คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 8
เห็นด้วยกับคุณ ยินดีพลีชีพไปพร้อมกัน
หนังเรื่องไหนที่หน้าหนังบอกว่า เรื่องนี้มีเด็กมาดูแน่ๆ มองผ่านก็บอกว่าหนังเด็ก ( ต่อให้มีคนแถว่าสำหรับทุกเพศทุกวัยก็ตาม )
เตรียมตัวรับสภาพเลยครับ การดูหนังเด็กมันให้บรรยากาศอีกแบบ เผลอๆบางที อดขำไม่ได้กับคำถามของเด็กที่บังเอิญแว่วมาเข้าหู
บางครั้งก็ เออ เด็กมันคิดอีกมุมแบบที่เราคาดไม่ถึงแฮะ พ่อแม่มึนตึ้บตอบไม่ถูกไม่เป็นอันดูหนังแน่
แต่มียกเว้นนะ ประเภทโหวกเหวกโวยวาย งอแง วิ่งเล่น ก็รับไม่ได้เหมือนกัน เพราะผมก็เห็นด้วยกับวลี " ลูกคุณ ไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคน "
หนังเรื่องไหนที่หน้าหนังบอกว่า เรื่องนี้มีเด็กมาดูแน่ๆ มองผ่านก็บอกว่าหนังเด็ก ( ต่อให้มีคนแถว่าสำหรับทุกเพศทุกวัยก็ตาม )
เตรียมตัวรับสภาพเลยครับ การดูหนังเด็กมันให้บรรยากาศอีกแบบ เผลอๆบางที อดขำไม่ได้กับคำถามของเด็กที่บังเอิญแว่วมาเข้าหู
บางครั้งก็ เออ เด็กมันคิดอีกมุมแบบที่เราคาดไม่ถึงแฮะ พ่อแม่มึนตึ้บตอบไม่ถูกไม่เป็นอันดูหนังแน่
แต่มียกเว้นนะ ประเภทโหวกเหวกโวยวาย งอแง วิ่งเล่น ก็รับไม่ได้เหมือนกัน เพราะผมก็เห็นด้วยกับวลี " ลูกคุณ ไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคน "
สมาชิกหมายเลข 2415673 ถูกใจ, Trippy ถูกใจ, ปลาสลิดแดดเดียว ถูกใจ, Baseler ถูกใจ, phoenix and dragon ถูกใจ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 2
1 กับ 2
คนละเคสกันครับ ต้องพยายามแยกเป็นกรณี ๆ ไป
การถาม การชวนคุย การขี้สงสัย เป็นมารยาทที่ไม่ควรทำในโรงหนังครับ เพราะเสียงมันจะรบกวนคนอื่น อันนี้ชัดเจน
ส่วนการขำ หรือการตกใจ คือมันเป็นปฏิกริยาตอบสนองตามท้องเรื่อง ซึ่งมันหยวน ๆ กันได้ และไม่รำคาญเท่าการมีคนมาถาม มาคุย
( หรือหนักกว่า คือมาสปอยด์ ) แล้วอีกอย่างมันก็มักจะทำกันเกือบทั้งโรง อันนี้ยิ่งไม่ผิดเลย
คือทุกอย่างมันก็ผลักดันด้วยอารมณ์หมดแหละ แต่อารมณ์ไหน แสดงออกได้ แล้วมันเหมาะสมหรือเปล่า
ขี้สงสัยแล้วพูดมาก ถามทั้งเรื่อง
ขี้อวดแล้วสปอยด์ อะไรพวกนี้ ไม่โอเค
อ่อ แล้วพวกแบบ หัวเราะทุกฉาก / ตกใจทุกวินาที พวกนี้ก็ไม่โอเคเหมือนกัน
ทุกอย่างมันก็มี limit หมดแหละครับ
ลองคิดว่าดูว่าพ่อแม่พาเด็กๆมาดูหนังครอบครัวสักครึ่งโรง แล้วพร้อมใจกันถามสิ ผมว่ามันเปรียบเทียบกับผู้ใหญ่ที่ดูหนังแล้วพร้อมใจกันขำได้ไหม?
