ขณะที่พิมพ์อยู่นี้ก็กำลังร้องไห้ไปด้วย
เล่นพันทิปมานาน ไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้ ไม่คิดว่าวันนึงคนในชีวิตจริงจะไม่เหลือใครไว้ใจให้ปรึกษา
พันทิป เป็นช่องทางที่สว่างที่สุดสำหรับเราตอนนี้ เราเลยสมัครล็อกอินใหม่ เพราะไม่อยากให้ใครทราบตัวตนค่ะ

เรากับแฟนคบกันมาประมาณ 3 ปีค่ะ เราอายุมากกว่าแฟน 3 ปี เราเรียนจบแล้ว ทำงานได้ประมาณ 2 ปีกว่า
ส่วนแฟนกำลังเรียนอยู่ เหลืออีกปีกว่า ๆ ถึงจะจบ เรามาจากครอบครัวฐานะปานกลาง ส่วนแฟนค่อนข้างมีฐานะ แฟนเรียนไม่ค่อยเก่ง
ชอบเล่นกีฬา ตลอดเวลาที่คบกันเค้าเป็นคนดีมาก ๆ  สุภาพ ไม่ชวนทะเลาะ มีแต่เราที่ชอบงี่เง่าและเค้าก็ยอมทุกครั้ง
เรารักเค้ามากและสัมผัสได้ว่าเค้าก็รักเรามากเช่นกัน

พอคบกันได้ประมาณปีกว่า ช่วงเราเรียนจบ เราตัดสินใจย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านแฟน ตามคำขอร้องของพ่อและแม่แฟน
เนื่องจากอยากให้มาอยู่ด้วยกันที่บ้าน ที่บ้านแฟนดีกับเรามาก ๆ ทั้งพ่อ แม่ น้องของแฟน ดีกับเราทุกคน เลี้ยงดูเราเหมือนลูกคนนึง
เราเข้าไปอยู่ในบ้านก็พยายามช่วยงานบ้านทุกอย่างที่มี และช่วยงานธุรกิจเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกอย่างเหมือนจะมีความสุข แต่ในความเป๊ะ
มันก็มีบางเรื่องที่ทำให้เรารู้เครียด กดดันและไม่สบายใจสะสมมาเรื่อย ๆ

เราเป็นคนชอบดูหนัง เที่ยวเฮฮากับเพื่อนตามโอกาส ถ้าออกไปกับเพื่อนก็จะกลับดึก ซึ่งก็นาน ๆ ครั้ง
และทุกครั้งที่เราไปก็จะต้องเอาแฟนไปด้วย แต่ทางบ้านแฟนไม่ค่อยอยากให้ออกไปเที่ยวประมาณนี้ โดยให้เหตุผลว่า
ผลการเรียนของแฟนเราไม่ค่อยดีแล้วยังเที่ยวบ่อย อยากให้อยู่บ้านอ่านหนังสือ หรือช่วยงานที่บ้านมากกว่า ซึ่งเรารู้สึกอึดอัดใจ
ทุกครั้งที่แฟนถูกตำหนิเราจะรู้สึกแย่ เพราะว่าตำหนิแฟนก็เหมือนตำหนิเราไปด้วย แฟนพาเราเข้ามาอยู่ในบ้าน
แต่ก็ยังชอบทำตัวให้ถูกดุบ่อย ๆ เราไม่ชอบใจ เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องที่ทำให้อึดอัดและค่อย ๆ สะสมมาเรื่อย ๆ

ในการงานของเรานั้นราบรื่น ไม่มีปัญหา แต่กำลังอยู่ในช่วงเปลี่ยนแปลงและต้องตัดสินใจ มีผู้ใหญ่ใจดีเสนอตำแหน่งในองค์กรให้
พ่อแฟนอยากให้เข้าไปทำงานองค์กรเดียวกัน ส่วนอีกที่ก็อยู่ในมหาวิทยาลัย เรื่องนี้จึงเป็นอีกเรื่องที่ทำให้เราคิดมาก
เพราะเราตัดสินใจไม่ได้ว่าย้ายไปทำที่ไหน พอได้ทำการปรึกษากับทางบ้านแฟน ก็อยากให้ทำงานองค์กรเดียวกับพ่อแฟน
ให้อ่านหนังสือทุกวันเพื่อไปสอบราชการ และในขณะเดียวกันก็ให้เรียนรู้งานธุรกิจครอบครัวไปด้วย

