เราเดินมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?
.
.
- จุดที่หน่วยงานพิทักษ์กฎหมายของรัฐอย่างสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ได้รับความน่าเชื่อถือน้อยกว่าเพจนักสืบบนเฟสบุ๊ค
.
- จุดที่สำนักข่าวต่างๆ ที่รัฐให้การรับรองตามกฎหมาย ได้รับความน่าเชื่อถือน้อยกว่าเว็บบอร์ดพันติ๊ปและเพจประจานบนเฟสบุ๊ค
.
- จุดที่ครูอาจารย์ซึ่งได้รับการรับรองวิชาชีพจากคุรุสภาและกระทรวงศึกษาธิการ ได้รับความน่าเชื่อถือน้อยกว่าติวเตอร์ที่ไม่ได้จบวิชาชีพครู
.
- จุดที่แท็กซี่ซึ่งได้รับใบอนุญาตจากกรมการขนส่งทางบก ได้รับความน่าเชื่อถือน้อยกว่ารถบ้านป้ายขาวของ Uber
.
- และล่าสุด..จุดที่วินมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่ได้รับใบอนุญาตจากกรมการขนส่งทางบก ได้รับความน่าเชื่อถือน้อยกว่ามอเตอร์ไซค์บ้านๆ อย่าง Grabbike
.
.
ตลกร้ายไหมครับ? อะไรหลายๆ อย่าง ทั้งที่รัฐบาลและราชการให้การรับรอง แต่กลับไม่ได้รับความน่าเชื่อถือจากประชาชน ขณะที่อะไรหลายๆ อย่างที่รัฐบาลและราชการไม่ได้ให้การรับรอง ( แถมบางอย่างยังบอกด้วยว่าเข้าข่ายผิดกฎหมาย ) กลับได้รับการสนับสนุนจากประชาชนมากกว่า
.
.
รัฐไทยนี้ล้มเหลว..และกลายเป็นแค่ตัวตลกในสายตาชาวบ้านร้านตลาดไปแล้วงั้นหรือ?