็กไซต์ตลอดเวลาเว่ย เพื่อนมักจะคุยหรือทำอะไร โดยที่ลืมเรา พอเราไม่รู้เรื่อง ก็บอกเราเอ๋อ
เวลามันด่าเรา เราก็ไม่ได้โกรธนะ ก็ขำๆ ถึงจะรู้ว่ามันด่าเราจิงๆ
เราไม่อยากคิดเล็กคิดน้อย นอยด์ โกรธ ยิ้มๆไว้ไม่เครียด
รู้สึกบ่อยๆว่ามันมีกำแพงที่เราไม่สามารถเข้าไปได้ ได้แค่มองส่องเข้าไป คนที่อยุ่ข้างในก็ไม่เห็นเราในสายตา.....เศร้ามั้ย เศร้า
เพื่อนก็ไม่ได้กีดกันเรานะออกแนวลืมเราแล้วมากกว่า เราดูคนเป็นว่าใครรมณ์ไม่ดี เศร้า เราก็ถามตลอดแหละ"เป็นไรป่าว?" แต่เพื่อนเลือกที่จะไปเล่าให้เพื่อนอีกคนฟัง....เป็นห่วงมัน แต่น้อยใจว่ะ สุดท้ายก็ปล่อยผ่าน ใครเดือดร้อน เราก็พร้อมช่วย....โดนเมิน ก็ไม่ติดอะไร เราเดือดร้อนเอง เล่าให้เพื่อนฟัง..(โดนเมิน)....เราต้องพึ่งตนเอง
โคตเสียใจตรงที่เราไม่มีใครเห็นเราผ่านกำแพงนั้น เหนื่อย ผิดหวัง น้อยใจ เราพยายามคิดแง่บวกว่า "ถ้าเป็นตัวของตัวเอง เดี๋ยวสังคมก็ยอมรับ" แต่ตอนนี้เราไม่รู้ว่าควรจะเชื่อตรรกะนี้ต่อดีมั้ย หรือเราที่ผิด? น้ำใจไม่ช่วยอะไรเลย? ไม่รู้วิธีอื่นแล้ว
ทุกวันนี้นั่งอินกับเพลง"คนไม่จำเป็น" ของ gesnova มากๆ สักวันฟังไปน้ำตาคงได้ร่วงเผาะๆแน่เลย555555
#ขอบคุณมากจ้าที่เข้ามาอ่าน บางทีอาจมีหลงเข้ามา ยาวมาก555 อย่างน้อยก็มีคนรับรู้เรื่องของเราเนอะ
เราไร้ตัวตนในกลุ่มเพื่อน ถูกเมิน เป็นเงาของกลุ่ม
เราไม่ใช่คนพูดเยอะ แต่เราก็คุยกับพี่สาวเราอยุ่ตลอดนะ เรามีเพื่อนผช.มากกว่าผญ.(นิสัยเราจะห้าวๆ ถ่อยบ้างบางครั้ง และไม่ได้รักสวยรักงาม)รู้สึกผช.มันคุยกันง่ายกว่า เพราะเราไม่ใช่ทอม เลยมีบางคนคิดว่าเราแรดแหละ5555
เราไม่ได้ชอบพวกดาราเกาหลี ซีรี่ย์ ขนาดนั้นแค่พอติดตามเอาสนุกๆ เราจะชอบพวกงานวาด งานเขียน(แต่ไม่ใช่นิยายรักแหววๆนะ ชอบดราม่า)ชอบดูหนังต่างประเทศทุกแนว อนิเมะ การ์ตูนก็ชอบ #แล้วตอนนี้เราก็ทำงานพิเศษหลายๆอย่าง ทั้งยกของ เด็กเสริฟ ติวเด็กประถม เคยไปเป็นพิธีกรให้รร.น้องด้วย แต่เราไม่ได้เล่าให้เพื่อนในกลุ่มฟัง
