ตอนอยู่อนุบาลถึงประถม โดนเพื่อนในโรงเรียนรังเกียจ เพราะนั่งรถเมล์ไปเรียน ดูจน ดูสกปรก ไม่มีใครเข้าใกล้ ตอนปิดเทอมป.ห้าถึงม.หนึ่ง โดนแม่ถีบหัวส่งไปอยู่กับน้า โดนลูกน้ารังเกียจ โดนน้าตะคอกใส่ โดนไล่ให้ไปนอนห้องร้างของอีกตึกคนเดียวเพราะมีประจำเดือน ห้องนั้นมีแค่เตียงเก่าๆกับหนังสือเล่มเดียวที่เปิดอ่านซ้ำไปซ้ำมา ไม่ให้เล่นคอม ให้แต่ข้าวกับน้ำ ปฏิบัติเหมือนหนูเป็นหมาไม่ใช่หลานเขา ซื้อของเล่นให้ลูก แต่ไม่ซื้อให้หนู ลูกเขารังเกียจหนูอยู่แล้วเลยไม่แบ่งเล่น ตอนม.สองแม่มีบ้าน แต่ร่วมซื้อกับน้าอีกคน หนูย้ายไปเรียนตจว. ทุกคนที่นี่แม้กระทั่งครูต่างก็สันดานหมา หนูถูกพวกเวรเอาน้ำปลาราดหัว ปาเก้าอี้ใส่ ถ่มน้ำลายรด จับหัวโขกกับหน้าต่าง ส่วนครูยืนหัวเราะ ไม่ช่วยเหลืออะไรเลย หนูอ่อนแอ มีโรคประจำตัว แค่เดินยังเดินไม่ไหว หนูทุกข์ทรมาณมาก แม่บอกว่าเป็นความผิดหนูเองที่ไม่ยอมปรับตัว พูดถึงน้า หนูไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนเขาเกลียดหนู เด็กอายุแค่ 13-14 มันจะเลวทรามจนสามารถทำให้ผู้ใหญ่อายุสี่สิบห้าสิบเกลียดได้ทั้งบ้านเลยหรือ ถ้าหนูมีอะไรที่แย่ขนาดนั้นจริงทำไมเขาไม่สอน ทำไมเขาไม่พาไปหาหมอ หรือว่าพวกเขามองหนูเป็นแค่หมา แค่ให้น้ำให้ข้าว เลี้ยงไว้เพราะถ้าปล่อยทิ้งไปจะผิดกฎหมาย ทำไมหนูเกิดมามีแต่คนรังเกียจ ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นหนูด้วย นี่มันเวรกรรมอะไรของหนู ทำไมชีวิตหนูต้องเกิดมาเจอสังคมเวรๆ กับญาติเเบบนี้ด้วย มันสมควรแล้วหรือทึ่เด็กที่เกิดมาได้แค่ 14 ปี ต้องมาเผชิญกับอะไรแบบนี้

ปัจจุบันหนูอายุ 19 แต่นูไม่สามารถสลัดความแค้นนี้ออกจากหัวได้ มันตามมาหลอกหลอน หลายๆวัน หลายๆคืน หนูอยากกรี้ด หนูจะบ้าตายอยู่แล้ว หนูไปรพ.มาแล้วไม่ดีขึ้นเลย มีแต่จะแย่ลง เพราะพวกผู้ใหญ่ไม่ยอมเอาหนูไปรักษาแต่เนิ่นๆ ชีวิตหนูเลยเป็นแบบนี้ หนูเคยถามเขาตรงๆว่า ทำไมตอนนั้นเขาเกลียดหนู แต่เขาตอบกลับมาว่า อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ ปล่อยผ่านมัน เขาไม่สำนึกกับสิ่งที่เขาทำร้ายหนูเลย หนูยิ่งแค้น แค้นแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นอนร้องไห้ ทำอะไรไม่ได้เลย