""""""
ตรรกะอันนี้ไม่ผ่านนะ
คือ "การกระทำ" บางอย่าง มันยังไม่เป็นที่ยอมรับในที่สาธารณะ หรือคนหมู่มาก
การกระทำเหล่านั้น ก็หมายความว่า มันไม่เหมาะสม ที่จะมาอยู่ในพื้นที่สาธารณะ
เพราะฉะนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่จะมาเทียบ หรือมายกเหตุผลว่า xxx ทำได้ ทำไม xxx ทำไม่ได้ มันไม่ใช่
และอีกอย่าง เรื่องของลักษณะสังคม มันเอามาคิดเป็น logic แบบนี้ไม่ได้
ถ้าคุณมาตรรกศาสตร์กับมารยาท หรือขนบธรรมเนียม คุณจะปวดหัวมาก ๆ
เพราะ ??
มันไม่มีกฎข้อบังคับ ไม่มีหลักการชัดเจน คุณก็เลือกเอาเองแล้วกันว่า
จะใช้ตรรกะ
มีมารยาทในสังคมให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
หรือ
ฉันอยากทำแบบนี้ มันสวนกระแสมารยาทที่เค้ายึดถือกัน
แต่ไม่เป็นไร ฉันมีตรรกะที่ว่า
ถ้าสักวันหนึ่งมีคนหมู่มากเห็นตรง หรือทำเช่นเดียวกับฉัน เดี้ยวมันก็เป็นมารยาทเองแหละ
ณ ปัจจุบัน ผมยังไม่เห็นคนหมู่มากเห็นตรงด้วยเลยนะ
"ว่าการพูดมาก ส่งเสียงน่ารำคาญ" มันเป็นสิ่งที่โอเคในการรับชมภาพยนตร์
Get เนาะ ?
คนละเคสกันครับ ต้องพยายามแยกเป็นกรณี ๆ ไป
การถาม การชวนคุย การขี้สงสัย เป็นมารยาทที่ไม่ควรทำในโรงหนังครับ เพราะเสียงมันจะรบกวนคนอื่น อันนี้ชัดเจน
ส่วนการขำ หรือการตกใจ คือมันเป็นปฏิกริยาตอบสนองตามท้องเรื่อง ซึ่งมันหยวน ๆ กันได้ และไม่รำคาญเท่าการมีคนมาถาม มาคุย
( หรือหนักกว่า คือมาสปอยด์ ) แล้วอีกอย่างมันก็มักจะทำกันเกือบทั้งโรง อันนี้ยิ่งไม่ผิดเลย
คือทุกอย่างมันก็ผลักดันด้วยอารมณ์หมดแหละ แต่อารมณ์ไหน แสดงออกได้ แล้วมันเหมาะสมหรือเปล่า
ขี้สงสัยแล้วพูดมาก ถามทั้งเรื่อง
ขี้อวดแล้วสปอยด์ อะไรพวกนี้ ไม่โอเค
อ่อ แล้วพวกแบบ หัวเราะทุกฉาก / ตกใจทุกวินาที พวกนี้ก็ไม่โอเคเหมือนกัน
ทุกอย่างมันก็มี limit หมดแหละครับ
ลองคิดว่าดูว่าพ่อแม่พาเด็กๆมาดูหนังครอบครัวสักครึ่งโรง แล้วพร้อมใจกันถามสิ ผมว่ามันเปรียบเทียบกับผู้ใหญ่ที่ดูหนังแล้วพร้อมใจกันขำได้ไหม?
""""""
ตรรกะอันนี้ไม่ผ่านนะ
คือ "การกระทำ" บางอย่าง มันยังไม่เป็นที่ยอมรับในที่สาธารณะ หรือคนหมู่มาก
การกระทำเหล่านั้น ก็หมายความว่า มันไม่เหมาะสม ที่จะมาอยู่ในพื้นที่สาธารณะ
เพราะฉะนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่จะมาเทียบ หรือมายกเหตุผลว่า xxx ทำได้ ทำไม xxx ทำไม่ได้ มันไม่ใช่
และอีกอย่าง เรื่องของลักษณะสังคม มันเอามาคิดเป็น logic แบบนี้ไม่ได้
ถ้าคุณมาตรรกศาสตร์กับมารยาท หรือขนบธรรมเนียม คุณจะปวดหัวมาก ๆ
เพราะ ??
