จากที่เห็นสามี รายนี้เหอมาตั้งแต่รู้ว่าเราท้องแล้วค่ะ  พอตอนผ่าคลอดลูกคนแรก(สามีเข้าห้องคลอดด้วย) คือเราผ่าฉุกเฉินด้วยคะ คืนนั้นเราร้องไห้หนักมาก กลัวลูกจะไม่รอด เค้าก็คอยปลอบใจเรา พอเห็นลูก เค้ายิ้มแก้มปริเลยค่ะ มีงอนนิดหน่อย ตอนหมอสูติบอกว่า "ลูกชายหน้าตาดีกว่าพ่ออีกนะครับ"
ส่วนเราจากที่ร้องไห้ กลายเป็นขำขึ้นมาเลย ลืมความกดดันก่อนจะผ่าคลอดสนิท
เค้าขอบคุณเราที่มอบสิ่งที่ล้ำค่าให้ เค้าตัดสายสะดือลูกและเป็นคนเย็บแผลให้เราเอง (เค้าเป็นหมอ แต่ไม่ใช่หมอสูตินะคะ ผ่าคลอดให้ไม่ได้ แต่สามารถเย็บแผลได้ค่ะ)   แล้วจากนั้นมาเค้าก็ช่วยเราเลี้ยงลูก สามารถทำได้ทุกอย่าง อาทิ ล้างก้นลูก ซักผ้าอ้อม ป้อนข้าว  มีความใส่ใจ ละเอียดอ่อน  ยกเว้นให้นมลูก เพราะลูกเข้าเต้าอย่างเดียว  เค้าเป็นกำลังสำคัญจริงๆ

จนตอนนี้เรากำลังตั้งท้อง2 อยู่  
เค้ายิ่งเหอมากๆค่ะ
เพราะรอบนี้ได้แฝด คุยไปทั่วเลยว่า น้ำยาแรง
แต่ก็ไม่ลืมลูกคนแรกนะคะ ยังรักและเอาใจใส่ไม่เปลี่ยน มากกว่าเดิมด้วยค่ะ