แอบส่องกระทู้ชาวบ้านเกี่ยวกับพฤติกรรมแย่ๆในโรงหนังมาพอสมควรไม่เคยคิดว่าจะเจอกับตัวจังๆ เมื่อเสาร์ที่แล้วเพื่อนชวนไปดู เมาคลี ที่ห้างแถวๆรังสิตไปถึงคนเยอะมากแถวยาวเหยียด ส่วนหนึ่งเยอะพอสมควรทึ่ดูแล้วน่าจะเป็นครอบครัวที่พาลูกๆหลานๆมาดูกัปตันอเมริกาไม่ก็เมาคลี หลังจากได้ตั๋วเรียบร้อยก็เดินไปดูของรอเวลาจนใกล้เวลาหนังจะฉายจึงพากันเข้าโรงไปยังที่นั่งที่ระบุไว้ในตั๋ว เป็นที่นั่งที่มีทางเดินกว้างๆตรงหน้าเหยียดขาสบายเลย มองไปรอบๆอ้าวทำไมคนน้อยจัง มาเร็วน่ะครับสักพักคนก็ทยอยกันเข้ามาส่วนใหญ่ก็เป็นพ่อแม่ลูก มีคู่ชายหญิงไม่น่าจะเกิน 30 มานั่งข้างๆฝ่ายหญิงนั่งเก้าอี้ด้านขวาติดกับผม ผู้หญิงดูเกร็งๆเอียงไปอีกด้านไม่ใช้ที่วางแขนด้านผมเลย หนังเริ่มฉาย คนเริ่มเงียบ แสงจากมือถือมีบ้างเล็กน้อย
ดูไปสักพักมีอะไรบางอย่างมาโดนเก้าอี้ผมจากทางด้านหลัง เอาแล้วไง "ผีถีบเบาะ"อย่างที่อ่านเจอในพันทิปเลย พร้อมกับมือมาดันที่เบาะรู้สึกได้แต่ก่อนที่ผมจะหันไปก็มีเสียงผู้หญิงดังขี้นว่า "ขอโทษนะคะ" แล้วก็ขยับลุกจากเก้าอี้ไป คงจะไปเข้าห้องน้ำ กลับมาที่คู่รักด้านขวาของผมตลอดเวลาที่ผ่านมาผมยังไม่ได้ยินทั้งคู่พูดคุยกันเลย ฝ่ายหญิงก็ยังนิ่งเหมือนเดิม มีไอติดๆกันสัก 6-7 ครั้งเจ้าตัวพยายามไอเบาๆ อากาศคงเย็น
สักพักเก้าอี้ผมถูกดันอีกครั้งพร้อมกับเสียงขอโทษเหมือนเดิม คนข้างหลังกลับมาจากทำธุระ ทุกอย่างเข้าที่เป็นปกติ กระทั่งมีเสียงเด็กร้องขี้นมาจากทางด้านหลัง เสียงเริ่มดังขี้น ดังขี้น คุณแม่พยายามปลอบให้ลูกชายวัยน่าจะราวสัก 3 - 4 ขวบให้หยุดร้อง เฮ้อ ! เฮ้อๆๆ ! เปล่าครับสงสารคุณแม่ อยากจะให้ลูกได้ดูสิงห์สาราสัตว์ แต่เจ้าตัวเล็กกลับไม่เป็นใจ เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขี้นไม่เกิน 5 นาทีแล้วคุณแม่ก็พาคุณลูกออกจากโรงไปทันที เฮ้อ สงสารคุณแม่จริงๆครับ ทุกอย่างกลับมาสงบเงียบราวกับป่าช้า นึกในใจเด็กๆเขาดูหนังกันไม่สงสัยอะไรกันบ้างเหรอแต่พอพยายามตั้งใจฟังก็ได้ยินเสียงเด็กๆถามผู้ปกครองให้อิ่มเอมหัวใจ ตัวนั้นอะไรอ่ะป๋า หรือเสียงตื่นเต้นเมื่อเห็น หมีเห็นลิง ขำบ้างหัวเราะบ้าง สิ่งที่เกิดขี้นไม่ได้ทำให้อรรถรสการชมภาพยนต์ของผมลดลงไปแม้แต่น้อย ผมดูหนังด้วยความรู้สึกอิ่มเอมมีความสุข ไม่มีใครว่าอะไรใคร ทุกคนสนใจไปที่หนัง
แต่หากว่ามีใครเกิดตำหนิใครขี้นมาอย่างที่เคยอ่านเจอ การดูหนังของผมวันนั้นคงกร่อยไปเยอะทีเดียว ยกตัวอย่างที่เคยเจอมามีอยู่ครั้งไปยืนต่อแถวซื้อตั๋วกับเพื่อน เพื่อนหันไปเห็นโปสเตอร์หนังก็ถามว่าหนังเรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร ผมก็ตอบว่าหนังเกี่ยวกับหุ่นยนต์ ตอบแค่นั้นจริงๆ เท่านั้นเองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดออกมาดังๆว่า "เบื่อพวกชอบสปอยล์ว่ะ" หันไปดูเห็นเขาทำท่าทางหงุดหงิดไม่น้อย อยากจะกระโดด..ยอดหน้า ขาคู่ให้จริงๆ หรืออย่างกระทู้เมื่อเร็วๆนี้ต่อว่าแม้กระทั่งคนกินข้าวโพดคั่ว บางครั้งการตั้งมาตรฐานชีวิต มาตรฐานมารยาททางสังคมที่สูงปรี๊ดหรือผิดเพี้ยนจนเกินไป บอกเลยสังคมอยู่ยากครับ
ลูกคุณไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคน ?
