กระทู้นี้อาจจะช้าไปนิดนึงในเรื่องของ ธีราทร จริงๆผมทราบข่าวตั้งแต่ 5 นาทีแรกที่บุรีรัมย์โพสแถลงการณ์ แต่ต้องยอมรับตรงๆว่าใช้เวลาทำใจอยู่นานมากๆ กว่าจะกล้าเข้ามาอ่านกระทู้ในพันทิพ หรือเข้าไปอ่านเรื่องราวต่างๆต่อจากนั้น วันนี้ถือว่าผมทำใจได้แล้วระดับหนึ่ง จึงอยากมาโพสอะไรนิดหน่อย อาจจะเวิ่นเว้อไปนิด แต่ก็ขอสักหน่อยเพราะธีราทรเองก็ถือว่าเป็นนักเตะคนที่ผมชื่นชอบที่สุดสำหรับคนที่หายใจเป็นฟุตบอลอย่างผม

เอาหละ ผมเริ่มการดูฟุตบอลจาก David Beckham เมื่อตอน France'98 และก็ตามเชียร์ Man UTD จนถึงปัจจุบัน เช่นเดียวกับฟุตบอลไทย ผมก็เริ่มตั้งแต่ยุคเอเชี่ยนเกมส์ครั้งที่ 13 ซึ่งผมก็ยังเด็กมากๆ เลยยังไม่ได้อะไรมากแต่ก็ตามดูทีมชาติไทยทุกนัดเท่าที่ทำได้ จนวันหนึ่งผมได้ดูถ่ายทอดและเจอกับนักเตะหนุ่มที่อชื่อ "ธีราทร บุญมาทัน" เฮ้ย มันเก่งหวะ เล่นแบคซ้ายนะแต่เด่นมากๆ เปิดฟรีคิกดี ปั่นโค้งสวยมากอะ ช่วงนั้นยังเป็นช่วงแบดบอยอยู่ ทุกคนไม่มีใครชอบไอหมอนี่ แต่ผมมีความหวังกับเค้ามากๆ เพราะตอนนั้นเค้าดูเก่งเกินหน้าเกินตานักเตะไทยในตอนนั้นพอสมควรในสายตาผม และผมจึงตัสินใจเลือกทีมเชียร์ในไทยลีคกับ "บุรีรัมย์ ยูไนเต็ด" จริงๆผมก็ตามข่าวมาสักพักกับไทยลีค แต่ไม่เคยดูเลย จนเราเจอนักเตะที่เราชอบและเราก็เริ่มเชียร์จริงจังกับบุรีรัมย์ แน่นอนอุ้มเป็นนักเตะที่ผมเอาใจช่วยทุกครั้งที่ลงสนามและเค้าก็ทำผลงานได้ดีเสมอ เป็นแบคซ้ายที่เล่นได้เกินหน้าเกินตา(และเกินหน้าที่ 555+) นอกจากนั้นผมก็ยังชอบนักเตะอีกหลายๆคนในทีมจนเรียกได้ว่าบางสัปดาห์ผมลืมดูแมนยูเพราะมัวแต่ดูบุรีรัมย์นี่แหละ

จนมาถึงจุดพีคของบุรีรัมย์และไทยลีคเมื่อปีที่แล้ว ผมได้มีโอกาสไปที่ ไอโมบายสเตเดี้ยมเป็นครั้งแรกในนัดเปิดบ้านเจอเมืองทอง และซื้อเสื้อปักเบอร์นักเตะเป็นตัวแรกในชีวิต ด้วยอะไรดลใจสักอย่าง ผมดันไม่ซื้อเบอร์อุ้ม แต่ดันเลือกเบอร์ 10 ของจักรพันธ์แทน ซึ่งช่วงนั้นพี่โน้ตฟอร์มฮอทมากๆและเบอร์ 10 นี่แหละเท่สุดๆ ตัวต่อมาผมก็ดันเลือกเบอร์ 7 ของโกซุลกิ เนื่องจากเบอร์อุ้มหมด ผมก็ยังคิดว่าไม่เป็นไร เสื้อเหย้าปี 2016 นี่แหละ ต้องปักหลังว่า Theerathon จนวันนี้มันสายไปแล้ว...

