ดูเหมือนจขกท. จะเลือกวิธีที่จะทนอยู่นะคะ ถ้าเลือกวิธีนั้นจขกท.ก็ควรจะโอนบ้านมาเป็นชื่อตัวเองอย่างที่กระทู้อื่นๆแนะนำค่ะ ลองทนต่อไปดูก็ได้ค่ะ แต่เราบอกไว้เลย สามีคุณ ลองเขาได้มีครั้งนึงแล้ว เขาก็จะมีครั้งต่อไปอีกเรื่อยๆ ไม่หยุดหรอกค่ะ ความจริงเราอยากบอกว่า "เลิกๆกันไปเถอะ จะทนโง่อยู่ทำไม" ฟังดูร้ายกาจไหมคะ 555 แต่เรามีเหตุผล ตัวเราเองเป็นลูกที่เกิดในครอบครัวที่พ่อเจ้าชู้มากๆมีเมียน้อยตั้งแต่ยังไม่แต่งงานกับแม่จนตอนนี้เราเรียนจบตรีอายุ 22 แล้ว เปลี่ยนคนไปเรื่อยๆ ตอนนี้มีอยู่ประมาณ 3 คน อยากรู้ความรู้สึกเราไหมคะว่าเป็นยังไง? ตั้งแต่จำความได้ เราก็เห็นพ่อแม่ทะเลาะกันแล้วค่ะ แรกๆก็ทะเลาะกันไม่มาก เราเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจด้วย รู้แค่ว่าถ้าวันไหนพ่อแม่ตะโกนเสียงดังมันจะจบลงด้วยการที่แม่จะเข้ามากอดเราแล้วร้องไห้ทั้งคืนแล้วเราก็จะร้องไห้เป็นเพื่อนแม่ทั้งที่ไม่เข้าใจ รู้ก็แค่สงสารแม่ เป็นอย่างงี้ไปเรื่อยๆจนเราโตพอรู้ความ แม่มักจะบอกอยู่เสมอๆว่าให้เรียนจบสูงๆนะลูก แม่ทนเพื่อลูกนะ แล้วก็ร้องไห้ เราสงสารแม่มาก บอกแม่ว่าไม่ต้องทนก็ได้ แต่แม่ก็ส่ายหน้าแล้วทนต่อไป จนเรา 9 ขวบ ปู่กับย่าอยากได้หลานชายค่ะจึงขอร้องพ่อกับแม่ให้มีให้หน่อย พ่อแม่เราก็แย้งอะไรไม่ได้ ต่อหน้าปู่ย่าก็ต้องแสร้งทำเป็นรักกันทั้งที่ความจริงทะเลาะกันทุกวัน จนได้น้องชายออกมาค่ะ แล้วแม่ก็ให้เราเลี้ยงน้องเพราะพ่อกับแม่ต่างคนต่างไปทำงานกลับมืดๆพยายามไม่เจอกันค่ะ เราก็เลี้ยงน้องไปแบบฮาร์ดคอร์ค่ะ เอะอะตะคอก เอะอะตี เอาไม้กวาดฟาด ถีบน้องไถลไปกับพื้นปูน ยืนดูน้องปั่นสามล้อลงบันไดแล้วหัวเราะ สั่งให้ไปตาย โหดร้ายมากค่ะ 555 ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกค่ะว่าทำไมต้องเกลียดต้องโมโหน้องตลอดเวลา เรามาคิดได้ตอนโตค่ะ ประมาณช่วงที่เราอยู่มอต้นน่าจะมอสาม มีวันนึงเรากำลังกระทืบน้องค่ะ เขาก็ร้องไห้นอนร้องไห้กับพื้นส่งสายตาตัดพ้อและไม่เข้าใจมาให้เรา แล้วก็ถามว่า "หนูทำผิดอะไร" ณ วินาทีนั้นเหมือนโลกหยุดภาพในอดีตย้อนเลยค่ะ เรานิ่งแล้วคิดไปว่า นั่นสิ น้องผิดอะไร ทำไมต้องทำกับน้องขนาดนี้ แล้วเราก็คิดได้ เพราะเราคงอิจฉาน้อง เราโตมาแบบที่ป้าเลี้ยงค่ะ ป้าเขาก็มีลูกของเขา ถึงจะรับฝากเราไว้ แต่เขาก็ไม่ได้ไยดีอะไรค่ะ พอน้องเกิดมาทำไมน้องได้อยู่กับพ่อแม่ ไม่อยู่กับป้า ทำไมต้องให้เราเลี้ยงด้วย มันเป็นความอิจฉานั้นเอง เรายังจำได้ถึงครั้งนึงที่เราแกล้งปล่อยน้องที่ตอนนั้นอยู่ชั้นอนุบาลไว้บนตึกเรียนคนเดียว แล้วก็ลงมาเข้าแถวข้างล่างค่ะ น้องเราหาทางลงมาได้ ขึ้นไปบนเวที ถามครูว่า "พี่หนูอยู่ไหน พี่สาวหนู หนูอยากหาพี่" จนตอนนี้เรายังจำได้ดี ยังร้องไห้เสียใจอยู่ที่ทำกับน้องแบบนี้ กว่าจะคิดได้ทุกอย่างรอบตัวก็เปลี่ยนไปแล้วค่ะ แม่เราเหมือนเป็นจิตอ่อนๆค่ะ เขาจะระแวงอยู่ตลอดว่าพ่อไปหาเมียน้อย หวีดร้องเสียสติว่าไม่รักกูๆ กลายเป็นคนอารมณ์ร้าย ชอบใช้อารมณ์ แข็งกระด้าง เราเองก็เป็นคนแข็งกระด้างไปด้วยค่ะ เราไม่รู้วิธีรักคนอื่น ไม่รู้จักวิธีดูแลคน เราใจร้อน เราเก็บกด เรากลัวความรักมากๆเลยค่ะ ถ้าใครมีท่าทีชอบเราเมื่อไหร่ เราจะถอยห่างทันที มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติค่ะ บังคับไม่ได้ 555 น้องชายเราก็เหมือนกัน นิสัยคล้ายๆเราค่ะ แต่ร้ายแรงกว่า และเราทั้งสองคนก็ไม่สนิทกันค่ะ มีวันนึงเราพาน้องไปส่งงานที่โรงเรียน ครูเห็นว่าเราดุน้องก็เลยถามน้องว่า "ไม่สนิทกับพี่เหรอ" แล้วน้องเราก็พยักหน้าทันทีเลยค่ะ ตอนนั้นเราปล่อยโฮเลยค่ะ เราเสียใจ ถึงแม้ว่าเราจะเลิกแกล้งน้องแล้ว แต่เราก็ไม่ได้ไยดีหรือสั่งสอนน้องค่ะ เราดูแลใครไม่เป็น อย่างมากก็แค่มองดูเฉยๆ เราไม่รู้จะทำยังไง ทุกวันนี้ก็ได้แต่พยายามคุยกับน้องค่ะ ปรับเปลี่ยนตัวเองไปเรื่อยๆ คืออาจจะงงๆนะคะว่าอินี่มาเล่าอะไรเยอะแยะเนี่ย มันเกี่ยวกันไหมอิบ้า!? 555 เราจะสรุปให้ค่ะ ที่เราเล่ามาเยอะแยะเลยก็คือ 1. ถ้าคุณจขกท.ยังทนต่อไป คุณก็อาจจะเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขี้ระแวง เป็นประสาท นิสัยคุณจะเปลี่ยนเป็นนางร้ายเหมือนแม่เราค่ะ  2. ลูกคุณจะเติบโตมาเป็นเด็กเก็บกดขาดความอบอุ่นแน่นอนค่ะเพราะการที่เติบโตมาเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันมีผลมากกว่าที่คุณคิด อาจจะไม่ร้ายกาจเท่าเรา แต่ก็ไม่ใช่เรื่องดีนะคะ เขามีโอกาสเป็นโรคซึมเศร้า ปิดกั้นตัวเอง หรืออาจจะโหยหาความรักค่ะ เราเคยเห็นคนที่ครอบครัวแตกแยกเขาโหยหาความรักตลอดเวลาค่ะ ยิ่งโตยิ่งเป็นหนัก เขาไม่เลือกผู้ชาย จะเป็นใครก็ได้แค่พูดคำหวานและกอดเขาไว้ เขายอมค่ะ ให้ทุกอย่างเพื่อรั้งผู้ชายไว้ ตอนนี้โดนหลอกจนหมดตัวเลยค่ะ น่าสงสารมาก  3. การคิดว่าทนอยู่เพื่อให้ลูกมีพ่อ ความคิดนี้ผิดมหันต์เลยค่ะ แน่นอนว่าถ้าคุณเลิกกันลูกก็จะต้องถามหาพ่อ แต่เมื่อโตขึ้นเขาจะเข้าใจได้เองเขาจะไม่เป็นทุกข์ค่ะ เพราะเขาเห็นว่าแม่ของเขามีความสุขได้โดยไม่มีพ่อ คุณก็แค่ให้ความรักกับเขามากๆ คอยพูดคุยกันตลอด การพูดคุยสำคัญมากค่ะ มันทำให้คุณได้รู้ถึงความนึกคิดของลูก ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ขาด รู้ว่ายังไงก็มีคนรักเขาอยู่เคียงข้างเขา เพื่อนในกลุ่มเราแม่เขาตัดสินใจเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวเลี้ยงลูกชายสองคนตั้งแต่เล็กๆเองค่ะ ปัจจุบันเราก็เห็นว่าเขาเข้าใจแม่เขาดี ยิ่งคนโตเขาจำได้ว่าพ่อทำแม่เสียใจเขาก็ยิ่งไม่โหยหาพ่อค่ะ พี่น้องเติบโตมารักใคร่กันดี มีความคิด แล้วก็ซื่อสัตย์ต่อแฟนมากค่ะ เขาฝังใจว่าถ้ารักแล้วต้องซื่อสัตย์ต่อกัน จะไม่ทำให้ผู้หญิงต้องเสียใจเหมือนแม่เขา เราชอบนิสัยนี้มากค่ะ ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันนี่ จับปล้ำทำสามีไปแระ 555 เอาเป็นว่าเราควรจบดีกว่า อันนี้เรามาแชร์ให้ฟัง คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อคิดว่าเวอร์เกินก็แล้วแต่ค่ะ คิดว่าเราเลวโดยสันดานไม่เกี่ยวกับที่พ่อแม่ทะเลาะกันก็ไม่ว่ากันค่ะ 555 อ่อ เราลืมบอกไป ตอนนี้แม่เราบวชชีแล้วค่ะ บวชตั้งแต่เรา 20 เราอยู่กะพ่อพ่อเราเจ้าชู้มากๆแต่ข้อดีอย่างนึงคือเขารักลูกมากค่ะ ตอนนี้เราสบายใจสุด เพราะแม่เราไม่เป็นทุกข์แล้ว ส่วนพ่อก็ให้เขาเลี้ยงเมียน้อยต่อไปค่ะ เราก็แก้แค้นด้วยการผลาญเงินพ่อเรื่อยๆ มีให้เมียน้อยได้ ก็ต้องมีให้ลูกได้ 555 บางทีก็แอบอ่านไลน์พ่อ ตลกดีนะคะ ผู้หญิงเขาจะชอบส่งรูปโป๊ๆมา มีวลีเด็ดแบบ คืนนี้ขอสองน้ำ อยากกินของที่พี่เคยให้กิน รักพี่มากกินเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ น้องเป็นของพี่รักพี่มากรักจนจะขาดใจ คือแบบ โอ้ยยยยยยยยย! ขนลุกมากค่ะ บันเทิงไปอีก อาจจะสงสัย อ้าวเอ็งไม่เสียใจแล้วเหรอมาบันเทิงหัวเราะได้อยู่อีก เราก็จะบอกว่า "มันเกินความเสียใจแล้วค่ะ" เจ็บมาสิบยี่สิบปีจนมันฝังรากกลายเป็นความ"เคยชิน" ซะแล้วค่ะ เห็นหัวเราะบันเทิงเริงร่า แต่ถ้าได้สะกิดนี้ พรั่งพรูร้องไห้สามวันสามคืนเลยนะคะ สิบอกให้ 555 จบดีกว่าเนอะ!!