สวัสดีค่ะ เราขอใช้นามสมมุติของเราว่า "A" แล้วกันนะคะ
เราเป็นทอม คบกับแฟนคนปัจจุบันตอนนี้ได้ 11 เดือนแล้วค่ะ เราเป็นคนที่เวลาคบใคร ชอบเข้าหาพ่อแม่ค่ะ ให้ท่านได้รับรู้เรื่องราวของเราว่าเราคบกับคนนี้นะ คุยกับคนนี้อยู่นะ แฟนเรา "S" เรารักกันดีค่ะ พ่อแม่ฝ่ายเรารู้และยอมรับ ไม่ว่าอะไรค่ะ ปรึกษาได้ทุกเรื่อง แต่พ่อแม่ของแฟนเราไม่ชอบทอมค่ะ เพราะพี่ชายของแฟนก็เป็นเกย์ แล้วลูกสาวก็ยังมาคบทอมอีก ก็พอเข้าใจค่ะ แต่ว่าเราก็ดื้อรั้นหนิคะ อยากให้แฟนคุยกับแม่ของเขาให้ได้ จนปีใหม่ที่ผ่านมา เรามีโอกาสไปไหว้แม่แฟนค่ะ บ้านไม่ไกลกันหรอกค่ะ ประมาน 3-4 กิโลเมตร ไปรร.ด้วยกันทุกวัน เราไปรับ เราก็คิดไว้แล้วแหล่ะว่าแม่แฟนคงรู้แล้วว่าคบกัน แต่ก็ยังอยากไปคุยอยู่ดีค่ะ พอไปไหว้ แฟนก็เปิดประเด็นกับแม่ก่อนเลยค่ะ ว่า "ขอคบกับ A ได้มั้ย ขอโอกาสได้เรียนรู้ด้วยตัวเองสักครั้ง" ปรากฏว่แม่แฟนไม่ยอมรับค่ะ ร้องไห้ด้วย ทั้งเรา แฟน แล้วก็แม่แฟน ว่าอยากเห็นลูกมีครอบครัว ฝากผีฝากไข้ได้ เราก็เข้าใจที่แม่พูดค่ะ แต่ทำไงได้ เราสองคนรักกัน จะให้แยกออกจากกันมันก็ไม่ง่ายหรอกค่ะ ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา เข้าใจกัน ดูแลกันดีมาตลอด แม่แฟนคิดว่าเราดูแลลูกท่านไม่ได้ค่ะ เพราะเราเป็นทอม แต่ในความจริง เราดูแลเขาทุกอย่างเลยค่ะ อะไรที่เขาอยากได้เราหาให้ ไม่เคยขาดตกบกพร่อง แต่แม่แฟนก็พูดเหมือนให้ความหวังค่ะ ว่า "ถ้าคิดว่ารักกันจริงๆ อีก 3-4 ปี กลับมาบอกแม่ใหม่นะ " ไอ้เราก็ดีใจ ที่แม่แฟนพูดแบบนั้น เพราะเราก็จะได้พิสูจน์ตัวเองค่ะ ว่าเป็นทอมก็ดูแลลูกท่านได้ จนเวลาผ่านไป แม่แฟนขายลูกชิ้นค่ะ ทุกๆเช้าวันไหนเราว่าง เราก็ไปช่วยเสียบลูกชิ้นค่ะ เยอะมาก แฟนทำคนเดียวไม่ไหว ไปเกือบทุกวัน จนจะเปิดเทอม เรากับแฟนอายุเท่ากันค่ะ จะขึ้น ม.5 เราจะย้าย รร. แฟนก็ย้ายค่ะ ไปที่เดียวกัน แต่แม่แฟนไม่รู้ว่าเราก็ย้าย พอรู้ว่าเราก็ย้าย แม่แฟนเอ่ยปากออกมาเลยค่ะ ขณะที่เราสองคนเสียบลูกชิ้นนั่นแหล่ะค่ะ แม่แฟนพูดว่า "A ก็ย้ายหรอ ? ที่แม่ยอมให้ S ย้าย ก็เพราะแม่ว่าจะแยก S ออกจาก A ต่างคนต่างไปเจอคนใหม่ แม่รับไม่ได้หรอกนะ แต่จะให้แม่ห้ามแม่ก็ทำไม่ได้ แต่แม่อยากให้ห่างกัน เป็นเพื่อนกันได้ แต่อย่าเป็นแฟนกัน แม่อยากให้ S เจอคนที่ดีกว่า " เรากับแฟนน้ำตาตกเลยค่ะ เราจุกกับคำที่แม่พูดจริงๆ เราก็เลยกลับ ในใจเราที่คิดไว้ตอนนั้นคือ จะเลิกกับแฟนค่ะ เพราะอยากให้แม่แฟนสบายใจ แต่เรากับแฟนเจอเหตุการณ์นี้มาแล้วครั้งนึงตอนไหว้ปีใหม่แหล่ะค่ะ เราก็ทำใจไม่ได้ถ้าจะให้เลิก แฟนก็ทำใจไม่ได้ เพราะเราผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะแยะ ถึงจะเป็นรักในวัยเรียน แต่เราก็รักกันในทางที่ดี พากันเรียน ติวให้แฟนก่อนสอบ ทำทุกๆอย่างให้เขาเก่งขึ้นในวิชาที่เขาไม่ถนัดแต่เราถนัด เราก็เลยเลิกไม่ได้ เพราะคิดไว้แล้วยังไงก็จะคบกับคนนี้จนวันแต่งงาน ถึงจะเป็นหญิงกับหญิงก็ตาม ...เราเลยตัดสินใจห่างกับแฟน ไม่ต้อฃไปเจอหน้ากันอีกเจอแค่ที่ รร. ก็พอ บ้านเขาเราก็ไม่ไป คบกันมา 11 เดือน เราคุยกันผ่านเฟสตลอด เข้าใจกัน เราทรมานใจมาก คิดมากด้วย เสียใจ ร้องไห้ทุกวัน แม่เราก็บอก "ถ้าไม่ไหวก็ให้หยุด" แต่เราหยุดไม่ได้น่ะสิคะ
**ควรทำยังไงดีคะ ขอความคิดเห็น หรือแง่คิดในมุมต่างๆหน่อยค่ะ
พ่อแม่กีดกันความรัก 😢
เราเป็นทอม คบกับแฟนคนปัจจุบันตอนนี้ได้ 11 เดือนแล้วค่ะ เราเป็นคนที่เวลาคบใคร ชอบเข้าหาพ่อแม่ค่ะ ให้ท่านได้รับรู้เรื่องราวของเราว่าเราคบกับคนนี้นะ คุยกับคนนี้อยู่นะ แฟนเรา "S" เรารักกันดีค่ะ พ่อแม่ฝ่ายเรารู้และยอมรับ ไม่ว่าอะไรค่ะ ปรึกษาได้ทุกเรื่อง แต่พ่อแม่ของแฟนเราไม่ชอบทอมค่ะ เพราะพี่ชายของแฟนก็เป็นเกย์ แล้วลูกสาวก็ยังมาคบทอมอีก ก็พอเข้าใจค่ะ แต่ว่าเราก็ดื้อรั้นหนิคะ อยากให้แฟนคุยกับแม่ของเขาให้ได้ จนปีใหม่ที่ผ่านมา เรามีโอกาสไปไหว้แม่แฟนค่ะ บ้านไม่ไกลกันหรอกค่ะ ประมาน 3-4 กิโลเมตร ไปรร.ด้วยกันทุกวัน เราไปรับ เราก็คิดไว้แล้วแหล่ะว่าแม่แฟนคงรู้แล้วว่าคบกัน แต่ก็ยังอยากไปคุยอยู่ดีค่ะ พอไปไหว้ แฟนก็เปิดประเด็นกับแม่ก่อนเลยค่ะ ว่า "ขอคบกับ A ได้มั้ย ขอโอกาสได้เรียนรู้ด้วยตัวเองสักครั้ง" ปรากฏว่แม่แฟนไม่ยอมรับค่ะ ร้องไห้ด้วย ทั้งเรา แฟน แล้วก็แม่แฟน ว่าอยากเห็นลูกมีครอบครัว ฝากผีฝากไข้ได้ เราก็เข้าใจที่แม่พูดค่ะ แต่ทำไงได้ เราสองคนรักกัน