การนั่งสมาธิเป็นบุญละเอียดอ่อน
เป็นการแก้ไขสิ่งที่ไม่ดี...ให้ดี
สิ่งที่เป็นไปไม่ได้...ให้เป็นไปได้
จากไม่สำเร็จ...ให้สำเร็จ
จากยาก...เป็นง่าย
จากไม่มี...ให้มี

เพราะใจเป็นสิ่งที่ทำได้เหนือความคาดหมายของปุถุชน
ทำได้เหนือเหตุผลของปุถุชน
ถ้าปุถุชนคิดว่าเป็นไปไม่ได้
แต่วิสัยของใจอาจทำได้
สิ่งใดที่ปุถุชนคิดว่าไม่สำเร็จ แต่ใจอาจทำได้สำเร็จ

เพราะฉะนั้นใจต้องฝึกฝนและทำให้เจริญให้มากๆ
ฝึกมากแล้วจะทำประโยชน์ให้ตนเองได้เป็นอย่างยิ่ง
จะเปลี่ยนจากปุถุชนให้เป็นอารยชนได้
เช่น คนเหมือนกัน คนหนึ่งไม่โกรธใจดี มีเมตตา
ย่อมเป็นที่อยากเข้าใกล้ของคนทั่วไป
และถ้าใจรักษาคุณธรรมนี้ไว้มากๆ อาจทำให้น่ากราบไหว้
เป็นที่เคารพบูชา เพียงไม่โกรธอย่างเดียวยังได้คุณวิเศษขนาดนี้
ถ้าไม่โลภด้วยจะยิ่งดีมากกว่านี้หลายเท่า

สมกับพุทธภาษิตที่ว่า ความสุขความเจริญทั้งมวลย่อมเกิดขึ้นจากใจก่อนทั้งสิ้น
เมื่อเปลี่ยนแปลงใจให้ดีแล้ว สิ่งดีๆ หลายอย่าง
เช่น สมบัติ คุณสมบัติ ลาภ ยศ และของดีๆ ย่อมเป็นผลพลอยได้ตามมาด้วย

ฉะนั้นใจเป็นต้นเหตุของความสุขความเจริญทั้งมวล
ในชีวิตนี้ควรฝึกฝนใจ และให้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต
เพราะนอกจากเป็นแหล่งที่มาของบุญแล้ว
ยังนำมงคลทั้งหลายมาสู่ตนเองด้วย