สวัสดีค่ะเราเพิ่งตั้งกระทู้เปนครั้งแรก ขอความคิดเหนเกี่ยวกับเรื่องนี้หน่อยนะคะ เรื่องมันมีอยุ่ว่าคนที่เราเรียกว่าพ่อเค้าเหมือนไม่ใช่พ่อของเราจิงๆ พ่อคนก่อนเปนคนที่ใช้เงินเก่งแต่ทุกครั้งที่กลับบ้านจะมีของอะรัยมากมายมาฝากเสมอไม่เคยหวงเรื่องเงิน ชอบฟังเพลงฝรั่งหรือเกาหลีซึ่งตอนนั้นเราไม่ได้ชอบแต่พ่อฟังตั้งแต่เรายังเด้กเราก้เลยเหมือนชอบตามพ่อไม่เคยพูดกุกะเราแต่เราโดนยายเลี้ยงมาตั้งแต่เด้กก้เลยไม่ค่อยได้ใช้เงินพ่อเลยมีแต่แม่กะญาติที่จ่ายค่าเทอมหั้ยเราเราอยุ่กะแม่และน้อง แม่จะเปนคนที่รุ้จักนิสัยเราดีที่สุดด่าเราบ่นเราพูดกุต่างๆแต่เค้าไม่เคยมายุ่งวุนวายกะชีวิตจะชอบคัยทำอะรัยไปไหนไม่เคยว่าแต่ขอหั้ยอยุ่ในสายตาและบอกเสมอแต่เมื่อวันนึงที่พ่ออกจากงานเก่ามาเปิดร้านอยุ่ที่บ้านซึ่งงานก่อนคือจะกลับบ้านมาเดือนล้ะอาทิดนึงแต่ตอนนี้พ่ออยุ่บ้านทุกวันอยุ่นานไปเรื่อยหลายๆเหคุการมันทำหั้ยเราหมดความอดทนและไม่อยากจะเรียกเค้าว่าพ่อเลยคือแต่ก่อนเวลาเราจะทำอะรัยหรือชอบดาราศิลปินคนไหนก้ไม่เคยมีคนว่าอะรัยนะเพราะเราไม่ได้ทำหั้ยคัยเดือดร้อนเพราะเวลาเราจะซื้ออะรัยเราเก้บตังเองแต่มีคนที่เดือดร้อนทั้งๆที่เราไม่ได้ไปขอเงินเค้าเลยดูถูกในสิ่งที่เราชอบด่าและบ่นทั้งๆที่เราก้ไม่ได้ไปฆ่าคัยตายหรือว่าการเรียนแย่เลยเช่นตอนไปคอนเราเก้บตังซื้อบัตรเองแต่แม่เปนห่วงเลยไปส่ง แม่ไปซื้อของหน้าคอนกะเราทั้งๆที่มันก้ร้อนและแออัดเราบอกแล้วว่าไม่ต้องแม่ถามว่าหิวมั้ยและซื้อข้าวต้มมาหั้ยหลังเราดูจบไปส่งเพราะเปนห่วงเราแต่ไม่เคยพูดแต่กะคนที่เปนพ่อด่าเราว่าบ้าที่ไปดูคอนคนเดียวดุถูกในสิ่งที่เราชอบตอนนั้นเราเปิดวีดีโอที่ถ่ายมาได้พ่อบอกว่า"มันก้ทำปากหวานไปงั้นแน่ะจะไปดูทำไมบ้า"คือไม่พูดก้ไม่มีคัยโดนรถชนอ่ะจิงๆคือถ้าไม่ชอบก้อยุ่เงียบๆก้ได้ป้ะผิดมากหลอที่ติ่งเกาหลีอ่ะนี่เรียนดีมาตลอดไม่เคยเที่ยวไม่เคยมีเรื่องเสียๆหายๆหั้ยครอบครัวต้องอับอายและจะมาเดือดร้อนอะรัยวะไม่เคยขอตังใช้เลยดิ้จะบอกว่าพ่อไม่เคยไปเปนผู้ปกครองหั้ยที่รร.เลยแม่ก้เลยต้องไป2คนคือถ้าคิดจะไม่สนใจอยุ่แล้วก้ไม่ต้องมายุ่งไงแต่นี่อะรัยพอดูเกาหลีก้ด่าว่าดูอะรัยนักหนาบ้ามันอยุ่ได้และอีข่าวที่ว่าคนเกาหลีกระทืบคนไทยพ่อรีบออกมาเพื่อมาอ่านข่าวหั้ยฟังและก้ด่าๆคือนี่ติ่งเกาหลีที่เปนศิลปินไม่ใช่ติ่งเกาหลีผช.