เราคบผชคนนึงย่อว่าเอนะ เจอกันผ่านเกมส์ค่ะ เอเป็นผชอบอุ่น นิสัยดีเทคแคร์คอยห่วงเสมอ รายงานตลอด แต่ข้อเสียที่สุดของเขามี2อย่าง
1.เมื่อคบกันไปถ้าเขาเริ่มเบื่อเขาจะหายเงียบไปนานๆทีจะทักและตอบ
2.เมื่อเบื่อเขาจะเริ่มหาคนใหม่คุย ทั้งที่เรามีรหัสเฟสเราก็ไม่รู้อะไรเลย (ข้อคิดว่ารหัสเฟสไม่ใช่ความบริสุทธิใจ)

เริ่มนะเมื่อวันที่1.11.58 เป็นวันที่เราเริ่มคบกันและเริ่มมีสัญญาณบอกเราว่า มันจะบอกเลิกกูแล้ว ตัดสินใจถามว่าอยากเลิกใช่ไหม เขาก็ตอบใช่แล้วเขาก็ส่งเพลง ซาโยนาระมา แล้วบอกว่าเหนื่อยก็พอเถอะ (เคยโดนบอกเลิกด้วยเพลงนี้กับคนก่อนที่จะมาคบมันเจ็บสาส) (เลิกวันที่26.11.58 ไปเจอโพสเก่าเลยจำได้555) ก็โอเคเลิกก็เลิกหลังๆมาก็ไม่ต่างกับการอยู่คนเดียว เราไม่ร้องไห้เสียใจไรเพราะเรารู้นานแล้ว ตัวมันเองก็รอเวลาทะเลาะกันถึงจะบอกเลิก(อันนี้พึ่งมารู้นิสัยนี้) อะนั่นคือจุดเริ่มเรื่อง และไอ้สัสสสมีเหตุการที่พีค พีคคค พีคคคคมากกกก


สองวันต่อมามันขึ้นสถานะกับผญคนนึงให้นามว่าบี โอ้วแม่คุณไวมากนี่กว่ากุจะคบกันคือใช้เวลารู้จักกันมาเป็นเดือน แต่งงคือออัลไลลล
ตอนนั้นแบบจิตใจความเกลียดพุ่งมาก แต่นางคบกันได้สัปดานึงก็เกิดดราม่าสลดใจเลิกกัน
ผ่านไปอีกสามวันเอก็ขึ้นสถานะกับอีกคน(หน้าตามันก็ไม่ได้ดีนะแต่ก็ถือว่าในระดับนึงแต่เยอะจะเยอะไป) แล้วมีรูปคู่กับคนนี้ผ่านสามวันเลิกกัน จิตใจอิฉันแบบเอ่อคือ555จะไวไปไหม

พอเลิกกับคนนี้ก็กลับมาคุยกับเราว่าคนนั้นเขาบอกเลิกเฉยๆก็เลิก ก็มาดราม่าดราเม่ไรเยอะอะเราก็ปลอบตามประสา แล่วเราก็บอกมันประโยคนึงว่า "กูเข้าใจนะเว้ยเองก็ทิ้งกู กูรู้ดีมันเจ็บ"  แล้วนางก็เลิกคุยกับเราค่ะ

เรื่องราวพวกนี้วนซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบมาก เรายอมรับจากใจว่ารักมันมากและรอมันตลอดนะ เราไม่หาคนคุยใหม่ใครเข้ามาก็คุยบ้างแต่เราไม่โอเคกับใครเลย

มันเองก็มีคนใหม่ตลอดๆ จนล่าสุดเมื่อประมาณกลางเดือนมีนามันกลับไปคบกับอีบี แล้วเมื่อต้นเดือนเมษา เฉยๆมันก็ทักเรามาขอเบอร์แต่เราเก็บเบอร์ทรูที่เคยซื้อตอนคบกับมันลงกล่องไปลืมว่าไว้กล่องไหนขี้เกียจหาเลยให้เบอร์วันทูคอลมันไป

