สวัสดีค่ะ ดิฉันคิดอยู่นานหลายวันว่า ตัวดิฉันเหมาะสมที่จะตั้งกระทู้คำถามนี้หรือไม่ ดิฉันอายุ 38 ปี แต่งงานแล้วมา 7 ปี มีบุตรสองคน ดิฉันกำลังแยกกันอยู่กับสามีค่ะ เรามีปัญหาเรื่องทัศนคติ ไม่ลงรอยกัน ทั้งเรื่องการดูแลบุตร เรื่องการควบคุมอารมณ์ของเขา และเขามีโลกส่วนตัวสูง บางคนอ่านถึงตรงนี้คงคิดว่า อ๋อ ผู้หญิงคนนี้ แค่อยากประชดผัว มีชู้ หาผัวใหม่ หรืออะไรทำนองนั้น เข้าใจค่ะ ว่าห้ามความคิดกันไม่ได้ โปรดอ่านให้จบก็พอ หรือถ้าไม่สนใจ ปิดหน้านี้ไปเลยค่ะ เพราะเราศีลไม่เสมอกันค่ะ อธิบายไปคงไม่เข้าใจ
มาเข้าที่คำถามของดิฉันนะค่ะ ประเด็นตรงๆคือ ดิฉัน อยากมีใครสักคนที่คุยด้วย ที่เค้าไม่รู้จักเราว่าหน้าที่การงานเราคืออะไร บ้านอยู่ไหน เรียนจบอะไร เงินเดือนเท่าไร ไม่รู้ว่าเคยมีคนบนโลกนี้ มีความรู้สึกอย่างดิฉันไหม ว่าเวลามีความทุกข์ไม่อยากบอกคนที่เรารักหรือรู้จัก ไม่อยากให้เค้าห่วง หรือกังวล หรืออาจจะสมน้ำหน้า สะใจ เราเองอยากแค่คุยระบายความทุกข์กับใครก็ได้ที่ไม่รู้จักเรา เป็นแบบที่โต้ตอบกันได้เลย ไม่เหมือนการตั้งกระทู้แบบนี้อ่ะค่ะ มันมีช่องทางไหนได้บ้างค่ะ เพราะเท่าที่หาๆมา มีแต่แนวหาคู่ หาเพื่อนนอน ซึ่งดิฉัน ไม่อินกับเรื่องแบบนี้
บางคนอาจสงสัยว่าทำไม ไม่คุยกับพ่อแม่ พี่น้อง เพราะดิฉันไม่อยากให้ท่านรับรู้ว่าดิฉันมีความทุกข์ เพราะทุกวันนี้ดิฉันขับรถกลับบ้านจากที่ทำงานทุกวันคนเดียวด้วยความเศร้า แต่เมื่อเข้าบ้าน ต้องมีรอยยิ้มให้พ่อแม่ และลูกอีกสองคนตลอดเวลา แล้วพี่น้องล่ะ พูดได้ไหม?? พูดได้ค่ะ แต่เรื่องจะต้องถึงหูแม่น่นอน เลยคิดว่าไม่พูดจะดีกว่า
หรือว่าเพื่อนล่ะ มีมั้ย พูดกับเพื่อนน่าจะดีที่สุด ขอบอกว่ามีค่ะ แต่ไม่เยอะ พออายุมากขึ้น มีครอบครัว ทำงาน เพื่อนๆก็ห่างกันไป แล้วแบบว่า พอเป็นเพื่อน เรางี่เง่าไปเองหรือเปล่าไปรู้ แต่ดิฉันจะมีความเกรงใจ มันเหมือนกับว่า พอมีความทุกข์ก็ค่อยมาคุยกัน
ส่วนเพื่อนที่ทำงาน บอกได้เลยค่ะ ว่าส่วนใหญ่เป็นลูกน้อง คงไม่เหมาะนักที่จะปรับทุกข์เรื่องส่วนตัวกับลูกน้อง เพื่อนในตำแหน่งงานเดียวกันก็มีค่ะ แต่อายุมากกว่าเราเยอะเลย ซึ่งเรามองเห็นแล้วว่าทัศนะคติเราไม่เหมือนกัน ปรับทุกข์กับเค้าอาจจะแย่ยิ่งกว่าเดิม
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเป็นแบบนี้ สับสนในบุคคลิกตัวเองมาก บางครั้งยิ้ม หัวเราะได้อย่างสบายใจ แต่บางครั้งนึกถึงสามีก็น้ำตาไหลมาง่ายๆ sensitive อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ดิฉันต้องพบจิตแพทย์มั้ย เพียงแค่อยากคุยกับคนแปลกหน้า โอ๊ย...เขียนเองก็สับสนเอง ไม่รู้ตัวเองต้องการอะไร แต่ดิฉันคิดว่า ชั้นแค่อยากมีเพื่อนคุยนะ แต่ในโลกนี้มันจะมีคนเสียเวลาคุยกับเราโดยไม่หวังอะไรเลย จะมีจริงๆ หรือ แล้วถ้ามีจริง จะทำยังไงจะได้คุยกับคนแบบนั้น ??
