สวัสดีค่ะ... ขอระบายหน่อยน่ะค่ะเรื่องตัวเองไม่ค่อยระบายให้ใครฟัง 'ฟังแต่เรื่องคนอื่น
'... คือเรามีเพื่อนอยู่กลุ่มหนึ่งเป็นกลุ่มใหญ่พอสมควร ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด ในกลุ่มเรามีเพื่อนที่สนิทที่สุดอยู่สองคนสามคนค่ะ เรารักเค้ามากและเราก็คิดว่าเพื่อนก็คงรักเราเหมือนกัน เพื่อนชวนไปไหนไปตลอดค่ะไม่เคยปฏิเสธและไม่เคยบ่น ไปไหนไปกันทำอะไรก็ทำด้วยกันตลอด ลูกอมก็ยังกินเมล็ดเดียวกันได้'เราคิดว่าพวกเค้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเราเท่าที่เราเจอมา แต่มันก็ไม่ใช่ค่ะ'เวลาผ่านไปพอสมควรเราก็ได้รู้ว่าใครเป็นคนยังไง ใครคิดกับเรายังไง'จากเพื่อนที่แสนดีกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่เคยฟังเวลาพูด เวลาเราพูดก็ทำเป็นเฉยๆเหมือนเราไม่มีตัวตนหรือบางที่ก็ตลกในสิ่งที่เราพูดทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องตลก แถมบางทียังพูดดูถูกเราอีกด้วย'ตอนแรกเราก็เฉยค่ะไม่ได้เก็บเอามาคิดอะไร พอนานๆไปมันเริ่มอึดอัดว่าทำไมเหมือนก่อนเรามีอะไรเราก็จะมาปรึกษากันนั่งพูดกับแบบมีความสุขตามประสาเพื่อน แต่ตอนนี้ทำไมเวลาเราพูดอะไรไปไม่มีใครพูดกับเราเรย ทุกคนเงียบหมด หรือบางทีก็ด่าเรา ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดค่ะจากที่ไม่เคยนินทากันก็นินทากัน คำแรงๆที่เพื่อนไม่เคยพูดกับเรา มันก็พูดออกมา 'บางคำมันรุนแรงจิงๆค่ะ เกินกว่าจะยิ้มได้ แต่เราก็ไม่เคยด่ากลับน่ะค่ะ คิดว่าเพื่อนคงพูดออกมาแบบไม่ตั้งใจ เราไม่เคยโกดเรยน่ะกับเพื่อน' พอไม่เคยโกดหรือทำท่าทีที่จะรำคาญ มันก็ด่าเราใหญ่แกล้งเราสารพัด พอมาวันหนึ่งเรารำคาญเราก็เรยด่าไป มันก็ยิ่งได้ใจแกล้งเราด่าเราใหญ่เรย เราเป็นตัวตลกหรอ เราก็เจ้บเป็น ความอดทนเราก็มี บางครั้งเราเป็นคนผิดซะงั้นทั้งๆทีโดนเพื่อนทำ ไม่มีใครอยู่กับเราเรยค่ะอยู่กับเพื่อนอีกฝ่ายตลอดไม่ว่าเพื่อนคนนั้นจะถูกหรือผิด เหนื่อยน่ะค่ะเคยคิดที่จะออกไปอยู่คนเดียว เพราะเพื่อนไม่เคยเห็นเรามีตัวตนเรย น้อยใจค่ะ บางทีงานเราก็เยอะน่ะค่ะ ก็ยังช่วยเพื่อนมันทำงาน หรือบางทีเราขอช่วยให้มันทำงานมันก็อ่างโน้นอ่างนี้ตลอด'เราก้ไม่สนใจ ไม่ช่วยก็ไม่เป้นไร ตอนนี้ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างค่ะ ถ้าให้เล่าคงเล่าได้ไม่หมด ตอนนี้พยายามแยกตัวออกมาค่ะ ใครดีกับเราเราก็ดีค่ะ ใครที่เคยเอาเปรียบเราก็เฉยคะให้เค้าคิดว่าเราโง่ต่อไป #คนน่ะค่ะความรู้สึกกูมี #มีอีกหลายเรื่องที่ไม่ได้เล่า