มันไม่มีกฎข้อบังคับ ไม่มีหลักการชัดเจน คุณก็เลือกเอาเองแล้วกันว่า
จะใช้ตรรกะ
มีมารยาทในสังคมให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
หรือ
ฉันอยากทำแบบนี้ มันสวนกระแสมารยาทที่เค้ายึดถือกัน
แต่ไม่เป็นไร ฉันมีตรรกะที่ว่า
ถ้าสักวันหนึ่งมีคนหมู่มากเห็นตรง หรือทำเช่นเดียวกับฉัน เดี้ยวมันก็เป็นมารยาทเองแหละ
ณ ปัจจุบัน ผมยังไม่เห็นคนหมู่มากเห็นตรงด้วยเลยนะ
"ว่าการพูดมาก ส่งเสียงน่ารำคาญ" มันเป็นสิ่งที่โอเคในการรับชมภาพยนตร์
Get เนาะ ?
แสดงความคิดเห็น
(พลีชีพ)ต่อจากนี้เวลาไปดูหนัง ห้ามกรี๊ด ห้ามขำ ได้ไหมครับ?
ส่วนตัวค่อนข้างเห็นด้วยกับ คห.3 แม้จะไม่ทั้งหมด โดยรวมแล้วเห็นด้วยและเข้าใจในแนวความคิด แต่....คห.3 กลับเป็น คห.ที่ถูกโจมตีมากที่สุด(พอๆกับคุณผึ้งน้อย)โดยกลุ่มผู้ใหญ่ที่.....ผมขอใช้คำว่าใจแคบละกัน
ส่วนมากคำด่าที่พบจะเกี่ยว "ตรรกะ" และ "พื้นที่สาธารณะ" ผมขอยกเอาประเด็นด้านตรรกะมาถามคนที่ด่า จขคห.3 หน่อยว่า คุณมั่นใจในตรรกะของคุณแค่ไหน?
ลองตั้งสติและค่อยๆ คิดตามนะครับ
1. เวลาคุณดูหนังผี แล้วเจอฉากตุ้งแช่ คุณมีแอ็คชั่นอย่างไร คุณกรี๊ดใช่หรือไม่? สถานการณ์นี้คุณเอาตรรกะ "พื้นที่สาธารณะ ห้ามส่งเสียงรบกวน" มาใช้กับตัวคุณเองหรือไม่?
2.เวลาดูหนังตลก เจอมุกขำๆ คุณหัวเราะใช่หรือไม่? สถานการณ์นี้คุณเอาตรรกะ "พื้นที่สาธารณะ ห้ามส่งเสียงรบกวน" มาใช้กับตัวคุณเองหรือไม่?
หากพวกคุณตอบคำถามเหล่านี้ว่า มันเป็นอารมณ์ของหนัง ใครๆก็กรี๊ด ใครๆก็ขำ ...ผมเข้าใจนะ แล้วก็เห็นด้วย แต่ทำไมเวลาเด็กเข้าไปดูหนังครอบครัวมีอารมณ์ขี้สงสัยตามประสาเด็ก พวกคุณกลับปิดกั้นเด็กด้วย "ตรรกะ" อย่างว่า???
ผมตอบแทนได้ไหมว่า มันเป็นอารมณ์ เด็กๆคนไหนก็สงสัย แต่เผอิญเด็กในโรงหนังมีไม่กี่คนไง การถามระหว่างหนังกำลังฉายจึงเป็นเรื่องน่ารำคาญสำหรับผู้ใหญ่ใจแคบ
ลองคิดว่าดูว่าพ่อแม่พาเด็กๆมาดูหนังครอบครัวสักครึ่งโรง แล้วพร้อมใจกันถามสิ ผมว่ามันเปรียบเทียบกับผู้ใหญ่ที่ดูหนังแล้วพร้อมใจกันขำได้ไหม?
เรื่องนี้ถ้าคุณบอกว่าเป็นที่การสอนและอบรมของพ่อแม่ คุณลองอบรมตัวเองไม่ให้กรี๊ด ไม่ให้ขำ ค่อยกลับมาคำที่บ้านได้ไหม?
สุดท้ายนี้ อยากให้กลุ่มคนที่ใช้คำว่า "พื้นที่สาธารณะ" ในการตำหนิคนอื่น ลองไปศึกษานิยามของคำนี้ดูใหม่นะครับ
ขอโทษด้วย หากอ่านแล้วไม่เก็ท พิมพ์จากมือถือเรียบเรียงไม่ค่อยถนัดครับ