มีช่องทางไหนบ้างค่ะที่เราสามารถจะหาคนคุยด้วยแบบไม่ใช่เรื่องชู้สาว
มาเข้าที่คำถามของดิฉันนะค่ะ ประเด็นตรงๆคือ ดิฉัน อยากมีใครสักคนที่คุยด้วย ที่เค้าไม่รู้จักเราว่าหน้าที่การงานเราคืออะไร บ้านอยู่ไหน เรียนจบอะไร เงินเดือนเท่าไร ไม่รู้ว่าเคยมีคนบนโลกนี้ มีความรู้สึกอย่างดิฉันไหม ว่าเวลามีความทุกข์ไม่อยากบอกคนที่เรารักหรือรู้จัก ไม่อยากให้เค้าห่วง หรือกังวล หรืออาจจะสมน้ำหน้า สะใจ เราเองอยากแค่คุยระบายความทุกข์กับใครก็ได้ที่ไม่รู้จักเรา เป็นแบบที่โต้ตอบกันได้เลย ไม่เหมือนการตั้งกระทู้แบบนี้อ่ะค่ะ มันมีช่องทางไหนได้บ้างค่ะ เพราะเท่าที่หาๆมา มีแต่แนวหาคู่ หาเพื่อนนอน ซึ่งดิฉัน ไม่อินกับเรื่องแบบนี้
บางคนอาจสงสัยว่าทำไม ไม่คุยกับพ่อแม่ พี่น้อง เพราะดิฉันไม่อยากให้ท่านรับรู้ว่าดิฉันมีความทุกข์ เพราะทุกวันนี้ดิฉันขับรถกลับบ้านจากที่ทำงานทุกวันคนเดียวด้วยความเศร้า แต่เมื่อเข้าบ้าน ต้องมีรอยยิ้มให้พ่อแม่ และลูกอีกสองคนตลอดเวลา แล้วพี่น้องล่ะ พูดได้ไหม?? พูดได้ค่ะ แต่เรื่องจะต้องถึงหูแม่น่นอน เลยคิดว่าไม่พูดจะดีกว่า
หรือว่าเพื่อนล่ะ มีมั้ย พูดกับเพื่อนน่าจะดีที่สุด ขอบอกว่ามีค่ะ แต่ไม่เยอะ พออายุมากขึ้น มีครอบครัว ทำงาน เพื่อนๆก็ห่างกันไป แล้วแบบว่า พอเป็นเพื่อน เรางี่เง่าไปเองหรือเปล่าไปรู้ แต่ดิฉันจะมีความเกรงใจ มันเหมือนกับว่า พอมีความทุกข์ก็ค่อยมาคุยกัน
ส่วนเพื่อนที่ทำงาน บอกได้เลยค่ะ ว่าส่วนใหญ่เป็นลูกน้อง คงไม่เหมาะนักที่จะปรับทุกข์เรื่องส่วนตัวกับลูกน้อง เพื่อนในตำแหน่งงานเดียวกันก็มีค่ะ แต่อายุมากกว่าเราเยอะเลย ซึ่งเรามองเห็นแล้วว่าทัศนะคติเราไม่เหมือนกัน ปรับทุกข์กับเค้าอาจจะแย่ยิ่งกว่าเดิม
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเป็นแบบนี้ สับสนในบุคคลิกตัวเองมาก บางครั้งยิ้ม หัวเราะได้อย่างสบายใจ แต่บางครั้งนึกถึงสามีก็น้ำตาไหลมาง่ายๆ sensitive อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ดิฉันต้องพบจิตแพทย์มั้ย เพียงแค่อยากคุยกับคนแปลกหน้า โอ๊ย...เขียนเองก็สับสนเอง ไม่รู้ตัวเองต้องการอะไร แต่ดิฉันคิดว่า ชั้นแค่อยากมีเพื่อนคุยนะ แต่ในโลกนี้มันจะมีคนเสียเวลาคุยกับเราโดยไม่หวังอะไรเลย จะมีจริงๆ หรือ แล้วถ้ามีจริง จะทำยังไงจะได้คุยกับคนแบบนั้น ??