แทนที่จะรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบาย หลังจากเหวี่ยงกระเป๋าลงบนพื้นข้างโต๊ะทำงาน หลังจากเดินทางกลับถึงบ้านจากการทำงานเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา กลับรู้สึกกังวล เพราะรู้สึกถึงความเจ็บปวด  บริเวณหลัง
ที่กังวลก็เพราะเคยได้ยินพี่ ๆ เล่าให้ฟังว่า ก่อนที่จะป่วย ร่างกายเราจะพยายามส่งสัญญาณบางอย่างเพื่อเตือนเรา สมัยก่อนฟังแล้วก็ปล่อยให้เป็นอากาศ
ธาตุแต่วันนี้กลับนึกถึงคำเหล่านั้นแล้วนั่งคิด
ุถึงเหตุที่เป็นเช่นนี้ก็คงเพราะตอนที่ไม่เป็นอะไร ก็รู้สึกว่าตัวเรายังแข็งแรง ไม่สนใจคำเตือนของร่างกายแต่อย่างใด ยังมั่นใจว่าเราแน่ ยังสบายและทนไหว ไม่เป็นไรแค่ปวดนิดเดียวเอง
แต่ครานี้ร่างกายมันส่งสัญญาณเพิ่มขึ้นหนักกว่าเดิม ถ้าร่างกายมันพูดได้ คงจะบอกว่าสะใจ สมน้ำหน้าจริงๆ ที่ไม่ยอมเชื่อฉันตั้งแต่ต้น
ยิ่งเมื่อไปพบหมอ ใช้เวลาตรวจร่างกายครู่หนึ่ง เสียงที่เอ๋ยมาถามเราว่า “ฉีดยาไหม” เราหันไปตอบหมอแบบไม่ลังเลเลยว่า “ฉีดค่ะ”
หมอก็ให้เรานอนคว่ำ แล้วบรรจงฉีดยาซ่ะะ ๒ เข็ม ตอนเข็มแรกก็พอทนไหว แต่พอเริ่มเข็มที่สอง นี่หมอฉีดยาหรือตอกเสาเข็มกันแน่
สักครู่ก็พยายามประคองตัวลุกขึ้นหลังจากหมอบอกว่าเรียบร้อยแล้ว แต่ต้องมึนหนักเข้าไปอีกเพราะหมอบอกว่าให้มาฉีดอีก ๔ วันติดต่อกัน
ก็ยังดีใจที่แค่ฉีดยา ไม่ต้องผ่าตัด
เห็นทีต้องหันกลับมาดูแลร่างกายตัวเองอย่างจริงจังเสียที หลังจากที่มุ่งแต่งาน ประมาทว่าตัวเองยังแข็งแรงเป็นไงหล่ะ
(เจ็บนี้อีกนาน)