รีวิว ค่ายเยาวชน อาสาสมัครกลุ่มรักษ์ลุ่มแม่น้ำปิง  อำเภอเชียงดาว
ตอน “จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อ”มนุษย์ป้า” เจอกับป่าต้นน้ำเชียงดาว”
ก่อนอื่นเพื่อไม่ให้งง ขอแทนสรรพนามตัวเองว่า “ป้า”ละกัน เพราะในค่ายเยาวชนครั้งนี้ถึงแม้ว่าไม่ได้แก่สุด แต่เนื่องจากเป็นคนทีมีความเป็นมนุษย์ป้าสูงมาก เดี๋ยวจะค่อยๆเห็นเองแหละ 5555+)ป้าเห็นช่วงนี้เค้าฮิตทวงคืนผืนป่ากันจัง  ทวงทำไม ทวงอะไร ป้าไม่รู้  ป้าไม่เข้าใจ  ป้ากดไลค์สวยๆไปวัน
จนกระทั่ง…..
จุดเริ่มต้นแรกของการไปสมัคร “ค่ายเยาวชน อาสาสมัครกลุ่มรักษ์ลุ่มแม่น้ำปิง”
มันเป็นอย่างไรเหรอ  อะไรที่ทำให้ผู้หญิงคนเมืองอายุ 27 ปี #เป็นพนักงานออฟฟิศ
#ไม่ตากแดด #ชอบแอร์เย็น #นั่งร้านกาแฟชิคๆในวันหยุด #เรียนปอโท #รีบปั่นงานIS
ตัดสินใจคลิกสมัครไปค่ายค่ายเยาวชน อาสาสมัครกลุ่มรักษ์ลุ่มแม่น้ำปิง  อำเภอเชียงดาว  
คำตอบคือ  ……ไม่รู้เว่ย  (อากาศมันร้อนจนเพี้ยนมั้ง #งานก็ยุ่ง #เรียนก็วุ่น #แต่โสด #อ่อย 55555+)

    แต่ตอนนั้นเห็นโปสเตอร์ข้อความนี้จากไลน์กรุ๊ปที่พี่ๆในแก๊งมูลนิธิไทยรักษ์ป่า ของเพื่อนที่ทำงานด้วยส่งมา  ตอนนั้นพูดตรงๆว่าไม่ได้อะไร  เพราะคิดว่าสมัครไปก่อน เดี๋ยวเค้าคงมีกระบวนการคัดเลือกคน  เพราะเค้าบอกว่าต้องมีความรู้เรื่องแม่น้ำปิง  ซึ่งเราไม่มี  และเดี๋ยวเราก็หลุดตอนนั้นเองแหละ #ไม่ใช่สายอนุรักษ์ธรรมชาติ #สายใช้ธรรมชาติเป็นพรอพถ่ายรูป
#สายคนเมือง #สายตากแอร์ #สายชิลล์ในร้านกาแฟ #สมัครไปก่อน #หาเรื่องเทียว #คิดแค่นี้
#หรือเรียกว่าไม่คิดก็ได้
 
จากนั้นไม่นานช่วงหลังสงกรานต์มีอีเมลตอบกลับมาว่า “ยืนยันค่ะ คุณได้ไปต่อ”  …..  
ว้ากก…..เขาไม่ได้พูดแบบนี้…..แต่เอาเป็นว่าคอนเฟิร์มละกัน
ทีนี้จะไปยังไงละครับ  นั่งเครื่องบิน  นั่งรถทัวร์  เชียงดาวนะ ไม่ใช่เชียงใหม่  เคยไปที่ไหนกัน  สุดแดนพม่า  ว้ากก    ….. #ผู้หญิงร่างน้อยแบบบางคนเดียวด้วย #ป้าไปเอาความเข้าใจผิดๆนี้มาจากไหน
หลังจาก Search หาข้อมูลอยู่นานว่ากลุ่มอนุรักษ์ลุ่มแม่น้ำปิงนี่มันเป็นยังไง  สมาชิกเป็นใครบ้างวะ (ซึ่งไม่ได้ข้อมูลอะไรเลย)  ก็เลย Search หาชื่อ คุณนิคม พุทธา  แทนละกัน  (หรือชื่อเล่นชื่อ พี่อ้วน อันนี้มารู้ทีหลัง)