เราก็รักเพื่อนเรา เท่าๆกันไม่ต่างจากใคร เราเอาใจใส่ เราเป็นห่วงพวกมัน กวนติงเพื่อนบ้างตามประสา55555 แต่เรากลับไม่เคยได้รับการสนใจเลย
เช่น เพื่อนเราจะชอบพวกเกาหลี ซีรี่ย์ ซึ่งเราไม่รู้เรื่องเลย พอถามก็เหมือนไม่ได้ยินที่เราถาม(เราว่าเราไม่ใช่คนพูดเบานะ)
หรือพอเราจะเล่าอะไรบ้าง ก็ไม่มีใครสนใจหรือฟังแต่ไม่ใส่ใจฟัง บางทีก็พูดแทรกแล้วเรื่องของเราก็ถูกพับเก็บไป
เวลาคุยกันในกลุ่มเราก็มักจะนั่งฟัง แล้วหัวเราะตามบ้าง ปล่อยมุกบ้าง(แต่ไม่มีใครเล่นด้วย)
เพื่อนคิดว่าเราเป็นเด็กเอ๋อ แต่เราว่าไม่จิงอะ เรายอมรับว่าเราใจลอยบ่อย แต่เราก็ยังมีสติอยุ่นะ เราไม่ได้ความรู้สึกช้า เราแค่เอื่อยๆไม่ได้เอ็กไซต์ตลอดเวลาเว่ย เพื่อนมักจะคุยหรือทำอะไร โดยที่ลืมเรา พอเราไม่รู้เรื่อง ก็บอกเราเอ๋อ เวลามันด่าเรา เราก็ไม่ได้โกรธนะ ก็ขำๆ ถึงจะรู้ว่ามันด่าเราจิงๆ
เราไม่อยากคิดเล็กคิดน้อย นอยด์ โกรธ ยิ้มๆไว้ไม่เครียด
รู้สึกบ่อยๆว่ามันมีกำแพงที่เราไม่สามารถเข้าไปได้ ได้แค่มองส่องเข้าไป คนที่อยุ่ข้างในก็ไม่เห็นเราในสายตา.....เศร้ามั้ย เศร้า
เพื่อนก็ไม่ได้กีดกันเรานะออกแนวลืมเราแล้วมากกว่า เราดูคนเป็นว่าใครรมณ์ไม่ดี เศร้า เราก็ถามตลอดแหละ"เป็นไรป่าว?" แต่เพื่อนเลือกที่จะไปเล่าให้เพื่อนอีกคนฟัง....เป็นห่วงมัน แต่น้อยใจว่ะ สุดท้ายก็ปล่อยผ่าน ใครเดือดร้อน เราก็พร้อมช่วย....โดนเมิน ก็ไม่ติดอะไร เราเดือดร้อนเอง เล่าให้เพื่อนฟัง..(โดนเมิน)....เราต้องพึ่งตนเอง
โคตเสียใจตรงที่เราไม่มีใครเห็นเราผ่านกำแพงนั้น เหนื่อย ผิดหวัง น้อยใจ เราพยายามคิดแง่บวกว่า "ถ้าเป็นตัวของตัวเอง เดี๋ยวสังคมก็ยอมรับ" แต่ตอนนี้เราไม่รู้ว่าควรจะเชื่อตรรกะนี้ต่อดีมั้ย หรือเราที่ผิด? น้ำใจไม่ช่วยอะไรเลย? ไม่รู้วิธีอื่นแล้ว
ทุกวันนี้นั่งอินกับเพลง"คนไม่จำเป็น" ของ gesnova มากๆ สักวันฟังไปน้ำตาคงได้ร่วงเผาะๆแน่เลย555555
#ขอบคุณมากจ้าที่เข้ามาอ่าน บางทีอาจมีหลงเข้ามา ยาวมาก555 อย่างน้อยก็มีคนรับรู้เรื่องของเราเนอะ