ทั้งประเทดแก่ขนาดนี้แล้วยังแยกแยะไม่ออกอีกหลอคนที่เราที่จะไว้ใจและคิดว่าเค้าจะเข้าใจเราที่สุดเค้าจะหั้ยกำลังใจเราคือพ่อแม่ไม่ใช่หลอแล้วนี่มาดูถูกความชอบของคนอื่นเพียงแค่ตัวเองไม่ได้ชอบแต่อยากจะบอกนะคัยวะที่เรียกหั้ยกุไปดูกังนัมสไตล์คัยที่ซื้อบั้มT-araมาหั้ยกุฟังทั้งๆที่กุติ่งจัสตินอยุ่แม่ไม่เคยว่าอะรัยเลยนะและนี่มายุ่งอะรัยเลยนะแค่ขอหั้ยทำหน้าที่ของตัวเองหั้ยดีก้พอคือเรียนหั้ยจบตอนนี้เราก้เรียนจบม.6แล้วมันไม่ใช่แค่เรื่องของดูถูกความชอบหรอก มีอยุ่วันนึงเราอยุ่กะพ่อสองคนพ่อเรียกหั้ยไปหยิบอะรัยสักอย่างและเราก้เข้าห้องน้ำอยุ่นั่นก้เรียกอยุ่นั่นจนเรารำคานออกมาจากห้องน้ำก้เลยไปล้างจานเลยพ่อเดินมาเอาน้ำสาดหน้าเราตอนนั้นเรางงมากแบบเห้ยต้องทำขนาดนี้เลยหลออารมแบบเปนคัยวะแม่กุยังไม่เคยทำแบบนี้เลยเปนง่อยหลอถึงหยิบรัยเองไม่ได้คือนี่ลลูกนะไม่ใช่ทาสและพ่อก้บอกว่า"เรียกไม่ได้ยินไง๊"มาพูดตะคอกใส่เราก้เลยตะโกนไปว่า"ก้เข้าห้องน้ำอ่ะ"เข้าใจป้ะโมโหแต่ทำรัยไม่ได้อ่ะถ้าเปนคนอื่นคงด่าไปแล้วคงสาดน้ำกลับแล้วแต่นี่เปนพ่อไงเราไม่ได้อยากบาปเลยดิ้เราทำได้แค่ร้องไห้จากนนเราไม่คุยเลยไม่ตอบไม่อะรัยพยายามเลี่ยงที่จะเจอคือคนที่เรารุ้จักไม่ใช่แบบนี้คือพ่อดีๆเค้าไม่ทำแบบนี้ป้ะวะมีวันนึงเราไปนั่งอยุ่ร้านน้าพ่อขี่มอไซออกมาด่าเราน้าก้งงก้เลยถามแต่น้าเข้าใจเราเพราะน้ารุ้ว่าเราเปนคนยังไงน้าเลยบอกว่า"ก้อย่าไปเถียงเค้าเค้าพูดรัยมาก้อย่าไปเถียงเค้าหนูก้เงียบๆไว้เวลาเค้าด่า"เราก้เลยทำตามที่น้าบอกเราทำรัยได้วะตอบเท่าที่ทำได้ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกลายเปนอีกคนพูดในสิ่งที่อยากพูดคุยกะคนที่อยากคุยมีโลกส่วนตัวที่สูงมากเพราะอะรัยเพราะเราเลือกที่จะมีความสุขได้อะรัยที่มีความสุขเราก้ไปหามันทำมันซะเราก้เลยไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้น