มันเหนื่อยยังไงรู้คิดแต่ว่าถ้าตายไปคงจะดีเนาะไม่ต้องมาคอยคิดว่าจะเป็นยังไงทุกคนคิดว่าเราเข้มเเข็งแต่ที่จริงข้างในเราอ่อนแอมากๆจนไม่รู้จะพูดยังไงจะไประบายกับใครก็ไม่ได้สุดท้ายก็ต้องมานั่งร้องไห้อยู่คนเ

ตามกระทู้เลย

ตอนนี้เศร้ามากๆเลยค่ะคบกับเเฟนได้2ปีเกือบ3ปี เลิกกันไปเเล้ว4เดือนยังลืมเขาไม่ได้เลยค่ะ ตอนเเรกดูเเข็งเเรงดูสตองมากเลยค่ะเเต่พอหลังๆมาเริ่มเหนื่อยที่จะต้องทำเป็นเข้มเเข็งเริ่มเเย่เริ่มเศร้าลงเรื่อยๆ อา

ในใจน่ะเหรอ โคตรเหนื่อยโคตรเศร้าโคตรรู้สึกผิดโคตรเสียใจโคตรผิดหวังมีเเต่ปัญหารุมร้อมเเต่ตัดภาพมาที่ภายนอกกลับต้องมาทำตัวร่าเริงต้องยิ่มต้องไม่เครียดต้องรับทุกอย่างให้ได้ทั้งๆที่เราต้องไปร้องให้คนเดียว

คือเราอยากหาวิธีเเก้อ่ะ เราไม่อยากร้องไห้เเบบนี้เเล้ว เราอยากรู้อ่ะว่าเราต้องทำไงให้จิตใจเข้มเเข็งมากกว่านี้

คือเราเบื่อทุกอย่างในชีวิตเลยเบื่อที่จะกินข้าวอาบน้ำใช้ชีวิตวนลูปไปแบบนี้เราไม่มีความสุขเลยเราเหนื่อยรู้สึกเราตัวเองเป็นตัวปัญหาเป็นภาระบ้างครั้งอยู่ดีๆก็ร้องไห้เราโคตรรู้สึกไม่อยากอยู่แล้วมากๆเลยตอนก

ปกติเราอยู่คนเดียวตลอด แต่จะชอบบอกให้เพื่อนให้คนนั้นคนนี้มาหา แต่จริงๆแล้วก็ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากให้ใครเจอ แต่พออยู่คนเดียวจริงๆกลับร้องไห้คิดอะไรไปเรื่อย คิดว่าตัวเองไม่สำคัญกับคนอื่นเลยไม่มีใครอยู่ด

คือเรามีคนคุยหรือมีคนคุยด้วยตลอดอะค่ะหนูไม่รู้ว่าขาดความรักรึเปล่่่าแ่ช่วงนี้หนูวิ่งตามคนนึงมากจนหนูรู้สึกว่าหนูเหนื่อยที่จะร้องไห้แล้วค่ะแต่หนูไม่รู้ว่าจะอยู่คนเดียวยังไงเริ่มยังไงไม่ให้เคว้งอะค่ะหนู

อายุ43เป็นหม้ายมา4ปี😅😅ตอนนี้แอบคลั่งรักผู้บ่าวข้าราชการวัย50เป็นหม้ายคือกัน..😂แอบรักแอบชอบมากๆๆแต่ไม่กล้าบอกกลัวคำตอบ😅อีกอย่างมันไม่มีทางเป็นไปได้เลยเพราะเขาเคยว่าไปชอบคนอ้วนอย่างเรา😭😭อีกอย่างคนละสถาน

วันนี้เราได้รับรู้กับความจริงบางอย่างเกี่ยวกับคสพ.ของเรา เรารู้สึกว่าตัวสั่นมากเลยค่ะ สั่นแบบไม่หยุด แต่ไม่ได้อยากร้องไห้ มันเหมือนจุกอกพูดอะไรไม่ออกเลย แต่ตัวสั่นมาก อยากรู้ว่ามันคืออะไร