ตามหัวข้อกระทู้ค่ะ เรามีเพื่อนสนิทคนนึง สนิทมาก มีอะไรก็ปรึกษากันตลอด เราสองคนเคยสัญญาไว้ว่ามีอะไรต้องบอกกัน ห้ามปิดบังกัน
จนวันนึงเพื่อนเราทะเลาะกันแฟนหนักมาก เพราะแฟนเพื่อนเราไปมีคนอื่น เพื่อนเราก็มาร้องห่มร้องไห้กับเราว่าแฟนมันไปมีผู้หญิงใหม่ เเล้วเพื่อนเราจับได้ เลยทะเลาะกัน ต้องบอกก่อนว่า แฟนเพื่อนเราคนนี้นี่เข้าชู้สุดๆ คราวก่อนก็มีทำนองนี้มาเเล้ว แต่เพื่อนเราก็ให้อภัยกลับมาคบกันเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เพื่อนเราบอกว่า ไม่ไหวเเล้ว สรุป เพื่อนเรากับแฟนก็เลิกกันไป เลิกไปประมาณ 1 เดือน แฟนเพื่อนเราก็มาขอคืนดี และช่วงนั้นเพื่อนเรามันยังรักแฟนมันอยู่ ส่องเฟซทุกวัน คือเพื่อนเรารักผู้ชายคนนี้มากๆ เเละจะกลับไปคืนดีอีก เราก็หวังดี ไม่อยากให้เพื่อนเจ็บอีก เราไม่อยากเห็นเพื่อนร้องไห้ ก็เลยเตือนไปว่า
เรา : จะดีหรอมุง อย่าเลยดีกว่า เมื่อคราวก่อนมุงบอกไม่ไหวเเล้วไม่ใช่หรอ ตูว่าอย่ากลับไปเลย สักวันมันก็ต้องมี ผญ ใหม่ มุงก็เจ็บอีก
เพื่อน : มุงอย่ามาเจือก เรื่องของตู
ณ ตอนนั้นเรากินจุดค่ะ คือ จุกมากนี่หรอเพื่อนที่เรารัก เราหวังดี แต่กลับกลายเป็นว่าความหวังดีของเรากลายเป็นความเจือก
และเราก็ไม่ห้ามอีก เราปล่อย คำพูดตอนนั้นมันไม่เหมือนพูดเล่นๆนะคะ แต่มันตะคอกใส่เราเลย
เราเลยอยากจะถามว่า ความหวังดีของเรานี่มันคือการเจือกหรอคะ ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนสนิทกัน ไปไหนไปกัน
เราก็เข้าใจเพื่อนเรานะ ว่ารักแฟนมาก แต่ทำไมถึงต้องพูดแบบนี้ บอกกันดีๆก็รู้เรื่องเเล้ว
ปล.ถ้าแท็กห้องผิดขออภัยด้วยนะคะ