สวัสดีครับ ผมชื่อเหน่ง หรือเรียกว่าพรก็ได้ ตามชื่อจริง
นี่เป็นกระทู้ท่องเที่ยวกระทู้แรกของเราครับ (เห็นใครๆชอบบอกว่านี่กระทู้แรก เอามั้งๆ ฮ้าๆๆ)
คงจะบอกว่าเป็นรีวิวท่องเที่ยวคงไม่ใช่ชะทีเดียว น่าจะบอกว่าเป็นการแชร์ประสบการณ์ บอกเล่าเรื่องราวต่างๆ
ระหว่างทาง ที่พบเจอกันมากกว่า และส่วนใหญ่เราเพ้อ

มีเวลาว่าง บวกกับหัวใจมีปัญหา อยู่กรุงเทพไม่ได้ล้าวววว
เพราะยังเป็นหนุ่มจะงอมืองอเท้ารอคอยก็ไม่ไหว จึงต้องไปเป็นหนุ่มนักแสวงหา อิอิ

ทุกๆวันหยุดปกติจะมีนางฟ้ามาอยู่ด้วยเสมอ แต่ทุกวันนี้นางกลับสวรรค์ไปแล้ว รู้ตัวว่ายังทำใจไม่ได้ก็ออกไปแสวงหาโลกภายนอกบ้าง
ผิดเองที่รู้ตัวช้าาาาา

เมื่อตั้งใจมั่นแล้วก็เตรียมตัวเลย ที่แรกนึกได้คือหาดแม่รำพึง, หาดสวนสน เพราะเคยไปด้วยกัน

การที่คนอกหักคนนึง ไปในที่ๆเราเคยไปด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง
ไม่ใช่ไปเพื่อตอกย้ำตนเอง ตอกย้ำให้เจ็บกับภาพความทรงจำ แต่ไปเพื่อตอกย้ำว่าสถานที่แห่งนั้นยังมีสิ่งดีๆ
ความทรงจำที่สวยงามเหลืออยู่ ควรค่าแก่การกลับไป แม้ว่าจะไปเพียงคนเดียวก็ตาม



จัดกระเป๋า

ตามที่เห็นครับ เอาไปเฉพาะจำเป็น ผ้าเช็ดตัวเผื่อได้เล่นน้ำ ชุดสำหรับสองวัน
ตั้งใจไว้ว่าจะหาเช่ามอไชต์ขี่ อย่าลืมว่าแดดแรงมาก ชุดกันแดดจัดเต็ม ฮ้าๆๆ
และถุงพลาสติก ช่วงนี้มรสุมเข้า หากฝนตกอะไรที่โดนน้ำไม่ได้ก็ยัดถุงชะเลย
และการไปคนเดียว ขาตั้งกล้องนั้นสำคุญหากต้องถ่ายตัวเอง กะไว้จะไปนั้งทำMV นั่งโง่ๆริมทะเลสักวัน
เมื่อพร้อมแล้ว คิดว่าจะวางแผนการเที่ยวชักหน่อยแต่ไม่ดีกว่า ไปแบบเบลอๆนี่ละ ปล่อยเบลอเพื่อตัดใจจากเธอครั้งที่ 1,000 พอดี

ตื่นเช้ารีบออกจากห้องรอรถเมล์เพื่อไปอนุเสาวรีย์
โปรดมองข้ามชุดขาวๆนั้นไป เพราะนาง...... แหม๋ หุ่นหายนี่แปะมากกกก สาวๆยังอาย ฮ้าๆๆ
(ตั้งใจถ่ายรถเมล์นะ จริ๊งงงงง)


ขึ้นรถเมล์ ใช้เวลาประมาณ 40 นาทีถึงเสาวรีย์ เดินหาคิวรถตู้เลยครับ โอ๊ยยยพ่อคู๊นนนน ย้ายที่ไรบ่อยขนาดนี้ เดินงงสองรอบยังหาไม่เจอ
ถามคนไปเรื่อย และแล้วเราก็พบกัน อิอิ ค่ารถไปลงบ้านเพ 200 บาทขาดตัว ไม่ลดหน่อยอ๋อ
ได้ตั๋วแล้ว นั่งรอ 1 ช.ม. กับอีก 10 นาที เข้าใจเนอะนักท่องเที่ยวเยอะ รอนานหน่อย