เฮ้ยๆๆ ไม่ธรรมดาว่ะ  สายอนุรักษ์จริงๆ  และถามเพื่อนตากล้องที่ถ่ายรูปสารคดีอยู่เชียงใหม่ นางก็ดูเชียร์อยู่ “ดีนะ น่าจะได้ความรู้”  #เออมันรู้ว่าป้าไม่มีความรู้เนี่ย  #เอาก็เอาวะ #ลองดู #แต่ตรูจะไปเชียงดาวยังไง #โทรไปหาพี่นิคมสักหน่อย #ฮะต่อรถสิบแปดตลบ #เป็นลมแพรพแก่แล้วจดไม่ทัน
แต่พอค้นประวัติพี่อ้วน ก็ต้องบอกว่าไม่ธรรมดานะเนี่ย  แต่ตัวตนตรูจะไปทำให้ค่ายเค้าแตกมั้ยนะ  ที่กลัว ก็กลัวนิสัยความเป็นคนเมืองเนี่ยแหละ  คือไม่ค่อยสนใจไงว่าอากาศจะร้อน ป่าจะถูกทำลาย  กดเฟสบุ๊ค เสิร์ชหาร้านกาแฟนั่งไปวันๆ อันนี้แหละของจริง เดี๋ยวจะไปถ่ายรูปให้เค้ารำคาญมั้ยนะ
แต่ช่างมันละ #ใคร์แคร์ #จองรถทัวร์ดีกว่า เรื่องของเรื่องก็คือป้าเคยทำรายงานป.โท เรื่องนครชัยแอร์แต่ไม่เคยนั่งสักที (เหตุผลของความเหนื่อย ทริปนี้  คือการไม่นั่งเครื่องบิน  ไปคราวหน้าจะไม่ทำตัวแบบนี้แล้ว #แก่แล้วต้องรู้สังขารตัวเองนะคะ) จองค่ะ….  เลยวางแผนไปวันศุกร์รอบสามทุ่มกว่า กะว่าถึง สถานีอาเขตเชียงใหม่ ตอนหกโมง และต่อรถไปถึงสถานีขนส่ง ช้างเผือก  นั่งรถส้มสัก 7 โมง ชิลล์ๆถึงก่อนสิบโมงแน่นอน
แต่…..#ป้าก็คือป้า  ป้าต้องเคลียร์งาน  ส่ง IS  ให้อาจารย์ที่ปรึกษาซึ่งล่วงเลยมาหลายวัน ดังนั้นรถออกสามทุ่มสิบนาที ป้าก็ถึงสามทุ่มที่สถานีนครชัยแอร์
แต่ปรากฏว่า…..
#ป้าก็คือป้า ป้าจองตั๋วผิดวัน จองเป็นวันเสาร์
สมกับเป็นนครชัยแอร์เปลี่ยนรอบให้ฟรีไม่เสียค่าใช้จ่าย #ป้าน้ำตาจะไหล  #แต่ออกรอบสี่ทุ่มจ้า (สำหรับผู้หญิงที่เดินทางคนเดียวเลือกที่นั่งโซนเลดี้  จะดีมาก  #ฟิน เพราะไม่ค่อยมีใครมาคนเดียวหรอก  ข้างๆเลยไม่มีคน  นั่งสองที่เรย 555 #บริการก็ดี)
สรุปว่าถึงสถานีอาเขต เจ็ดโมงกว่าๆ ตามกำหนดเค้าให้มานั่งรถรอบเจ็ดโมง นี่คือไม่ทันแล้ว คือไม่ทันไปขึ้นรถที่สถานีขนส่งช้างเผือกเพื่อไปเชียงดาวรอบเจ็ดโมง  ทำยังไงล่ะทีนี้  ก็ต้องไปรอบแปดโมงให้ทัน  ทำยังไงล่ะ
เหมารถแดง?
ถ้าเหมารถแดงไปสถานีช้างเผือก ร้อยห้าสิบบาท  เพราะมาคนเดียวไง  
ผู้หญิงคนเดียวที่แสนจะแบบบาง ตัดสินใจนั่งมอไซค์ในราคา 80 บาท  (เพราะกลัวไม่ทันแล้วถ้ารอรถแดง)
จริงๆมันมีรถตู้รอบแปดโมง  แต่รถตู้ไปเชียงดาวเต็ม ต้องนั่งรสบัสสีส้ม
คือตรูจะอดนอนตอนอยู่บนรถใช่มั้ย  ดูรถบัสสีส้ม ลมโกรกขนาดนั้น ป้าผู้แสนจะเป็นคุณหนู  ป้าจะนั่งได้อย่างไร????
