แฟนเราเป็นหมอค่ะ เราทำงานที่เดียวกันค่ะ แฟนเราเป็นผู้ชายที่ออกแนววิชาการแต่ไม่เนิร์ดนะคะ เป็นคนตรงไปตรงมาที่ไม่มีความหวาน ไม่โรแมนติกใดๆทั้งสิ้นเลยค่ะ แฟนเราเป็นคนที่ไม่ชอบคุยโทรศัพท์ จะคุยกันแค่เรื่องจำเป็นจริงๆ ไม่มีโทรมามุ้งมิ้งหรือคุยเล่นกันนานๆค่ะ

จริงๆเราเป็นคนที่หวานนะคะ บางครั้งอยากโทรไปคุยเล่นบ้าง อยากได้ยินเสียงเค้าบ้าง อยากมุ้งมิ้งเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง แต่เวลาโทรไปเค้าก็มักถามว่า มีไรรึเปล่า ไม่ก็รีบๆคุยแล้ววางสายไป รีบตัดบทเราบ่อยๆ ทั้งที่เค้าไม่ได้อยู่เวร ไม่ได้ติดเคสอะไร

เราก็พยายามเข้าใจค่ะ ปรับตัวเรียนรู้กันไป พยายามคิดว่าเค้ายุ่ง ว่างๆ ต่างคนก็ทำกิจกรรมของตัวเองไป บางครั้งอยากโทรไปหาบ่อยๆ อยากเล่าเรื่องไร้สาระให้เค้าฟัง แต่ก็ไม่ได้โทรไป เพราะไม่อยากเสียใจที่ต้องโดนตัดบทด้วยการรีบวางสายของเค้า ไม่อยากทำตัวงี่เง่างอแง ส่วนใหญ่ก็ไลน์หากันบ้างเท่านั้นเอง ไปกินข้าวบ้างนานๆ อาทิตย์ละครั้ง ไม่ก็สองอาทิตย์ครั้ง เวลาเราชวนเค้าไปไหนก็เกรงใจ กลัวเค้าไม่ว่างบ้าง กลัวติดเคส ติดงานบ้าง อยากบอกเค้าว่าอยากไปนู่นนี่ ไปกินร้านนั้นร้านนี้ก็ไม่ค่อยกล้าชวน ....


อยากเป็นแฟนที่มีคนเอาใจบ้างแต่ก็ทำไม่ได้ อย่างที่บอกล่ะค่ะ เป็นแฟนหมอต้องอดทน อดทนที่เค้าไม่มีเวลา อดทนที่จะไม่แสดงความงี่เง่าเอาแต่ใจออกไป อดทนที่เค้าตอบไลน์ช้า อดทนที่ต้องไม่ได้คุยโทรศัพท์นานๆเหมือนใครๆ เวลาเจอหน้ากันที่ทำงานแทบจะไม่คุยกันเลยค่ะ ดูเหมือนคนไม่ใช่แฟนยังไงยังงั้น เราก็เข้าใจว่าอาจดูภาพลักษณ์ไม่ดีเวลาทำงาน พยายามทำความเข้าใจเหตุผลต่างๆนาๆค่ะ

อย่าถามว่าเราเข้าใจในความเป็นหมอดีพอแล้วหรอ?
       เราว่าเราเข้าใจดี เข้าใจเวลาของเค้าดีเพราะเราก็ทำงานแวดวงเดียวกัน เรารู้ว่าสายงานนี้มันยุ่ง เหนื่อยหนักแค่ไหน เราเข้าใจในงานค่ะ

รักเค้านะ ... 😍
อยากเป็นแฟนที่ทำตัวน่ารัก ไม่เคยชวนทะเลาะ ไม่อยากงอแง แต่บางครั้งก็แอบนอยด์ไม่ได้เลย  

สุดท้ายก็ได้แต่น้อยใจคนเดียวและทำตัวปกติเหมือนเดิม ได้แต่มีคำถามในใจว่าเราจะทำตัวพยายามมีเหตุผลแบบนี้ไปนานแค่ไหน ปล่อยความรู้สึกไปตามหัวใจไม่ได้เลย

เฮ้อ!