ดูไปสักพักมีอะไรบางอย่างมาโดนเก้าอี้ผมจากทางด้านหลัง เอาแล้วไง "ผีถีบเบาะ"อย่างที่อ่านเจอในพันทิปเลย พร้อมกับมือมาดันที่เบาะรู้สึกได้แต่ก่อนที่ผมจะหันไปก็มีเสียงผู้หญิงดังขี้นว่า "ขอโทษนะคะ" แล้วก็ขยับลุกจากเก้าอี้ไป คงจะไปเข้าห้องน้ำ กลับมาที่คู่รักด้านขวาของผมตลอดเวลาที่ผ่านมาผมยังไม่ได้ยินทั้งคู่พูดคุยกันเลย ฝ่ายหญิงก็ยังนิ่งเหมือนเดิม มีไอติดๆกันสัก 6-7 ครั้งเจ้าตัวพยายามไอเบาๆ อากาศคงเย็น
สักพักเก้าอี้ผมถูกดันอีกครั้งพร้อมกับเสียงขอโทษเหมือนเดิม คนข้างหลังกลับมาจากทำธุระ ทุกอย่างเข้าที่เป็นปกติ กระทั่งมีเสียงเด็กร้องขี้นมาจากทางด้านหลัง เสียงเริ่มดังขี้น ดังขี้น คุณแม่พยายามปลอบให้ลูกชายวัยน่าจะราวสัก 3 - 4 ขวบให้หยุดร้อง เฮ้อ ! เฮ้อๆๆ ! เปล่าครับสงสารคุณแม่ อยากจะให้ลูกได้ดูสิงห์สาราสัตว์ แต่เจ้าตัวเล็กกลับไม่เป็นใจ เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขี้นไม่เกิน 5 นาทีแล้วคุณแม่ก็พาคุณลูกออกจากโรงไปทันที เฮ้อ สงสารคุณแม่จริงๆครับ ทุกอย่างกลับมาสงบเงียบราวกับป่าช้า นึกในใจเด็กๆเขาดูหนังกันไม่สงสัยอะไรกันบ้างเหรอแต่พอพยายามตั้งใจฟังก็ได้ยินเสียงเด็กๆถามผู้ปกครองให้อิ่มเอมหัวใจ ตัวนั้นอะไรอ่ะป๋า หรือเสียงตื่นเต้นเมื่อเห็น หมีเห็นลิง ขำบ้างหัวเราะบ้าง สิ่งที่เกิดขี้นไม่ได้ทำให้อรรถรสการชมภาพยนต์ของผมลดลงไปแม้แต่น้อย ผมดูหนังด้วยความรู้สึกอิ่มเอมมีความสุข ไม่มีใครว่าอะไรใคร ทุกคนสนใจไปที่หนัง
แต่หากว่ามีใครเกิดตำหนิใครขี้นมาอย่างที่เคยอ่านเจอ การดูหนังของผมวันนั้นคงกร่อยไปเยอะทีเดียว ยกตัวอย่างที่เคยเจอมามีอยู่ครั้งไปยืนต่อแถวซื้อตั๋วกับเพื่อน เพื่อนหันไปเห็นโปสเตอร์หนังก็ถามว่าหนังเรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร ผมก็ตอบว่าหนังเกี่ยวกับหุ่นยนต์ ตอบแค่นั้นจริงๆ เท่านั้นเองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังพูดออกมาดังๆว่า "เบื่อพวกชอบสปอยล์ว่ะ" หันไปดูเห็นเขาทำท่าทางหงุดหงิดไม่น้อย อยากจะกระโดด..ยอดหน้า ขาคู่ให้จริงๆ หรืออย่างกระทู้เมื่อเร็วๆนี้ต่อว่าแม้กระทั่งคนกินข้าวโพดคั่ว บางครั้งการตั้งมาตรฐานชีวิต มาตรฐานมารยาททางสังคมที่สูงปรี๊ดหรือผิดเพี้ยนจนเกินไป บอกเลยสังคมอยู่ยากครับ