หลังจากนั้นสองวันเราเลยตัดสินใจไปซื้อซิมทรูมา เราโง่นี่เรายอมรับมากๆเลยนะ แต่ก็นั่นแหละตอนนั้นเราเหงาเราไม่มีคนคุย แล้วก็เป็นช่วงมีปัญหาในชีวิตกับคนที่คุยอยู่ มันบอกว่ามันรักเราจริงๆ มันก็พูดทุกคำพูดที่มันเป็นพระเอก ไอ้เราก็กำลังจิตใจไม่มั่นคงเลยตัดสินใจตัดความเลวที่มันเคยทำออกไปเน้นว่าทั้งหมดเลยนะ เน้นๆว่าไม่คิดถึงอดีตที่เลวร้าย หลังจากที่เราซื้อซิมมาเราคุยกับมันตั้งแต่ประมาณวันที่8จนเช้าวันที่10 วางก็แต่ตอนสายตัดรอบครบ1ชมคุยอยู่แบบนั้นไม่หนุดมีไม่คุยก็อีตอนนอนอะ เรามีความสุขมากจนคุยกันทุกคืน จนผ่านไปได้ประมาณเกือบสัปดา(นับหลังจากซื้อซิม) สองวันเราไม่ได้คุยทสกันเลยเราก็เออมันคงมีธุระจริงๆจนวันที่เราตื่นมาพบว่ามันขึ้นสถานะกับดี เราใจสลายเลยเรานั่งร้องไห้ คือตอนเราตื่นเรายังแชทกับมันอยู่ แต่พอเปิดเฟสไปกลับเป็นสถานะมันขึ้นหราอยู่ข้างหน้า

เราคุยกันทุกวันทุกคืน ยอมซื้อซิมใหม่มาโทร ตัดความเลวที่เคยทำมาเพื่อให้อภัย บางวันยอมนอนดึกอยู่เป็นเพื่อน บางวันยอมตื่นเช้ามาปลุก ก็ยังโดนทิ้งโดยที่มีคนใหม่ สุดท้ายก็ได้รับประโยคที่ว่า "เป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ" เราเลยบอกไปว่า "คำว่าเพื่อนของนี่โทรบอกรักนอนเฝ้ากันได้ทุกคืนหรอ ขอบใจที่ทำให้รู้ว่ามีสถานะนี้อยู่บนโลก" มันบอกมาว่า "เฮ้อจะคิดยังไงก็เอาเถอะกูบอกแล้วว่าเป็นเพื่อนกันไปก่อนกูยังไม่ชัดเจนกับความรู้สึกตัวเองมากพอ" เราก็บอกไปว่า "เลยต้องทนสอบความรู้สึกตัวเองกับผญหลายๆคน 5555 ตลกไปละ...."  หลังจากนั้นมีอีกนิดหน่อยแล้วเราก็ลบเฟส บล้อคแชท บล้อคเบอร์ ในใจตอนนั้นอารมณ์เราทั้งโกรธ รักจนเกินไป โทษตัวเองที่ไปหลงคารมมัน

และมันก็ผ่านมาได้สักสัปดาห์มันเลิกกับคนนั้น เหมือนเดิม แอดเฟส ทักมาถามว่าลบเฟสทำไม ทำใจไม่ได้หรอ เราก็ตอบตามตรงอืม หลังจากนั้นเราก็ตัดใจละ เป็นคนไม่ได้อาฆาตอะไรใคร ตั้งใจเป็นเพื่อนที่ดีก็ได้วะ ก็กลับมาคุยเราเลี่ยงเวลาใครถามเรื่องมันเราจะไม่ตอบ เราเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องเดิมๆกับมัน เริ่มความสัมพันธ์ใหม่

และล่าสุดเราได้รู้ว่ามันกำลังคุยกับน้องคนนึงที่เรารู้จักเป็นน้องของเพื่อนเรา เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนกับเอ แต่เราก็มาสนิทกันตอนที่มีเรื่องกับบีแฟนเก่าเอ เขาดูโอเคกับน้องคนนี้ เหมือนเดิมอะเรสทำได้แค่แสดงความยินดี หวังแค่มันจะไม่ทำนิสัยและสันดารเลวๆที่เราคิดว่าเรารู้จักดีให้น้องเห็น เราเองก็เสียใจนะที่มันมีคนใหม่แต่ก็นั่นแหละ ได้แค่แสดงความยินดีมองดูเขาสองคนอยู่มุมของเพื่อน

ปล.ตัวอิฉันเป็นคนแรงนะคะ แรงมากเพื่อนผลที่รรบางคนยังกลัว รุ่นน้องอย่าพูดถึง ได้ยินชื่อก็รู้ละว่านิสัยเสียมาก ดื้อ เรียนก็ไม่เรียน และเกรียนสุดพลัง นิสัยแตกต่างกับตอนอยู่กับแฟนค่ะ
ปล2. มั้งหมดคือความจริงไม่มีแต่งไม่มีเติม บทสนทนามาจากแชทจริงไม่มีปรุงไม่มีแต่ง เพราะเรื่องจริงมีเยอะกว่านี้ เล่าแค่นี้ปวดคอละขี้เกียจพิมพ์ 5555