เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเราเมื่อปี 58 ค่ะ

เราต้องทำงานติดต่อข้ามบริษัทกับคนๆหนึ่งเป็นเวลา 2-3 เดือน
เจอกันหลายครั้ง เกือบ 10 ครั้ง
เราเริ่มรู้สึกสนใจเขาหลังจากเจอกันไปได้ 2-3 ครั้งค่ะ
และก็คิดว่าเขาก็อาจจะสนใจเราอยู่ด้วย
พองานเริ่มใกล้จบโปรเจ็กท์ เรากับเขาได้มีโอกาสไปทานข้าวกลางวันกัน
เพราะว่าคุยงานกันเสร็จตอนใกล้มื้อเที่ยงพอดี
หลังจากนั้นเราก็เริ่มนัดเจอกัน ทานข้าวกันเรื่อยๆ

เราคิดว่าเขาโสดเพราะว่เขาไม่ได้ใส่แหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย
และไม่เคยเห็นเขาต้องรีบกลับบ้านไปหาครอบครัวหรือมีรูปครอบครัวค่ะ
และตอนนั้นคิดว่า ถ้าเขามีครอบครัวแล้วเขาคงไม่มาพัฒนาความสัมพันธ์กับเรา

วันหนึ่งเขาก็บอกว่าชอบเราค่ะ ก็สรุปไปเองเลยว่าสถานะเราก็เป็นแฟนกันจากนี้ไป

แต่หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ เรานัดเจอกันอีกครั้ง
หลังจากทานข้าวเสร็จ เขาบอกว่ามีเรื่องอยากคุยด้วย

จำได้ว่าตัวชา พูดไม่ออกเลยค่ะ
เขาบอกว่าเขาคบเราเป็นแฟนเต็มตัวไม่ได้นะ เขาแต่งงานแล้ว
เขาขอโทษที่มายุ่งกับเรา เขาชอบเรา และไม่อยากเสียเราไป

เขาไม่ใส่แหวนที่นิ้วนางซ้ายค่ะ แต่ดันใส่นิ้วนางขวา
และภรรยาเขาไปทำงานเมืองนอกค่ะ ปีหนึ่งกลับมา 2 ครั้ง ไม่มีลูกกันค่ะ
เขาอายุ 35 ปีแล้วค่ะ

เราเลยบอกว่าไม่เป็นไร เป็นเพื่อนกันเถอะ
(คือเราเป็นคนที่เลิกกับแฟนแล้วสามารถเป็นเพื่อนได้ค่ะ กับแฟนเก่าก็เป็นเพื่อนกัน)
เขาก็ตื๊อค่ะ กอดเรา (บนรถ) แต่เราบอกให้เขาใจเย็นๆ เราไม่ได้หายไปไหน เป็นเพื่อนกัน

หลังจากวันนั้นก็ไปทานข้าวกันบ้าง แต่เราไม่ยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัวเลย
เขายายามหาข้ออ้างให้เราไปที่บ้านเขานะคะ เขาทำกับข้าวเก่ง
เขาบอกว่าอยากไปทำไรกินเองมากกว่า แต่เราปฏิเสธค่ะ ไปบ้านก็เสร็จเขาสิคะ

เราไม่เคยมีอะไรกับเขาค่ะ แต่พอเราตีตัวออกห่าง เขาพยายามตื๊อ
เรายังไปกินข้าวกันเรื่อยๆค่ะ ยอมรับว่ายังอยากเจอเขา
แต่ว่าไม่ให้เขาโดนตัวหรืออะไรนะคะ แม้หลายครั้งเขาจะฉวยโอกาสบ้าง

คิดว่าที่ผ่านมา เขาคงใช้มุขนี้กับ ผญ แล้วสำเร็จ

แต่เรากลัวเสียใจค่ะ กลัวมากกว่าอกหักค่ะ
ทุกวันนี้ค่อยๆห่างออกมา คุยกันแค่เพื่อนจริงๆแล้วค่ะ
แล้วก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันค่ะ