การที่ได้รับเกียรติให้เชิญธงชาติไทยนำขบวนนักกีฬาไทยเข้าสนามนั้น ถือเป็นเกียรติที่ยิ่งใหญ่ และในสายตาของผม ณ ปัจจุบันนี้ ไม่มีใครเหมาะสมเท่าน้องเมย์ คนที่ได้เชิญธงชาติของตนเข้าสนาม ถือได้ว่าเป็นเกียรติแก่วงตระกูลก็ว่าได้ และน้องเมย์ก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ถือว่าได้รับเกียรติอันยิ่งใหญ่

แต่... ผมก็เป็นห่วง เพราะตัวผมเองนั้นเคยมีประสบการณ์มาแล้ว เมื่อครั้งเป็นทหาร มีการแข่งกันกีฬาระหว่างกองร้อย และผมก็ได้รับหน้าที่เป็นผู้ถือธงประจำกองร้อยเดินพาเหรดเข้าสนาม ซึ่งก็ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงสำหรับพิธีการต่างๆ, แต่คุณเอ๋ย แค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น แต่เมื่อยจริงๆ ถึงแม้ว่าจะมีสายคล้องคอประคองลงมาถึงเอวก็เถอะ ธงผืนยาวแค่ 1.20เมตร ยามลมกระโชก มันหนักจริงๆ, ถ้าเป็นกีฬาประเภทอื่น ก็ยังพอทน แต่ถ้าแข่งบกีฬาประเภทที่ต้องใช้มือใช้แขน รับรองได้ว่าเสียศูนย์แน่ๆ ขนาดผมเล่นบอล วันนั้นยังรู้สึกขาแข็งๆวิ่งไม่ค่อยออก เพื่อนๆบอกว่าผมเล่นผิดฟอร์ม ผมบอกว่าเมื่อยจากการถือธง เพื่อนหัวเราะใส่บอกว่าสำออย, แล้วไม่ใช่ว่าอาการที่อ่อนล้าหรือเมื่อยแขนจะหายไปอย่างรวดเร็วนะ สองสามวันผมแทงสนุ๊กไม่ได้เลย น้ำหนักมือไม่ได้ที่ วางลูกไม่ได้อย่างที่ตั้งใจ เบาไปบ้าง แรงไปบ้าง ฯลฯ

ผมจึงเป็นห่วงน้องเมย์ ถ้าคณะกรรมการมีความประสงค์ที่ให้น้องเมย์เป็นผู้เชิญธง ก็ต้องดูตารางการแข่งขันของน้องเขาด้วย การตีแบ็ด น้ำหนักมือสำคัญมากๆ ไม่งั้นจะวางลูกไม่ได้ดั่งใจ จะต้องพักก่อนวันแข่งหลายๆวัน และที่สำคัญน้องเมย์ต้องฝึกถือธงอย่างน้อย 15 วัน เพื่อจะได้รู้จุดการประคองคันธงให้ได้ศูนย์ ไม่งั้นเปลืองแรงมากๆ การเชิญธงก็สำคัญ แต่ความหวังเหรียญโอลิมปิกก็สำคัญ ถ้าเป็นผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเลือกอะไรดี