ปัญหา หมาจรจัด หมาไล่เห่า หมาไล่กัด หมาหมู่ มันช่างเยอะจริงๆ ด่ากันไป ด่ากันมา ไม่จบไม่สิ้น
ถ้าเรารู้นิสัย สันดอนหมา เราจะไม่กลัวหมา และกำราบมันได้ด้วย
คือนิสัยหมาเนี่ย ถ้าเรากลัวมัน หรือแสดงอาการกลัวมัน มันจะยิ่งได้ใจ และเราจะไม่สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติสุข
หมาหมู่ อันธพาลคุมซอย หมาเป็นใหญ่ บางคนแนะนำให้ ให้อาหารมัน เพื่อผูกมิตรกับมัน นี่เราต้องจ่ายค่าคุ้มครองให้กับอันธพาลเหรอเนี่ย
ตอนเด็กๆ ผมเคยโดนฝูงมาไล่กัด หนีไม่ทันก็โดนล้อมไว้ทุกทิศทาง ตอนนั้นผมก็คิดว่าจะจัดการกับหมาหมู่พวกนี้อย่างไรดี
พอดีมีคนมาช่วยไล่ ก็รอดตัวไป แต่ถ้าไม่มีใครมาช่วยหล่ะ ปล่อยให้พวกมันรุมกัดจนตายอย่างนั้นอะเหรอ
แล้วผมทำความผิดอะไร ไม่ได้ไปแหย่ ไม่ได้ไปทำร้ายมัน พวกมันเห็นว่าผมเดินมาคนเดียวไม่มีอาวุธ เพราะฉะนั้น จึงต้องพาพรรคพวกมารุมทำร้ายผม
ผมเก็บเรื่องนี้ไปคิดอยู่นานพอควร
ตอนที่ผมเรียนที่ จุฬาฯ ผมได้อยู่หอพักของมหาวิทยาลัย วันหนึ่ง ผมเดินเลาะจากหอ 3 มาทางเดินเล็กๆข้างคูน้ำ ติดกับเรือนไทย ดึกพอสมควร
พอผมเดินทะลุมาแค่นั้นแหล่ะ ฝูงหมาจรจัดบริเวณเรือนไทยตรงนั้น ประมาณ 10 ตัว วิ่งกรูเข้ามาหาผม
ตอนนั้น ผมรู้สึกโกรธ ผมมาคนเดียว ผมจะไปหาอะไรทาน ไม่ได้ไปรบกวนอะไรพวกมัน
พอพวกมันวิ่งกรูกันเข้ามาหาผม ผมก็วิ่งเข้าหาพวกมันเหมือนกัน
พอผมวิ่งเข้าใส่ ผมก็ตกอยู่ในวงล้อมของพวกมัน
พวกมันตีวงเข้ามา ผมก็รอจังหว่ะ แล้วก็หันขวับไปข้างหลัง แล้วเตะสุดแรง โดนปากของหมาตัวหนึ่ง จนสะบัดไปโดนปากของหมาอีกตัวหนึ่ง
คือฝูงหมาเนี่ย ถึงมันจะล้อมเราเอาไว้ก็ตาม แต่มันยังมีสัญชาตญาณของ หมาลอบกัด คือตัวข้างหลังจะกัด ตัวข้างหน้าจะเป็นตัวล่อ
จากนั้นผมก็กลับหลังหัน และเตะหมาตัวที่อยู่ด้านหน้า แต่มันหลบทัน
ผมก็เลยพยายามไล่คว้าคอหมาอีกตัวให้ได้ คือกะจะบีบคอมันนั่นเอง แต่จับโดนหู มันก็สะบัดหลุดไปได้
แล้วผมก็วิ่งเข้าใส่หมาที่อยู่ด้านข้าง พอดีเห็นขวดกระทิงแดงตกอยู่ตรงนั้น ผมเลยหยิบขึ้นมา เขวี้ยงใส่ตัวนั้นอย่างสุดแรง ไปโดนบริเวณแก้มมัน
มันหันหลังจะวิ่ง ผมก็ไล่คว้าหางมันได้ ก็ลากเข้ามา กะจับจับฟาดกับพื้น แต่มันก็สะบัดหลุดไปได้อีก
ผมก็หันกลับมาอีกที จะตะครุบอีกตัว กะว่า ถ้าคว้าคอได้ ก็จะใช้นิ้วโป้ง 2 ข้าง กดลูกตามันให้ทะลักเลย
พอพวกมันเห็นผมสู้แหลกอย่างนี้ พวกมันเลยพากันวิ่งหนี แต่ผมก็วิ่งตาม พอดีเห็นกิ่งไม้ท่อนหนึ่ง วางตกแถวนั้น ก็คว้าขึ้นมา และปาใส่
ผมก็ยังไม่ลดละ วิ่งไล่จนพวกมันหนีไปหลบตามใต้ถุนตึก มุมตึก ผมก็หาก้อนหินแถวนั้น ปาเข้าไป ไม่หยุด
มันก็หนีออกมา ผมก็ไล่อีก ไล่ไปจนถึงบริเวณหอพักหญิง
ด้วยความมืด ผมก็มองไม่เห็นพวกมันอีก คือทุกตัวหลบซ่อนหมด แต่ผมยังพยายามเดินควาญหา อีกประมาณ 5 นาที
โอเค จบกัน วันนั้นคือ พอแค่นั้น แต่ไม่จบแค่นั้น
วันต่อมา ผมก็เตรียมหนังสะติ๊ก พร้อมลูกกระสุน เต็มกระเป๋ากางเกง
คือทุกวัน เวลาเย็นๆ จะมีป้าคนหนึ่ง เอาอาหารมาให้พวกมัน ป้าเค้าก็เอามาวางไว้ 2 จุด พวกมันก็ดีใจกระดิกหางกันใหญ๋
ผมก็ซุ่มรอจนป้าคนนั้นกลับไป พวกมันก็รุมกันกินอาหารอยู่ ผมก็บรรจุกระสุน ง้างหนังสะติ๊ก ยิงเข้าไปในกลุ่ม
โดนตัวนึง มันก็ร้อง เอ๋ง แต่ก็ยังกินต่อ คงจะหิว ผมก็ยิงต่อ จนมีตัวหนึ่งวิ่งออกมา ผมก็ยิงอีก ยิงอีก ยิงเข้าไปในกลุ่มนี่ ยังไงก็โดน ไม่ตัวใดก็ตัวหนึ่ง
ใจหนึ่งก็สงสาร แต่มัน "จำเป็น"
ผมต้องทำให้มันกลัวผมให้ถึงที่สุด ผมยิงจนฝูงมันกระเจิดกระเจิง วิ่งหนี ผมก็วิ่งตาม ไล่ยิงอีก
พอพวกมันหนีหายไปหมด ผมก็กลับเข้าหอไป
จากนั้น วันต่อๆมา ทุกครั้งที่พวกมันเห็นผม เดินออกมาจากช่องนั้น พวกมันจะพากันวิ่งหนีทันที ไม่ว่าจะกำลัง นอนเล่น เดินเล่น
พรอดรักกัน หรือ แม้กำลังกินอาหารอยู่ ถนนโล่งเลย ทีนี้
คือผมจำเป็นต้องผ่านทางนั้นบ่อยๆ ถ้าผมกลัวมัน มันก็ได้ใจ ขับไล่ผม จนผมอาจต้องเลี่ยงไปใช้เส้นทางอื่น
คือ หมาอันธพาล เป็นใหญ่ใช่ไหม ทำไมถึงแบ่งปันกันไม่ได้ มันก็อยู่ของมัน ส่วนผมก็มีสิทธิเดินผ่านของผม
บางคนอาจบอกว่า ผมใจร้าย อ้าว แล้วผมต้องทำอย่างไร ซื้ออาหารมาให้มันกินทุกวันเหรอ ผมไม่มีเงิน ผมยังต้องขอทุนเรียนจาก มหาวิทยาลัย อยู่เลย
บางคนอาจบอกว่า ผมเสียศักดิ์ศรี ที่ไปกัดกับหมา ถ้าผมวิ่งหนี แล้วไม่กล้าผ่านทางนั้นอีกเลย ผมคงรู้สึกด้อยค่า และไร้ศักดิ์ศรี มากยิ่งกว่า
จริงๆ ผมมีเรื่องบู๊กับฝูงหมาหมู่อีกหลายเรื่อง แต่ไม่อยากเล่า มันจะยืดยาวน่าเบื่อ
อยากจะบอกเพียงแค่ว่า หมาเป็นสัตว์ที่ไร้ศักดิ์ศรี ถ้ามันแพ้แล้ว มันจะยอมแพ้ไปตลอด นั่นทำให้หมา มีจ่าฝูง
ตัวที่กัดกันแล้วแพ้ มันจะยอมศิโรราบให้กับตัวที่ชนะ
ซึ่งอันนี้ ต่างจากแมว แมวนี่ เมื่อสู้แล้วแพ้ วันหลังมันจะกลับมาสู้กันใหม่ แล้วก็ผลัดกันแพ้ ผลัดกันชนะ
มันเลยไม่มีจ่าฝูง เป็นการสู้กันเฉพาะกิจเท่านั้น
ผมว่า คนส่วนใหญ่ รู้นิสัยหมาดี เพียงแต่ ไม่กล้า เท่านั้น
ถ้าคุณมัวแต่กลัวมัน คุณก็จะเหมือน หมา คือ แพ้แล้ว แพ้เลย
จริงๆผมว่า ควรมีกฎหมาย อนุญาตให้ประชาชนที่จำเป็นต้องเดินทางผ่านบริเวณที่มีฝูงหมาคุมอยู่ สามารถพกพาอาวุธป้องกันตัวได้
เพราะเมื่อเวลาคุณจะถูกหมารุมทำร้าย คุณจะหาอาวุธทันไหม แล้วทุกๆครั้ง จะมีท่อนไม้ หรือ ก้อนหิน วางอยู่ตรงนั้นพอดีเหรอ
กฎหมาย อนุญาตให้แค่ ป้องกันตัว คือจะทำร้ายกลับ ต้องขณะนั้นๆ ไม่สามารถเดินทางกลับไปบ้าน แล้วไปหาอาวุธมาทำร้ายมันทีหลังได้
ในเมื่อกฏหมาย ไม่อนุญาตให้ทำร้ายย้อนหลังได้ ทุกคนควรมีอาวุธป้องกันตัวจาก ฝูงหมาๆ ได้
อ่านมาเยอะละ เซ็งจริงๆ เรื่อง หมาๆ เนี่ย ขอเล่าเรื่องของผมบ้างก็แล้วกัน
ถ้าเรารู้นิสัย สันดอนหมา เราจะไม่กลัวหมา และกำราบมันได้ด้วย
คือนิสัยหมาเนี่ย ถ้าเรากลัวมัน หรือแสดงอาการกลัวมัน มันจะยิ่งได้ใจ และเราจะไม่สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติสุข
หมาหมู่ อันธพาลคุมซอย หมาเป็นใหญ่ บางคนแนะนำให้ ให้อาหารมัน เพื่อผูกมิตรกับมัน นี่เราต้องจ่ายค่าคุ้มครองให้กับอันธพาลเหรอเนี่ย
ตอนเด็กๆ ผมเคยโดนฝูงมาไล่กัด หนีไม่ทันก็โดนล้อมไว้ทุกทิศทาง ตอนนั้นผมก็คิดว่าจะจัดการกับหมาหมู่พวกนี้อย่างไรดี
พอดีมีคนมาช่วยไล่ ก็รอดตัวไป แต่ถ้าไม่มีใครมาช่วยหล่ะ ปล่อยให้พวกมันรุมกัดจนตายอย่างนั้นอะเหรอ
แล้วผมทำความผิดอะไร ไม่ได้ไปแหย่ ไม่ได้ไปทำร้ายมัน พวกมันเห็นว่าผมเดินมาคนเดียวไม่มีอาวุธ เพราะฉะนั้น จึงต้องพาพรรคพวกมารุมทำร้ายผม
ผมเก็บเรื่องนี้ไปคิดอยู่นานพอควร
ตอนที่ผมเรียนที่ จุฬาฯ ผมได้อยู่หอพักของมหาวิทยาลัย วันหนึ่ง ผมเดินเลาะจากหอ 3 มาทางเดินเล็กๆข้างคูน้ำ ติดกับเรือนไทย ดึกพอสมควร