ได้ขึ้นแล้วเย้ๆ กฎของการขึ้นรถตู้ ขึ้นก่อนได้เปรียบ

ใจชื้นขึ้นมาเมื่อได้ขึ้นรถ ตื่นเต้นเว้ยยยย ยังไงไปถึงแล้วจะทำยังไงต่อ
แต่เมื่อมาถึงมอเตอร์เวย์ ความตื้นเต้นเมื่อกี้หายไปกับกองทัพรถยนต์ ล้วนมุ้งหน้าสู่ทะเล
โอ๊ยยยนอ ไม่คิดจะไปที่อื่นบ้างไง๊งงง  แง่งๆๆ เดี๋ยวกัดยางเลยนิ
5 ชั่วโมงกับการนั่งบนรถตู้ ที่แอร์ทำงานดีม๊ากกกกกกก
รถติดสุดๆ

ไกล้ถึงแล้วพี่คนขับบอกลงไหนครับน้อง ผมนี่ยกมือเลยครับ ลงไหนก็ได้พี่ที่มีเช่ามอเตอร์ไซค์
ได้ผลครับเฮียแกหย่อนเราลงหน้าเทศบาลบ้านเพ ตรงนั้นมีร้านให้เช่า
เจ้าของร้านเป็นฝรั่ง ซึ่งบนบกแผ่นดินใหญ่จะหาร้านให้คนไทยเช่านั้นยากมากๆ
ไม่เหมือนบนเกาะมีให้เลือกเพียบ เอาละเสี่ยงเดินเข้าไปถามเลย
มีเจ๊คนดูแลร้านออกมาต้อนรับ ถามเลยครับให้คนไทยเช่ามั้ย
แกบอกปกติไม่ได้ให้คนไทยเช่า เพราะชอบขโมยรถ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ให้เช่าเลย ต้องคัดกรองก่อน
จึงแสดงบัตร ตกลงราคา และตรวจรถเป็นอันเรียบร้อย อิอิ 300 บาทต่อวัน ไม่ต้องมีค่ามัดจำด้วย
สำหรับคนไทยเช่าแล้ว ได้ขนาดนี้ ถือว่าโชคดีมาก อิอิ เจ๊อึ่งน่ารัก

สรุปได้ honda click 125i สีฟ้าขาว สมใจ

เมื่อได้รถแล้วที่แรกที่อยากไปคือหาดแม่รำพึง ในหัวคิดถึงสถานที่จะไปนั่งทำมิวสิคแล้ว
ขับรถไปน้ำตาก็ไหลเนอะ ฝุ่นมันเข้าตา

พอไปถึงเท่านั้นแหละ แผนการมลายหายสิ้น คนยังกับกองทัพมด มาจากไหนกันเนี้ยยยย โอ๊ยยนอ

ได้แต่เดินไปเดินมา ฮ้าๆๆ

หมดกันMVฉัน ฮ้าๆๆ

จึงคิดจะไปหาดสวนสนต่อ เพราะคนไม่จำเป็น ก็ไม่ควรอยู่ตรงนี้  ก็ฉันนั้นเข้าใจดี ว่าเธอไม่ต้องการ เดินจากไป

เครื่อง 125 นี่บิดมันดีจริงๆ เร่งจาก0-100 ใน 10 วิ แต่เราขับไม่ถึงหรอก 60-80 กะพอ


พอไปถึงหาดสวนสน หะ...หนักยิ่งกว่าหาดแม่รำพึงอีก


นี่เราหลงเข้าในผับก็มิปาน ซ้ายสายย่อ ขวาลูกทุ่ง ฝั่งตรงข้ามเพลงไรก็ไม่รู้  จั่งแม่นม่วนน้อสู

