วันนี้ละครเรื่องพิรุณพร่ำรักออกอากาศเป็นตอนแรก เชื่อว่าคงมีคนรอดูอยู่เยอะ ไม่ว่าจะด้วยจุดประสงค์ใดก็ตาม ก็ถือว่าต้องขอบคุณนะคะ ที่ให้ความสนใจมากขนาดนี้ เราเองก็ตั้งใจดูละครบอมมากเช่นกัน ตั้งใจดูการแสดงของบอมอย่างเต็มที่ เห็นอะไรหลายๆ อย่าง อยากจะขอแสดงความคิดเห็นสักหน่อยนะคะ


พูดถึงเรื่องค่ายยูม่า ก็เป็นลายเซ็นของเค้า มีทั้งดีและควรปรับปรุง อย่างเพลงประกอบทั้ง ๓ เพลง เพราะมากกกกกก เป็นข้อดีของยูม่าที่เพลงประกอบละครเพราะทุกเรื่อง ฉากก็สวยงาม แปลกตา อันนี้เราว่ายูม่าทำได้ดี มีฉากแปลกใหม่ไม่จำเจ ไม่น่าเบื่อ แสงในเรื่องดีขึ้น ละมุนตา ทำให้นักแสดงสวยหล่อทุกคน


ส่วนที่ต้องปรับปรุง ยกตัวอย่าง ท่าทางชี้มือชี้ไม้มากไป (แต่ในชีวิตจริง เราก็พบว่า คนทั่วไปก็ชี้มือเหมือนกัน ๕๕๕) แต่มันมากไปก็จะดูว่าแปลกๆ ดูหลุกหลิก ๕๕๕ บทพูดบางอย่างที่เป็นลายเซ็นยูม่ามาก แบบว่า ดูแล้วรู้อะ บางอย่างเชยเชียว (ไม่น่าใช้ในชีวิตประจำวัน เช่น เอาล่ะ,ช้าก่อน,วันใด ๕๕๕๕) ซึ่งบทพูดนี้เป็นกันทุกคน โดนกันทุกคน


น้องไอซ์เรื่องนี้สวยขึ้นมาก แต่งหน้าเป็นธรรมชาติ (เห็นบอกตอนแรกแต่งหน้าเข้ม แต่หลังจากนั้นไม่แล้วนะคะ แต่งหน้าได้สวยน่ารักดี ยิ่งตอนรวบผม น่ารักมาก) การแสดงก็ใช้ได้ ดูนิ่งแบบคุณหมอ ดูเป็นคุณหมอที่เย็นชาแต่จิตใจดี แต่ก็มีเล่นใหญ่บ้าง เล่นน้อยมาก ชี้มือชี้ไม้บ้าง โดยรวมถือว่าใช้ได้เลยค่ะ


สำหรับบอมเรื่องนี้ เปิดเรื่องมาก็เห็นเลยว่าบอมพลิ้วขึ้นหลายๆฉาก สื่อสารจากดวงตาได้ดีขึ้น ฉากบู๊ไม่ต้องพูดถึงเพราะเล่นได้โอเคอยู่แล้ว จะพูดถึงแววตาของโลแกนตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ มันบ่งบอกความรู้สึกสับสน บางครั้งก็อยากทุบหัวตัวเองให้จำได้ บางครั้งก็บ่นกับตัวเองอย่างขัดใจ บางครั้งก็พยายามจะนึกอะไรให้ออก จะกลับบ้านแต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน น้ำเสียงที่ใช้ก็บอกความรู้สึกได้ดีในหลายๆ ฉาก ตอนที่บอกว่า ผมจำอะไรไม่ได้ ดูแล้วมันก็รู้สึกได้นะ แล้วก็มีฉากที่หมอยื่นมือมาให้จับ โลแกนรู้สึกอบอุ่นขึ้น อุ่นใจขึ้น (เราชอบฉากนี้มาก)  เพราะฉะนั้น ไม่แปลกใจว่าทำไมโลแกนถึงรักหมอมาก ก็ในวันที่โลแกนไม่มีใคร ก็มีหมออยู่เคียงข้างเพียงคนเดียว เป็นคนเดียวในชีวิตเขาตอนนั้นจริงๆ เพราะฉะนั้นเราจะเห็นว่า โลแกนจะกระตือรือร้นในการช่วยเหลือคุณหมอทุกอย่าง ทำอะไรหลายอย่างที่คุณหมอไม่ได้สั่ง ๕๕๕ เช่น ทำอาหารเต็มโต๊ะ เพราะอยากให้คุณหมอกินเยอะๆ แต่พอโดนคุณหมอดุก็จะหงอยเพราะคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดแล้วคุณหมอจะไม่ชอบ บอมจะเล่นเจียมเนื้อเจียมตัว บางครั้งก็ดูกระตือรือร้นมาก (จนบางครั้งก็ใหญ่ไป ๕๕๕) แต่ก็ยิ้มหวานดี ตอนกินบะหมี่ฟรี