พอผมเดินทะลุมาแค่นั้นแหล่ะ ฝูงหมาจรจัดบริเวณเรือนไทยตรงนั้น ประมาณ 10 ตัว วิ่งกรูเข้ามาหาผม
ตอนนั้น ผมรู้สึกโกรธ ผมมาคนเดียว ผมจะไปหาอะไรทาน ไม่ได้ไปรบกวนอะไรพวกมัน
พอพวกมันวิ่งกรูกันเข้ามาหาผม ผมก็วิ่งเข้าหาพวกมันเหมือนกัน
พอผมวิ่งเข้าใส่ ผมก็ตกอยู่ในวงล้อมของพวกมัน
พวกมันตีวงเข้ามา ผมก็รอจังหว่ะ แล้วก็หันขวับไปข้างหลัง แล้วเตะสุดแรง โดนปากของหมาตัวหนึ่ง จนสะบัดไปโดนปากของหมาอีกตัวหนึ่ง
คือฝูงหมาเนี่ย ถึงมันจะล้อมเราเอาไว้ก็ตาม แต่มันยังมีสัญชาตญาณของ หมาลอบกัด คือตัวข้างหลังจะกัด ตัวข้างหน้าจะเป็นตัวล่อ
จากนั้นผมก็กลับหลังหัน และเตะหมาตัวที่อยู่ด้านหน้า แต่มันหลบทัน
ผมก็เลยพยายามไล่คว้าคอหมาอีกตัวให้ได้ คือกะจะบีบคอมันนั่นเอง แต่จับโดนหู มันก็สะบัดหลุดไปได้
แล้วผมก็วิ่งเข้าใส่หมาที่อยู่ด้านข้าง พอดีเห็นขวดกระทิงแดงตกอยู่ตรงนั้น ผมเลยหยิบขึ้นมา เขวี้ยงใส่ตัวนั้นอย่างสุดแรง ไปโดนบริเวณแก้มมัน
มันหันหลังจะวิ่ง ผมก็ไล่คว้าหางมันได้ ก็ลากเข้ามา กะจับจับฟาดกับพื้น แต่มันก็สะบัดหลุดไปได้อีก
ผมก็หันกลับมาอีกที จะตะครุบอีกตัว กะว่า ถ้าคว้าคอได้ ก็จะใช้นิ้วโป้ง 2 ข้าง กดลูกตามันให้ทะลักเลย
พอพวกมันเห็นผมสู้แหลกอย่างนี้ พวกมันเลยพากันวิ่งหนี แต่ผมก็วิ่งตาม พอดีเห็นกิ่งไม้ท่อนหนึ่ง วางตกแถวนั้น ก็คว้าขึ้นมา และปาใส่
ผมก็ยังไม่ลดละ วิ่งไล่จนพวกมันหนีไปหลบตามใต้ถุนตึก มุมตึก ผมก็หาก้อนหินแถวนั้น ปาเข้าไป ไม่หยุด
มันก็หนีออกมา ผมก็ไล่อีก ไล่ไปจนถึงบริเวณหอพักหญิง
ด้วยความมืด ผมก็มองไม่เห็นพวกมันอีก คือทุกตัวหลบซ่อนหมด แต่ผมยังพยายามเดินควาญหา อีกประมาณ 5 นาที
โอเค จบกัน วันนั้นคือ พอแค่นั้น แต่ไม่จบแค่นั้น
วันต่อมา ผมก็เตรียมหนังสะติ๊ก พร้อมลูกกระสุน เต็มกระเป๋ากางเกง
คือทุกวัน เวลาเย็นๆ จะมีป้าคนหนึ่ง เอาอาหารมาให้พวกมัน ป้าเค้าก็เอามาวางไว้ 2 จุด พวกมันก็ดีใจกระดิกหางกันใหญ๋
ผมก็ซุ่มรอจนป้าคนนั้นกลับไป พวกมันก็รุมกันกินอาหารอยู่ ผมก็บรรจุกระสุน ง้างหนังสะติ๊ก ยิงเข้าไปในกลุ่ม
โดนตัวนึง มันก็ร้อง เอ๋ง แต่ก็ยังกินต่อ คงจะหิว ผมก็ยิงต่อ จนมีตัวหนึ่งวิ่งออกมา ผมก็ยิงอีก ยิงอีก ยิงเข้าไปในกลุ่มนี่ ยังไงก็โดน ไม่ตัวใดก็ตัวหนึ่ง