จะให้แยกออกจากกันมันก็ไม่ง่ายหรอกค่ะ ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา เข้าใจกัน ดูแลกันดีมาตลอด แม่แฟนคิดว่าเราดูแลลูกท่านไม่ได้ค่ะ เพราะเราเป็นทอม แต่ในความจริง เราดูแลเขาทุกอย่างเลยค่ะ อะไรที่เขาอยากได้เราหาให้ ไม่เคยขาดตกบกพร่อง แต่แม่แฟนก็พูดเหมือนให้ความหวังค่ะ ว่า "ถ้าคิดว่ารักกันจริงๆ อีก 3-4 ปี กลับมาบอกแม่ใหม่นะ " ไอ้เราก็ดีใจ ที่แม่แฟนพูดแบบนั้น เพราะเราก็จะได้พิสูจน์ตัวเองค่ะ ว่าเป็นทอมก็ดูแลลูกท่านได้ จนเวลาผ่านไป แม่แฟนขายลูกชิ้นค่ะ ทุกๆเช้าวันไหนเราว่าง เราก็ไปช่วยเสียบลูกชิ้นค่ะ เยอะมาก แฟนทำคนเดียวไม่ไหว ไปเกือบทุกวัน จนจะเปิดเทอม เรากับแฟนอายุเท่ากันค่ะ จะขึ้น ม.5 เราจะย้าย รร. แฟนก็ย้ายค่ะ ไปที่เดียวกัน แต่แม่แฟนไม่รู้ว่าเราก็ย้าย พอรู้ว่าเราก็ย้าย แม่แฟนเอ่ยปากออกมาเลยค่ะ ขณะที่เราสองคนเสียบลูกชิ้นนั่นแหล่ะค่ะ แม่แฟนพูดว่า "A ก็ย้ายหรอ ? ที่แม่ยอมให้ S ย้าย ก็เพราะแม่ว่าจะแยก S ออกจาก A ต่างคนต่างไปเจอคนใหม่ แม่รับไม่ได้หรอกนะ แต่จะให้แม่ห้ามแม่ก็ทำไม่ได้ แต่แม่อยากให้ห่างกัน เป็นเพื่อนกันได้ แต่อย่าเป็นแฟนกัน แม่อยากให้ S เจอคนที่ดีกว่า " เรากับแฟนน้ำตาตกเลยค่ะ เราจุกกับคำที่แม่พูดจริงๆ เราก็เลยกลับ ในใจเราที่คิดไว้ตอนนั้นคือ จะเลิกกับแฟนค่ะ เพราะอยากให้แม่แฟนสบายใจ แต่เรากับแฟนเจอเหตุการณ์นี้มาแล้วครั้งนึงตอนไหว้ปีใหม่แหล่ะค่ะ เราก็ทำใจไม่ได้ถ้าจะให้เลิก แฟนก็ทำใจไม่ได้ เพราะเราผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะแยะ ถึงจะเป็นรักในวัยเรียน แต่เราก็รักกันในทางที่ดี พากันเรียน ติวให้แฟนก่อนสอบ ทำทุกๆอย่างให้เขาเก่งขึ้นในวิชาที่เขาไม่ถนัดแต่เราถนัด เราก็เลยเลิกไม่ได้ เพราะคิดไว้แล้วยังไงก็จะคบกับคนนี้จนวันแต่งงาน ถึงจะเป็นหญิงกับหญิงก็ตาม ...เราเลยตัดสินใจห่างกับแฟน ไม่ต้อฃไปเจอหน้ากันอีกเจอแค่ที่ รร. ก็พอ บ้านเขาเราก็ไม่ไป คบกันมา 11 เดือน เราคุยกันผ่านเฟสตลอด เข้าใจกัน เราทรมานใจมาก คิดมากด้วย เสียใจ ร้องไห้ทุกวัน แม่เราก็บอก "ถ้าไม่ไหวก็ให้หยุด" แต่เราหยุดไม่ได้น่ะสิคะ
**ควรทำยังไงดีคะ ขอความคิดเห็น หรือแง่คิดในมุมต่างๆหน่อยค่ะ