จุดที่ทำให้เรารู้สึกแย่ คือ บอกว่าเราเป็นคนขี้เกียจ และแฟนก็ขี้เกียจด้วยกันทั้งคู่ ชอบไปเที่ยวนู่นนี่
ให้เริ่มคิดหาช่องทางในการต่อยอดธุรกิจได้แล้ว เพราะในบ้านมีพร้อมทุกอย่าง ทั้งรถและเงินทุน ถ้าอยากได้เท่าไหร่จะหาให้
เรารู้สึกชาในใจและเสียใจ เพราะที่ผ่านมา เรารู้สึกว่าเราทำหน้าที่ของตัวเองเต็มที่แล้ว เราทำงานจันทร์ - เสาร์
ไม่มีวันหยุดทางศาสนาและนักขัตฤกษ์ เลิกงานตอนเย็นเรากลับมาช่วยทำกับข้าว ล้างจาน ทำความสะอาด
เรารู้สึกเหนื่อยขนาดไหนก็ต้องทำ เพราะเราอยากเป็นลูกสะใภ้ที่ดี กิจวัตรประจำวันก็วนไปแบบนี้เรื่อย ๆ ตื่นเช้าเตรียมของเพื่อใส่บาตร
เก็บครัว ล้างจานหลังจากนั้นจึงอาบน้ำและไปทำงาน กลับมาตอนเย็นก็ทำแบบเดิม ในวันหยุด 1 วันที่เรามีเราก็ต้องทำแบบกิจวัตรเดิม
เรารู้สึกเหนื่อยสะสมแบบนี้ทุกวัน วันอาทิตย์จึงรู้สึกอยากนอน ไม่อยากกิน ไม่อยากทำอะไรเลย เราเหนื่อยมากแต่ยังมีคนมองว่าเราขี้เกียจ
เรารู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก

เรามีความคิดที่จะขอออกไปอยู่ข้างนอกหลายครั้ง แต่เราไม่กล้าเอ่ยปาก เพราะเราเกรงใจและทางบ้านแฟนดีกับเรามาก ๆ
แฟนก็ไม่ยอม หากเอ่ยปากเรื่องนี้จะต้องมีการทะเลาะกันใหญ่โต เราจึงเลือกที่จะเก็บไว้ จนวันนี้เรารู้สึกไม่อยากเก็บ ไม่อยากทน
เราอยากหาทางออกที่จะไม่ทำให้ใครเสียใจ ในใจเราตอนนี้แค่อยากออกไปอยู่ข้างนอก แล้วกลับมาช่วยงานบ้านแฟนตามปกติ
เรารู้ว่าพ่อแม่ท่านหวังดี อยากให้เรากับแฟนประสบผลสำเร็จ แต่เรากลับรู้สึกอึดอัด เครียด กดดัน ไม่สบายใจ
จนตอนนี้เราไม่แน่ใจว่าเรากำลังเครียดเรื่องอะไร เพราะคิดหลายเรื่องประกอบกันวนไปเวียนมา

เราแค่อยากปรึกษาใครสักคนที่รับฟังเรา สามารถชี้แนวทางให้เราได้ วันนี้เราคิดฟุ้งซ่านไปว่าจะไปปรึกษาหลวงพ่อที่วัด
หรือไปหาจิตแพทย์ดี ที่เราเล่ามาอาจจะไม่ใช่ทั้งหมดที่เราคิดอยู่ในหัวตอนนี้ ถ้าหากเราพิมพ์เล่าไม่รู้เรื่อง
หรือแท็กผิด ก็ขออภัยด้วยนะคะ