แต่เวลาพ่อทำงานนะแค่แบบนั่งขายของที่ร้านเฉยๆอ่ะบ่นว่าเหนื่อยเหนื่อยมากจะเปนจะตายทั้งๆที่เล่นแต่เกมตื่นเช้ามาก้เล่นเกมแบบนี้หลอเหนื่อยแม่กุเหนื่อยแทบตายยังไม่เคยบ่นสักคำเพราะอะรัยล่ะเพราะหน้าที่ไงคนเราก้ต้องทำหน้าที่ที่เราได้รับตามสถานภาพของตัวเองแต่นี่อะรัยเปนพ่อแท้ๆแต่หวงเงินกะลูกเราไปจ่ายค่าเทอมที่มหาลัยแล้วแบบเราไม่เอาแล้วเพราะมันไม่ใช่เราเรียนไม่ได้และตังนั้นมันก้หมื่นกว่าเอาจิงๆนะตังยายกะตังแม่อ่ะแต่พ่อกลับมาบ่นทุกวันพูดแบบจะเอาเงินคืนตอนวันเกิดบอกจะหั้ยเรา500เราบอกไปว่าน้าหั้ยเราพันนึงแม่เลยพูดว่างั้นเอาหวยไปขึ้นอ่ะพ่อหั้ย นี่แม่พูดนะคะพอไปขึ้นหวยก้ได้มา3พันกว่าพ่อบอกว่าเอาคืนมาเอาไปพันเดียวพอคือนี่แบบไม่ได้อยากได้เลยดิ้ถ้าไม่เตมใจจะหั้ยคนที่เปนลูกแท้ๆอ่ะก้ไม่ต้องแต่แม่เรากลับบอกว่าเอาไปเถอะแม่หั้ยเด่วแม่ไปคืนพ่อเองทวงตลอดทุกครั้งที่เจอหน้าจนแม่รำคานบอกไปว่ามันคืนไปแล้วมีวันนึงที่เพื่อนพ่อมานอนและลูกเค้าเคยเปนเพื่อนเก่าเราแต่ตอนนี้ไม่ได้สนิทแล้วพ่ออาตังไปซื้อของกินหั้ยเค้าหั้ยเค้ามานอนที่ห้องและไล่เราหั้ยไปนอนที่อื่นทำอาหารหั้ยเค้าเปย์ทุกอย่างแต่กะลูกหวงเงินจะเปนจะตาย คือเราไม่ได้อยากได้นะเพราะเราคิดว่าถ้าทำแบบนี้ขออย่างเดียวอย่ามายุ่งกะเราอย่ามาสนใจในสิ่งที่เราชอบเพราะยังไงเค้าก้ไม่ได้เลี้ยงเราอยุ่ดีเราไม่ได้อยากเปนลูกเลวนะแต่เราไม่ได้ผิดจนแม่เรารเิ่มรุ้ว่าเราแบบไม่คุยกพ่อแม่เลยด่าเราและบ่นว่าเราเปนอะรัยเค้าถามอะรัยก้ตอบๆไปเถอะจะอะรัยนักหนาเราก้แบบช่างเหอะว่ะเราก้เลยปล่อยวางจนมาอีกครั้งน้องเอาหมาตัวใหม่มาันก้ชอบขึ้นบ้านและมันก้มาอยุ่ที่ห้องเรามันก้ขี้เยี่ยวแล้วคัยเช้ดล่ะก้เราไงเราก้เลยเกลียดมันและวันนั้นหมามันมาขี้บนบ้านเราโมโหเาเลยปล่อยไว้งั้นเรากลับมาพ่อเลยถามว่า "หมามันอยุ่บนบ้านไง๊"นี่ไม่ใช่สำเนียงที่ดีนะแค่ได้ยินก้ไม่อยากคุยด้วยแล้วอ่ะแล้วอะรัยที่มันโง่อ่ะถ้าหมาไม่อยุ่บนบ้านมันจะขี้บนบ้านมั้ยวะ เราก้แบบโมโหอ้ะก้เลยไม่ตอบ พ่อทำไงอ่ะหลอจะเอากระป๋องมาฟาดหน้าเราตอนนั้นเราตกใจมากเดือดมากเว่ยรีบเดินเข้าห้องเลยแม่ก้ด่าเราว่าถามทำไมไม่ตอบเปนอะรัยเราอยากพูดมากว่าพูดแบบนี้คัยมันจะอยากไปคุยด้วยและถามอะรัยที่มันก้รุ้ยุ่แล้วอ่ะอยากพูดอทิบายทุกอย่างว่าบางทีคำพูดอ่ะมันทำร้ายจิตใจนะคนที่พูดไม่รุ้หรอกแต่คนที่ฟังอ่ะแย่ว่ะ เราหนีไปนอนบ้านยายทุกครั้งที่กลับบ้านเรารุ้สึกแย่เราไม่เคยมีความสุขเลยแต่ที่เรากลับมาเพราะเราคิดถึงห้องของเราคิดถึงความสุขของเราพอเรากลับบ้านมาคนที่เปนพ่อพูดว่า"ทำเปนไปนอนบ้านยาย จะกลับมาทำไม"เราแบบจากความรุ้สึกที่ว่าแย่แล้วมันเริ่มกลายเปนความเกลียดขึ้นเรื่อยๆ เคยคิดบ้างมั้ยวะในสิ่งที่ตัวเองพูดเคยมองตัวเองมั้ยก่อนจะด่าคนอื่นว่าตัวเองดีรึยังไม่ใช่เอาความคิดของตัวเองเปนใหญ่ไม่กลัวบ้างหลอที่แก่ขึ้นทุกวันอ่ะไม่กลัวหลอที่จะไม่มีคนเลี้ยงอ่ะนี่หลอสิ่งที่ทำกับลูก กะเราด่าพูดแย่ๆใส่นึกจะทำอะรัยก้ทำ ทั้งๆที่เราไม่เคยทำตัวไม่ดีเลยแต่ตงข้ามกะน้องที่เรียนไม่ดีจนต้องย้ายโรงเรียนเอาแฟนมาอยุ่บ้านแถมต้องเอาสินสอดไปหั้ยทั้งๆที่ยังไม่ได้แต่งเกือบจะเข้าคุกเพราะโดนแฟนหลอกแต่พ่อไม่เคยด่ามันตงๆพ่อกลับมาด่าแม่บอกหั้ยแม่ไปบอกมันตอนนั้นแม่มาระบายกะเราร้องไห้กะเราเพราะเครียดเรื่องน้องและต้องมาโดนพ่อด่าอีก เราช่วยอะรัยไม่ได้มากแต่มันก้ผ่านมาได้ด้วยดีแต่ทำไมต้องมาทำกะเราแบบนี้ ความอดทนมันมีขีดจำกัดตอนนี้มันเกลียดไปแล้ว มันหลายครั้งมากนะทั้งตอนงานเนเจอร์ที่เราจะไปดูเอ็กโซแม่ก้เปนห่วงเราเลยนั่งไปกะเราด้วยเราไม่อยากหั้ยแม่มารอเหมือนเราเลยหั้ยไปรอที่ห้างแม่ถามว่าเราจะกินรัยมั้ยเด่วซื้อไปหั้ยแม่รอเราจนจบงานแม่ถามว่าเหนมันมั้ยล่ะแม่บอกว่าเสียงกร๊ดดังมากแล้วนี่กินรัยยั้งคือรุ้ว่าเค้าเปนห่วงและเค้าก้ไม่เคยว่าแต่กะพ่อโทรรีบบอกหั้ยเรามาเพราะรีบกลับทั้งๆที่เราไม่ได้บอกหั้ยมารับเราไม่เคยขอความช่วยเหลือจากเค้าแต่แม่เปนคนบอกเราก้เลยต้องจำใจไปบ่นนั่นนี่ทำเหมือนมันแย่มากทำไมเราไป-ยาบ้าหลอ ตอนที่เราไปเที่ยวแม่เลยจะหั้ยพ่อไปรับเราพ่อก้โทเร่งทั้งๆที่เราก้กินข้าวอยุ่คือเราไม่ได้บอกหั้ยเค้ามารับนะเรากลับเองได้พ่อบอกว่า"คนมารับล้ะยังจะชักช้าอีก" กุบอกหั้ยคุนมารับหลอถามจิง ตอนนั้นอยากจะกระโดดลงรถไปเลยแต่สุด้ายก้ต้องช่างมัน จนล่าสุดอันนี้แบบไม่ไหวแล้วจิงๆ เราโมโหที่หมามันขึ้นบ้านมาอีกมันชอบมากัดตุ๊กตาและมันก้ดื้อตีกี่ทีก้ไม่เคยจำบางทีมันทนไม่ไหวที่แบบเราไม่ได้เปนคนเอามันมาคนเอามาก้เลี้ยงดิ่วะแต่ทำไงถ้าเราไม่เอาข้าวหั้ยมันก้ไม่มีคัยเอาหั้ย เราก้เลยมาจัดที่นอนเราก้พูดบ่นๆว่า "รำคานเด่ววันไหนจะเอามันไปปล่อย ไม่ก้ฆ่าหมกป่า" เราพูดกะแม่นะ แต่คนที่เปนพ่อกลับบอกว่า "จะอะรัยนักหนากะแค่หมา ทียังน่ารำคานสำหรับชีวิตกุเลย" ในใจตอนนั้นอยากบอกว่า "คิดว่าเปนคนเดียวหลอคัยกันแน่ที่ต้องพูดคำนี้ เก้บปากไว้กินข้าวเถอะ" ก้ได้แค่คิดในใจไง แม่กุยังไม่เคยพูดแบบนี้กะกุเลย สิ่งที่พุดมาอ่ะเคยคิดบ้างมั้ย เคยมองดูตัวเอบ้างมั้ยว่ามีคนรักหรือคนเกลียแก่จนป่านนี้แล้วยังไม่รุ้ตัวอีกหลอ มีแต่แม่กะยายและญาติที่เค้าเลี้ยงดูกุอย่างดีรักกุ แม่ที่จ่ายค่าเทอมหั้ยกุยายที่หาข้าวหั้ยกุ แม่ที่ถามถึงเรื่องเรียนมหาลัยของกุตลอดยายที่หั้ยกุได้ทุกอย่างครอบครัวที่ดีกะกุทุกคนและคุนเปนคัย ถ้าชีวิตกุมันน่ารำคานสำหรับคุนมากและคุนจะมายุ่งกะกุทำไม กุอยุ่ของกุดีๆไม่เคยทำหั้ยคัยเดือดร้อนโและคุนมีสิทอะรัยมาพูดคำนี้ ถ้าคิดว่าพูดเล่นๆพูดเฉยๆอยากหั้ยช่วยเอาสมองน้อยๆไปคิดใหม่นะถ้าโดนพูดแบบนี้ใส่บ้างแล้วจะรุ้สึก โรงเรียนกุคุนไม่เคยไป ค่าเทอมกุคุนไม่เคยจ่าย ขออะรัยคุนแทบไม่เคยหั้ย แต่สิ่งที่กุได้รับคือคำพูดคำนี้ที่ออกมาจากปากของคนที่กุเรียกว่าพ่อ เราบอกกะตัวเองเลยว่าพอแค่นี้มันจบล้ะล่ะความเกลียดที่ว่าจะน้อยลงมันไม่ไหวแล้วมันเกินขีดจำกัดแล้วเราก้กลายมาเปนคนเดิมคนที่เงียบมากๆถามอะรัยก้ไม่ตอบคุยกะคนที่อยากคุยจนพ่อทนไม่ไหวก้เลยไปด่าแม่แม่ก้เลยมาด่าเราว่าเรา"เปนอะรัยเค้าบ่นนิดบ่นหน่อยเปนอะรัย"นั่นเรียกบ่นหลอนี่เรียกด่าค่ะแม่ ถ้าแม่โดนด่าแบบนี้แม่จะรุ้สึกยังไงคะ "ก้รุ้นิสัยพ่อเค้าก้พูดไปแบบนั้นแต่มันก้ไม่มีอะรัยเด่วอีกวันมันก้ดีนี่ก้ไม่ได้เลยเนอะนิดเดียวก้ทำเปนไม่คุยไม่ตอบจะหั้ยเปนเรื่องใหญ่ทำไมเค้าถามรัยก้ตอบไปก้ไม่ต้องคิดรัยมาก"นี่หลอที่แม่พูดกะกุ ที่บอกว่ากุรุ้นิสัยคือผิดนะพ่อจิงๆเค้าไม่ทำแบบนี้กะลูกอ่ะคำพูดมันมีผลต่อใจมากนะ แน่ใจหลอว่าที่พูดไปนี่คิดแล้ว คนที่พูดมันจะรุ้สึกอะรัยก้มันเปนคนพูด นี่กุผิดหลอที่กุไม่อยากคุยกะคนที่เค้าด่ากุดูถูกกุยุ่งกะชีวิตกุทั้งๆที่กุอยุ่ของกุดีๆอ่ะกุควรคุยด้วยหลอถามจิง กุไม่เรียกคนแบบนี้ว่าพ่อหลอกนะ สิ่งที่มันเกิดคือสิ่งที่คุนทำทั้งหมด เราดูเลวมากใช่มั้ยและถ้าเปนคุนล่ะคุนจะทำยังไง