ผถ้าละทิ้งความตั้งใจไปแล้วก็ไม่มีทางทำสำเร็จ  ผมไม่รู้ว่าเมื่อก่อนคิดยังไง แต่ตอนนี้ผมเชื่อว่ามันสามารถกลับคืนมาได้จะสมบูรณ์หรือไม่ก็ขึ้นกับความพยายาม  คนเราเริ่มจากการไม่มีแก้วแล้วก็ค่อยๆปั้นและหลอมจนเป็นแก้วกันทั้งนั้น จะขึ้นรูปเร็วหรือช้าก็แล้วแต่คน ถ้ามันแตกก็แค่ซ่อมมันขึ้นมาจะปะเทปกาวหรือหลอมขึ้นใหม่ก็แล้วแต่คน แล้วนำมาตกแต่งใหม่ให้สวยเหมือนเดิมหรืออาจสวยกว่าเดิมด้วยประสบการณ์ อาจยากและเหนื่อย แต่ก็สามารถทำได้จริง  ถ้าหมดหวังหรือไม่คิดจะทำแต่แรก คำตอบมันก็คือทำไม่ได้มาตั้งแต่เริ่ม  แก้วของแต่ละคนล้วนมีรอยร้าวกันจนเป็นเรื่องปกติ จะเป็นรอยตื้นลึก ชั่วคราวหรือถาวร รอยร้าวนั่นก็เป็นเรื่องปกติไม่ว่าจะเป็นแก้วที่ได้มาตอนไหน  ไม่มีอะไรที่พังแล้วซ่อมไม่ได้หรอก และไม่มีอะไรที่ไม่มีทางพัง ถ้าอยากได้ของที่สมบูรณ์เพอร์เฟคด้วยคำว่าไม่มีทางดีเหมือนเดิมก็เหมือนการสร้างอคติฟุ่มเฟือยและไร้ความรับผิดชอบ ถ้ายอมแพ้เพราะไม่คิดสู้ก็แค่การละเลย แต่ถ้ายอมแพ้เพราะพยายามแต่ไม่รู้ทางคงหน้าเสียดาย

จะเพราะรักหรือโง่ ก็แล้วแต่คน   ไม่ใช่เพราะคนๆนี้เป็นแบบนี้แล้วคนอีกคนจะต้องเป็นแบบนั้น เหตุผลไม่ได้มีแค่สอง มันสามารถมีได้อีกเป็นร้อยเป็นพัน แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ยังมีความหวัง จะเป็นหวังที่แห้งไปแล้วหรือเปล่าก็แล้วแต่ว่าเขายังคิดยังไง