ใจหนึ่งก็สงสาร แต่มัน "จำเป็น"
ผมต้องทำให้มันกลัวผมให้ถึงที่สุด ผมยิงจนฝูงมันกระเจิดกระเจิง วิ่งหนี ผมก็วิ่งตาม ไล่ยิงอีก
พอพวกมันหนีหายไปหมด ผมก็กลับเข้าหอไป
จากนั้น วันต่อๆมา ทุกครั้งที่พวกมันเห็นผม เดินออกมาจากช่องนั้น พวกมันจะพากันวิ่งหนีทันที ไม่ว่าจะกำลัง นอนเล่น เดินเล่น
พรอดรักกัน หรือ แม้กำลังกินอาหารอยู่ ถนนโล่งเลย ทีนี้
คือผมจำเป็นต้องผ่านทางนั้นบ่อยๆ ถ้าผมกลัวมัน มันก็ได้ใจ ขับไล่ผม จนผมอาจต้องเลี่ยงไปใช้เส้นทางอื่น
คือ หมาอันธพาล เป็นใหญ่ใช่ไหม ทำไมถึงแบ่งปันกันไม่ได้ มันก็อยู่ของมัน ส่วนผมก็มีสิทธิเดินผ่านของผม
บางคนอาจบอกว่า ผมใจร้าย อ้าว แล้วผมต้องทำอย่างไร ซื้ออาหารมาให้มันกินทุกวันเหรอ ผมไม่มีเงิน ผมยังต้องขอทุนเรียนจาก มหาวิทยาลัย อยู่เลย
บางคนอาจบอกว่า ผมเสียศักดิ์ศรี ที่ไปกัดกับหมา ถ้าผมวิ่งหนี แล้วไม่กล้าผ่านทางนั้นอีกเลย ผมคงรู้สึกด้อยค่า และไร้ศักดิ์ศรี มากยิ่งกว่า
จริงๆ ผมมีเรื่องบู๊กับฝูงหมาหมู่อีกหลายเรื่อง แต่ไม่อยากเล่า มันจะยืดยาวน่าเบื่อ
อยากจะบอกเพียงแค่ว่า หมาเป็นสัตว์ที่ไร้ศักดิ์ศรี ถ้ามันแพ้แล้ว มันจะยอมแพ้ไปตลอด นั่นทำให้หมา มีจ่าฝูง
ตัวที่กัดกันแล้วแพ้ มันจะยอมศิโรราบให้กับตัวที่ชนะ
ซึ่งอันนี้ ต่างจากแมว แมวนี่ เมื่อสู้แล้วแพ้ วันหลังมันจะกลับมาสู้กันใหม่ แล้วก็ผลัดกันแพ้ ผลัดกันชนะ
มันเลยไม่มีจ่าฝูง เป็นการสู้กันเฉพาะกิจเท่านั้น
ผมว่า คนส่วนใหญ่ รู้นิสัยหมาดี เพียงแต่ ไม่กล้า เท่านั้น
ถ้าคุณมัวแต่กลัวมัน คุณก็จะเหมือน หมา คือ แพ้แล้ว แพ้เลย
จริงๆผมว่า ควรมีกฎหมาย อนุญาตให้ประชาชนที่จำเป็นต้องเดินทางผ่านบริเวณที่มีฝูงหมาคุมอยู่ สามารถพกพาอาวุธป้องกันตัวได้
เพราะเมื่อเวลาคุณจะถูกหมารุมทำร้าย คุณจะหาอาวุธทันไหม แล้วทุกๆครั้ง จะมีท่อนไม้ หรือ ก้อนหิน วางอยู่ตรงนั้นพอดีเหรอ
กฎหมาย อนุญาตให้แค่ ป้องกันตัว คือจะทำร้ายกลับ ต้องขณะนั้นๆ ไม่สามารถเดินทางกลับไปบ้าน แล้วไปหาอาวุธมาทำร้ายมันทีหลังได้
ในเมื่อกฏหมาย ไม่อนุญาตให้ทำร้ายย้อนหลังได้ ทุกคนควรมีอาวุธป้องกันตัวจาก ฝูงหมาๆ ได้