เมื่อกี้ประมาณ 3 ทุ่มกว่า ๆ ตอนกำลังปั่นจักรยานกลับบ้าน แถวหมู่บ้านพฤกษชาติ
ถนนแถวนี้หลายเลน รถก็ซิ่งมาก ผมเลยต้องใช้วิธีแบกจักรยานข้ามสะพานลอยเอา

ก่อนจะจอดจักรยาน มีผู้หญิงคนนึงเพิ่งลงจากรถตู้เดินขึ้นสะพานลอยไปก่อนแล้ว
ผมก็ค่อย ๆ แบกจักรยานขึ้นไหล่ แล้วเดินขึ้นไป พอเดินถึงด้านบนผู้หญิงคนที่เดินขึ้นมาก่อนหน้า หยุดยืนอยู่
หันซ้ายหันขวา เหมือนลังเล ๆ แล้วเธอก็หันมามองผม ยิ้มแบบกลัว ๆ ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะปกติก็ไหว้หนวดเคราอยู่แล้ว
ผมก็วางจักรยานลงแล้วขี่บนสะพานลอย พอปั่นไปเกือบสุดสะพาน เห็นคนเร่ร่อนนอนหมอบอยู่
หน้าตาเหมือนคนเมากาว (กลิ่นกาวฟุ้งมาก) ผมก็เลยเข้าใจทันทีว่าผู้หญิงคนมะกี้กลัวอะไร

พอเห็นงั้นผมก็เลยหันไปมอง กะจะเข็นจักรยานกลับไปรับแล้วพาเดินข้ามมาใหม่ แต่เธอไม่อยู่แล้ว ผ่านไปอีก 3-4 วิ ถึงเห็นว่าเธอเดินอยู่ข้างล่าง คงกำลังเดินไปข้ามสะพานลอยอีกอัน ผมรู้สึกผิดทันที ผิดที่ไม่รอเธอเดินข้ามมา แต่จะให้ตะโกนก็ไม่กล้า จะให้ตามลงไปก็คงดูน่ากลัวเกินไป

ผมก็เลยลงมารอด้านล่าง (ฝั่งตรงข้าม) เห็นเธอค่อยๆ เดินอยู่ไกลๆ คิดไม่ออกก็เลยเข้าไปซื้อของเซเว่นที่คิดว่าเธอผ่าน นั่งกินน้ำหน้าเซเว่น แต่เธอก็ไม่ผ่าน สงสัยบ้านคงอยู่ใกล้สะพานลอยอันนั้น

ทีนี้คำถามคือ มันจะพอเป็นไปได้มั้ยถ้าผมเราจะหาคนเจอ เหมือนที่เคยหาคนในโรงหนัง
ผมคิดว่าผมควรจะขอโทษเธอนะ  เพราะตอนนั้นผมเป็นผู้ชายคนเดียวในเวลานั้น ที่เธอดูจะพึ่งได้ แต่ผมกลับขี่มาเฉยเลย

ส่วนข้อมูลของเธอน้อยผมรู้มาก ๆ
ผมเจอเธอตรง สะพานลอยหน้าหมู่บ้านพฤกษชาติ (สุขา3) ประมาณ3 ทุ่มนิดๆ วันนี้ (16 พ.ค.)
เธอใส่เสื้อลายขวางสีขาวแดง มัดผม น่าจะหิ้วกระดานวาดรูปยัดใส่กระเป๋าสีดำด้วยนะ
ส่วนผมปั่นจักรยานฟิกเกียคันสีแดง ใส่เสื้อขาวเกงยีนส์

ถ้าเธอผ่านมาเห็น หรือ ใครมีเพื่อนอยู่แถวพฤกษชาติ ( กว้างหน่อยก็ รามคำแหง 118 - 124 ) ฝากถามให้ทีนะครับ

รบกวนด้วยนะครับ