เฮ้อ MV ชั้น แต่ช่างเถอะ ปล่อยใจไปตามอารมณ์เสียงเพลงจะดังๆ เท่าไหร่หากมันช่วยชะโลมดวงใจก็ปล่อยมันไปชักที

นั่งทำมิวสิค เงียบๆคนเดียว(หร๊าาาา) สักพักนึกได้ว่าเรายังไม่มีที่พักนี่หว่า อยากจะเช่าเต๊นนอนบนเขาแหลมหญ้า
ห่างจากหาดสวนสนไม่ไกล ได้ข่าวว่าพระอาทิตย์ขึ้น และตกสวยมาก วิวก็สุดยอด และกางคืนนอนดูดาวได้อีก


ไปถึงก็ต้องผิดหวังอีกรอบ ฮือๆๆๆๆ อุทยานรับคนไม่ได้อีกแล้ว จึงปิดไม่ให้ขึ้น แง้ๆๆๆๆ ฝันสลาย
เป็นไงละเบลอสมใจมั้ย

ขณะนั้นก็เย็นแล้วด้วยกลัวหาที่พักไม่ทัน จึงหาในเน็ทเจอที่นึงราคาถูก โทรถามว่างจ้า ดิ่งเลยครับ ต้องหาที่ซุกหัวนอนก่อน

คืนนี้นอนนี่
เรามาคนเดียวเอาง่ายๆ สะดวๆไว้ก่อนและต้องประหยัด เราเลือกห้องพัดลมครับ 400 บาท ห้องแอร์ 800 บาท
นี่คือเรทเทศกาล ถ้าวันธรรมดา พัดลม 250 แอร์ 500  ครับ


ได้ที่นอนแล้ว ออกไปทำนั่งโง่ริมทะเลต่อ ดูคนอื่นสนุกสนานกันก็พลอยยิ้มไปกับเขา เดินหาที่ว่างนั่งเงียบๆ ก็เจอแต่คู่รัก แง้ๆๆๆ จะรังแกฉันไปถึงไหน


นั่งตั้งแต่6โมงเย็นถ่ายรูปวิวกลางคืนไปเรื่อยเปื่อย ไม่แน่ใจว่านั่งนี่นานแค่ไหนแล้ว จนเริ่มหิว ดูเวลา ห๊าาาสี่ทุ่มแล้วหรอ
หาไรกินดีกว่า อาหารทะเลดีไหมนะ ดึกปานนี้จะไปหาที่ไหน ขับๆไปเจอส้มตำไก่ย่างข้าวเหนียวหมด เอาเตอะ มาริมทะเลเพื่อมากินไก่ย่าง


อิ่มแล้วกลับที่พัก พรุ่งนี้ตั้งใจจะไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้น รีบเข้านอนดีกว่าครับ ฝันดีราตรีสวัสดิ์ และไม่ลืมคิดถึงเธอป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างน้อ

เราทุกคน ต่างมีคนในความทรงจำด้วยกันทั้งนั้น
แม้ในชีวิตจริง จะไม่ได้เจอ ไม่ได้พูด ไม่ได้คุย
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวลานี้เป็นอย่างไร
ยังอยู่ดีไหม สบายดีหรือเปล่า
หรือไม่แม้แต่คิดถึงเลยด้วยซ้ำ
แต่แปลกดีที่หลายต่อหลายครั้ง
กลับมาปรากฏตัวในยามที่เราหลับฝัน
มันมีความสุข เหมือนครั้งหนึ่งที่เคยได้สัมผัส
แต่พอลืมตาขึ้นมา ความรู้สึกนั้นก็หายไป
เราก็ไม่เศร้าเสียใจที่ต้องตื่น
หรือรู้ว่ามันเป็นเพียงความฝัน
แม้จะเลือนลางในชีวิตจริง แต่ก็ไม่เคยจางหายไป
...อย่าบอกใครนะ ว่าเรายังแอบเจอกัน ในความทรงจำ...