มีแฟนมา..เปนฝ่ายบอกเลิกแฟนเกือบตลอดเลยคะ (บางคนก็ทิ้งเราไปก็มีกลับมาคืนดีกันแล้วเราก็บอกเลิกไปก็มี)

ตอนแรกก็จะเปนคนที่เจอผู้ชายที่เราจะรักมากๆ..รู้สึกดีมากๆ

แต่พอคบไปคบมา..ก็มีปัญหา..ส่วนนึงจากตัวเรา(เราก็นิสัยไม่ดีคะเอาแต่ใจง๊องแง้ง)..อีกส่วนนึงจากการที่เราคาดหวังจากความรัก..มีปัญหาในเรื่องต่างๆเช่น..เรื่องเงิน..เรื่องนิสัย..ต่างๆนานา

สักพักก็ทะเลาะกัน...แต่ยังรักเค้าก็ไม่อยากเลิก...กลายเปนให้โอกาสเค้า..ครั้งแล้วครั้งเล่า..ให้ปรับตัว...แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้..พอโอกาสสุดท้ายที่เราตัดสินใจเดินออกมา...ผู้ชายก็มาง้อๆ..พอไม่ใจอ่อน..บางคนก็หายไป..บางคนก็โมโหร้ายใส่เรา...เหมือนถ้าเค้าไม่มีความสุขก็อย่าหวังให้เรามีความสุข(อาจจะเปนอารมขณะนั้นของเค้ามั้ง) บางคนก็ประชดประชันเหมือนจะเกลียดกันไปกลายๆเลย

เอาจริงๆเราเลิกกับใคร...ก็อยากเปนเพื่อนอยู่นะ..แต่ก็เข้าใจแหละ...ว่าคงทำได้ยาก..
และก็เข้าใจด้วยว่าทำร้ายจิตใจเค้ามากๆเช่นกัน

แต่.........บางคนมันก็ฟ้าอาจจะส่งให้เรามาเจอกันแค่นั้นก็ได้มั้ง????  ไม่รู้สิคะ..

เราบอกเลิกทุกครั้งทุกคน..เราก็เสียใจทุกครั้งนะ..ไม่ใช่ลั้นลาอยากจะมีแฟนใหม่...

ก็รู้สึกแย่ที่ทำให้ใครเสียความรู้สึกมากๆ..โดยเฉพาะคนที่เคยรักกัน..ไม่อยากให้เปนแบบนั้นเลย..

ใครเปนแบบเราบ้างไหม..ทำไงให้ไม่รู้สึกแย่บ้างคะ

ปล.เราไม่ได้สวยหรอกคะ..แถมจนด้วย..มีแฟนคบมา4คนคะ คบหลักหลายปีเกือบทุกคน...คนล่าสุดก็คบมาเกือบปีแล้ว