นี่เป็นกระทู้แรกของผม ผมไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าจะเขียนมันออกมาได้ดี แต่ก็จะพยามจนสุดความสามารถของชายคนนี้ ภาษาของผมอาจไม่ได้ดูสวยงามอะรัยนัก แต่อยากให้คนอ่านได้รับรู้ถึงความรู้สึก จริงใจและสำนึกผิดที่ผมมี

            เรื่องราวมันเกิดขึ้นสมัยผมเรียนปี 3 มหาลัย แห่งหนึ่งในจังหวัดชลบุรี  ผม ม้งครับ (นามสมมุติ) อายุ21ปี  เรียนคณะเกษตร เป็นคนขาวครับ ตาตี่ แต่ไม่หล่อนะ ผมเรียนไม่เก่งคับ แต่ขยัน เป็นนักเรียนทุน ผมไม่ได้เป็นเกย์นะ แต่เป็นผู้ชายที่มีแฟนเป็นผู้ชายแค่นั้น

    แฟนผมชื่อ โบ ครับ (นามสมมุติ) เรียนที่เดียวกันคับ แต่คนละคณะครับ  โบ เรียนบริหารธุรกิจ โบเป็นรุกครับ ตั้งแต่คบกัลมา ผมเคยได้รุกโบ แค่2ครับ ที่เหลือ รับ ล้วนๆครับ ผมป่าวเป็นรับนะ แต่ยอมสละให้เพราะรักมากไงครับ โบพัฒนามาจากรูมเมตครับ แต่มาเป็นแฟน (จะได้กัลยังงัยเดียววันหลังมาเล่านะครับ)

    แต่วันนี่ที่ผมจะเอ่ยถึงคนนี้ คนที่ผมรักอีกคน และตอนนั้นเค้าก็คงรักผมมา เป็นคนที่ผมจะสารภาพผิดในวันนี้ เค้าคนนั้นคือ อาร์ม ครับ(นามสมมุติ) อาร์ม อายุ19 ปี เรียนปี มหาลัยดังแถวบางแสนครับ คณะคุรุศาสตร์ เอกการสอนภาษาจีน(บอกแคบไปไหมนี่) อาร์มเป็นเด็กเนิร์ดๆครับ ผม ขาว สูง สไตร์ลูกคนจีน  ใส่แว่นด้วยนะ ผมได้ผมกับเค้าในต้นฤดูหนาว ปลายเดือนตุลาคม ในปีนึ่ง เราพบกันที่ศาลเจ้าแห่งหนึ่งใน จ.ชลบุรี ช่วงนั้นผมเหงาครับเพราะโบ ต้องไปเกณฑ์ทหาร ช่วงต้นพฤจิกา เพราะเป็นผลัด2  

            ผมกับอาร์มเราเจอกันด้วยความบังเอิญ ผมไปไหว้เจ้าครับ ผมก็จุดธูปไหว้เจ้าแล้วก็บ่นไปตามประสาคนเหงา ขอโน้น ขอนี่ ขอแม้กระทั่งเพื่อน  พอเงยหน้าขึ้นมาจะปักธูป เฮ้ยยยยยย! หมอนี่ใครว่ะ มาดึงธูปที่กูปักไปเมื่อกี้ออก แล้วเจ้าเค้าจะรู้เรื่องที่กุขอไปไหม  กุขอตั้งยาวววว ปักธูปไปเมื่อกี้ เมิงมาดึง หัวเสียเล็กน้อย ณ ขณะนั้น

           แต่อีกใจ เฮ้ยยยๆๆๆๆ หล่อว่ะ น่ากิน น้ำลายไหล เห็นตี๋ๆ  หล่อๆแบบนี้  เริ่มปฏิบัติการสิครับ  รอรัย  แต่ในใจก็คิดอยู่นะ ว่าเฮ้ย ม้ง เมิงเค้าจะเล่นกับเมิงออ เมิงหล่อก็ไม่หล่อ เค้าทั้งหล่อทั้งหน้ารัก คือหน้าตาแบบ เคน ภูถูมิใส่เเว่นอ่ะ ฟันกระต่าย ประมานนี้ คือแบบน่าฟินอ่ะ เอ้ยน่าฟัน

       ผมก็ได้แค่นั่งแอบมองทำตาละห้อย  มองเค้าเดินไปเดินมา คือแบบชอบอ่ะ ผมก็เข้าไปตีสนิดดิครับ ถามโน้นนี่นั่น นายชื่ออะรัย มาจากไหน เรียนที่ไหน ทำไมถึงมาอยู่ศาลเจ้า

สรุปใจความได้ว่า อาร์มเป็นลูกคนจีน มาช่วยงานศาลเจ้าครับ สุดท้ายก่อนแยกจากกัลป์ในวันนั้น อาร์มมาขอเบอร์ผมเอง คือดีใจอ่ะ แต่เห็นโทรสับของอาร์มแล้วรู้เรยว่า ไอ้นี่งกสุดๆ หน้าตาโทรสับเหมือนซัมซุงฮีโร่ แต่โทรสับอาร์มกากกว่านั้นมาก
แล้วอาร์มก็ยิงเบอร์เข้ามาเม็มสิครับ รอรัยล่ะ พอผมกลับถึงบ้านผมก็ส่งข้อความหา มีใจความดังต่อไปนี้

“ขอบใจนายมากนะ และยินดีที่ได้รู้จักกัน หวังว่าเราจะได้มิตรภาพแบบนี้ดีๆจากนายอีก”
เสีย 2 บาท ค่าส่ง SMS สมัยนั้นลงไลน์ยังไม่ฮิดเหมือนสมัยนี้หรอก โทรสับยังเป็นปุ่มกดกันอยู่เรย
เวลาผ่านไปชั่วอึดใจ ก็มีข้อความตอบกลับมาว่า

“ขอบใจนายเช่นกัน สหาย”
ข้อความส่งผ่านมือถือประโยคสั้นๆ แต่ผมอ่านซ้ำกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบ คือแบบว่า ข้อความมันไม่ได้สื่ออ่ะรัย แต่มันฟินส์อ่ะ
แล้วผมก็โทรหาเค้า ขอเฟต ขอMSN คุยกันมุ้งมิ้งทุกวัน
พอจนสนิดใจ เราก็นัดเจอกัล อาร์มให้ผมไปหาที่บ้าน

อาร์มซื้อเสื้อเชิตสีขาวตัดดำ และกางเกงขาเดปอย่างล่ะ1ตัวให้ผม อาร์มบอกว่าเป็นของขวัญที่เราเจอกัน
เราไปที่บางแสน เขาสามมุก และกลับมากินข้าวที่บ้าน คืนนั้นเราค้างด้วยกัน  
อาร์มหลับเป็นตาย แต่ผมอ่ะหรออยู่ใกล้ ผู้ชายแล้วนอนไม่หลับอ่ะ คือนอนคิดตลอด จะลักหลับดีหรือป่าว ถ้าลักหลับเค้าแล้วเค้าดื่นขึ้นมาเจอจะทำยังไง สมองคิดไปไกลมาก

เดียวมาต่อนะครับ