คำตอบคือ  #ป้าก็คือป้า #ป้ามโน สรุปคืออีป้านี่หลับจนเลยป้าย  จริงๆต้องไปลงตรงเซเว่นตลาดเชียงดาวแล้วต่อมอเตอร์ไซค์ไป แต่อีนี่ตื่นอีกทีตอนกระเป๋ารถเมล์ปลุกค่ะ
“น้องๆ ลงไหน”  
“เซเว่นตลาดเชียงดาว”
“เลยแล้ว  ลงสถานีรสบัสข้างหน้าแล้วเดินย้อนกลับเลย”
โอ๊ยเพิ่งตื่นค่ะ งงไปหมด  แดดก็ร้อน  โอ๊ยเดินค่ะเดิน  อีกสี่นาทีถึงตลาดเชียงดาว  
ใครบอกอีป้าว่าอีกสี่นาทีถึงตลาดเชียงดาว
“กูเกิ้ลแมพค่ะ”  #ป้าคือป้า #ป้ามันพึ่งเทคโนโลยีก่อนพึ่งคน
อย่าดูถูกกูเกิ้ลแมพนะคะ  มันเป็นแอพให้กำลังใจ
แบตโทรศัพท์หมด  #
ยังดีป้าชารจ์แบตสำรองแปป
โอ๊ยสีนาทีไมมันนานขนาดนี้นังกูเกิลแมพ
ถามร้านกาแฟดีกว่า……
พอดีว่า”จะไปค่ายเยาวชนเชียงดาว  จะหามอเตอร์ไซค์ไป  เซเว่นเชียงดาวนี่อีกไกลมั้ยคะ”
คนขายกาแฟ “ทำไมต้องไปขึ้นที่เซเว่นตลาดเชียงดาว”
“ไม่รู้อ่ะ ในรายละเอียดเค้าแจ้งมาแบบนี้
“เดี๋ยวโทรเรียกมอเตอร์ไซค์ให้”
#กราบขอบคุณโลกนี้ที่มีร้านกาแฟเจ้าของใจดีน้องน่ารักช่วยเหลือป้าผู้บอบบางและพ่ายแพ้ต่อแสงแดดขนาดนี้
สักพักลุงวินมอเตอร์ไซค์ก็แว้นมา
ลุงวินมอเตอร์ไซค์   “เห็นอีหนูนี่เดินตั้งนานแล้ว  ทำไมไม่เรียกมอเตอร์ไซค์  ไปไหนล่ะ”
“ไปค่ายเยาวชนเชียงดาวค่ะ”
“ค่ายเยาวชนเชียงดาว  นิคม พุทธาใช่มะ”
“ใช่ๆค่ะ “
ลุงวินมอเตอร์ไซค์มองหน้าเหมือนจะไม่เชื่อว่าเป็นเยาวชน   (เกียยยยยดดดด  พยายามจะหน้าเด็กแต่ไม่สำเร็จหรอ)
ไปค่ะ…… ทางทุลักทุเลมาก  
ไปถึงด้วยเวลาเฉียดฉิว  “ทำไมมีแต่เด็กๆวะ “  อันนี้นึกในใจ  “เด็กๆก็เด็ก ตรูก็เด็ก จะเนียนไหวป้ะวะ ขนาดลุงวินมอเตอร์ไซค์ยังจับได้”
ทำตัวตีสนิทกะคนอื่นซะหน่อย #อย่าดูถูกสกิลมนุษย์ป้า
น้องสองคนมาจากหนองคายหรือขอนแก่นนี่แหละ ทางอีสาน (#ป้าก็คือป้า #ป้าความจำสั้น)  โอ๊ยสุดยอดดดด   มากันได้ไง  ผู้หญิงสองคน  เก่งกว่าป้าอี๊ก  และคำถามอันไม่โอเคก็หลุดออกมา
#ป้าพยายามไม่กรี๊ด #ฮึบค่ะฮึบ
“นี่เรียนหรือว่าทำงานคะ”
“โอ๊ย ตอบว่าเรียนอยู่จะเชื่อม้าย  ตอบว่าทำงานจะดูแก่ไปม้าย”  #ตรูทำทั้งสองอย่างเลยจ้า
โอเคจบความเวิ่นเว้อของป้านะคะ  ขึ้นรถกันไปดีกว่า  นั่งกระบะท้ายท่ามกลางอุณหภูมิ 45 องศา  
ป้าไม่ได้เว่อ แต่ความรู้สึกป้ามันบอกว่ามันร้อนขนาดนั้น
ป้าจะเป็นลม  พยายามทำใจดีสู้เสือ  ชั้นเด็กๆๆ ชั้นทนแดดร้อนได้
สักพักเสียงสวรรค์ก็ดังมา “ที่นั่งด้านหน้ายังเหลือนะครับ”
“ไปด้วยค่า”
#ป้าก็คือป้า
ทิ้งสองสาวที่มาจากหนองคายหรือขอนแก่นไว้กับกระบะเลยค่ะ  ป้ารู้ว่าพวกหนูยังเด็ก ยังมีความอดทนในการรับวิตามินจากแสงแดด… #เลวมาก #ป้าไปละ  #กระโดดขึ้นนั่งด้านหน้า #พร้อมละค่ะ #ลุย #ออกเดินทาง  #เริ่มต้นไปเรียนรู้ลุ่มแม่น้ำปิงกันได้แล้วค่ะ

ได้โปรดอย่าโฟกัสที่หุ่นป้า ให้โฟกัสที่ความแห้งแล้งด้านหลัง 5555
#ป้าไม่ได้มาเล่นๆ #เหมือนป้าแกจะมาผิดงาน