ฉากที่กางร่มมารับหมอ ฝนตกแล้วเดินออกจากมุมตึกมา ดูดีมาก ได้บรรยากาศได้อารมณ์  ชอบอีกฉากตอนที่ถอดเสื้อ แหะๆ (คือเราแอบหวั่นว่า บอมถอดเสื้อจะเป็นไง แต่ปรากฏดีกว่าที่คิด ๕๕๕) ไม่ได้มีหกหีบห่อหรอกนะ แต่ว่าเรามันก็โอเคนะ เป็นกล้ามเนื้อแน่นๆ เหมือนกัน (บอมเขาออกกำลังกายตลอด แต่ไม่ได้เล่นกล้ามนะจ๊ะ เพราะเดี๋ยวตัวจะใหญ่ไป) ชอบฉากใส่เสื้อคับน่ะ มันน่ารัก หน้าใสมาก ยิ่งตอนนอนคิดถึงหมอนะ ขนาดปิดไฟมืดแต่ยูม่าเขาแสงดีแล้ว บอมก็เลยหล่อแบบที่ควรจะเป็น ^^


การเชื่อมเรื่องเป็นไปอย่างเหมาะเจาะ ตอนที่โลแกนมองกล่องดนตรีรูปม้าหมุน แล้วบอกว่าคุ้นๆ มันเหมือนความทรงจำที่ติดอยู่ในหัวใจเค้า เพียงแต่ยังนึกไม่ออก กล้องก็ตัดไปที่คอลินน์กำลังมองกล่องดนตรีเหมือนกัน มันบ่งบอกสายใยที่เชื่อมกัน และตอบโจทย์ได้ว่า ทำไมโลแกนถึงรู้สึกคุ้นกับกล่องดนตรี


มีบางฉากที่เล่นใหญ่ ชี้มือชี้ไม้บ้าง (ตามสไตล์เขา) บางครั้งก็ยังมีท่าทางแปลกๆ บ้าง ๕๕๕๕  แต่โดยรวมมีจังหวะจะโคนดีขึ้น ดูแล้วไม่ขัดตาอะไร ขอให้บอมพัฒนาตัวเองต่อไป บทของโลแกนนี้มันมีความหลากหลาย มีอะไรให้ติดตามดูอยู่อีกเยอะ ก็จะรอติดตาม เห็นบอมมุ่งมั่นตั้งใจเรียนก็ดีใจ ยิ่งเห็นผลงานที่ออกมาถือว่าใช้ได้ เราก็พอใจ และคิดว่าบอมยังได้อีก ยิ่งได้เล่นอีกสองเรื่องกับค่ายใหม่ๆ เปิดประสบการณ์ใหม่ ก็คงจะมีการพัฒนามากขึ้น (บอมตั้งใจเรียนการแสดงมาก เรียนถึงดึกดื่นแทบทุกวัน) ขอบคุณทุกคนที่มองเห็นความพยายามของบอม มีใจที่เป็นกลาง และเห็นว่า โลแกนบอมในวันนี้ ยังเล่นใช้ได้ และให้กำลังใจในการพัฒนาต่อไป สำหรับเรา พิรุณพร่ำรักในวันนี้ ทำให้เรามีความสุขมาก รอติดตามตอนต่อไปค่ะ