มันมีข่าวอยู่เนืองๆว่าอุ้มจะย้ายไปทีมต่างประเทศ ซึ่งผมเชื่อว่าทุกคนเห็นดีเห็นงามด้วย ที่เค้าต้องไป อายุเท่านี้แล้ว ไม่มีเวลาแล้ว ถ้าจะไปก็ต้องไปตอนนี้ จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ย้าย และอุ้มก็ได้ย้ายไปยังสถานที่ที่มันเป็นไปไม่ได้ที่สุดที่ "เมืองทอง ยูไนเต็ด" ตอนผมอ่านแถลงการณ์จากสโมสรครั้งแรก ผมรู้สึกจุก ขามันสั่น มันไม่ได้โกรธ ไม่ได้โมโห มันเสียใจ ต้องยอมรับว่าน้ำตาผมเกือบไหล แต่ก็ไม่ได้ Emotional Invest ขนาดนั้น เพราะมันก็มีสัญญาณมานานแล้วว่าอุ้มจะไป แค่ไม่คิดว่าจะเป็นเมืองทอง แต่ด้วยเหตุผลต่างๆ ผมยอมรับได้ ถ้าตัดเรื่องความเป็นอริกันของสองสโมสร นี่ก็คือสโมสรในไทยหนึ่งเดียวนอกจากบุรีรัมย์ที่นักเตะที่ดีที่สุดในประเทศสมควรจะได้ค้าแข้งด้วย แต่ก็นั่นแหละนะ ในความเป็นแฟนบอลบุรีรัมย์ มันทำใจรับได้ยาก การได้เห็นภาพข่าวต่างๆ เห็นอุ้มชูผ้าพันคอ ใส่เสื้อเมืองทองเบอร์ 3 (จริงๆอุ้มควรจะใส่เบอร์ 3 แต่แรกแล้วนะ มันดูเท่กว่าเบอร์ 2) เห็นครั้งแรกๆยอมรับว่ารู้สึกเหมือนเห็นแฟนเก่าเดินควงกับแฟนใหม่ยังไงอย่างนั้น

สุดท้ายนี้ผมอยากบอกว่า ผมไม่มีทางเลิกเชียร์บุรีรัมย์ และผมอยากขอบคุณอุ้ม ที่ทำให้ผมได้มาเชียร์ทีมๆนี้ ได้ติดตามฟุตบอลไทยขนาดนี้ ผมกำลังจะลงเรียนปริญญาโทเกี่ยวกับ Sport Management ถ้าชีวิตผมออกมาดีต้องยอมรับว่าอุ้มมีส่วน  โอเค เราอายุเท่าๆกัน เราก็อยากให้นายโชคดีกับเมืองทอง จริงๆเราอยากให้นายแขวนสตั๊ดกับบุรีรัมย์นะ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วหละ เรายังอยากเห็นทีมจัดงานอำลานายเหมือนนักเตะคนอื่นๆหวะ อาจจะยากแต่มันก็ยังทำได้ คงยากที่เราจะไปเชียร์เมืองทองเพียงเพราะแค่นายย้ายไปอะนะ ยังไงคงสนุกและท้าทายมากขึ้นกับการได้ดูนายในฐานะนักเตะทีมคู่แข่งบ้าง แย่งตัวจริงให้ได้ และพาไทยไปบอลโลกให้ได้ ขอบคุณมากๆสำหรับกราบซ้ายตลอด 6 ปีครึ่งที่ผ่านมา


ปล. ขอโทษทุกคนด้วยที่บ่นเยอะไปหน่อย