สวัสดีครับก่อนอื่นต้องขอบอกเลยว่า จขกท เป็นคนเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง ก็ขออภัยด้วย

เรื่องมีอยู่ว่า ผมรู้จักผู้หญิงคนนึงมาได้ 4 ปีแล้ว เรารู้จักกันเพราะว่าเราเข้ามาทำงานในบริษัทเดียวกันและพร้อมกัน ตอนเจอกันครั้งแรกผมชอบเธอมากเลยขอไลน์ ขอเบอร์ไว้คุย  เราคุยกันได้สักพักผมก็ชวนเธอออกเดท  ดูหนัง ไปเที่ยวที่ต่างๆด้วยกัน ความสัมพันธ์เราดีมากขึ้นจนถึงขั้นจับมือ กอด หอม และไปเที่ยวต่างจังหวัดกันสองคนได้ แต่ไม่ได้มีอะไรกัน

ความสัมพันธ์เราดำเนินมาในทิศทางนี้จนผมต้องการความชัดเจนในความสัมพันธ์จึงสารภาพกับเธอไปว่าผมรักเธอและขอคบกับเธอ เธอบอกผมว่าเธอน่ะชอบผม แต่ไม่ได้ถึงขั้นรัก และที่ตกใจกว่านั้นเธอบอกว่าเธอมีคนที่เธอแอบรักอยู่แล้ว

ผมเสียใจและช้ำใจในคำตอบของเธอมากๆจนหลังจากนั้นผมก็เริ่มตีตัวออกห่างเธอไปเพราะทนอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้

ผมกับเธอก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยเกือบปีหลังจากนั้น แต่ช่วงเวลานั้นผมก็คิดถึงเธออยู่ตลอด แต่ไม่กล้าที่จะติดต่อเพราะกลัวจะยั้งใจไม่ไหว จนกระทั่งวันนึงได้เจอเธอโดยบังเอิญ เราคุยกันและทานข้าวกันเพียงแค่วันเดียวเท่านั้นทำให้ความรู้สึกเก่าๆก่อนหน้าของผมกลับมาหมดเลย และรู้ว่าผมนั้นยังรักเธออยู่มาก หลังจากนั้นเราก็กลับมาคุยกันและทำกิจกรรมร่วมกันเหมือนเดิม ตอนแรกผมคิดว่าจะเปลี่ยนความรู้สึกให้เป็นเพื่อนได้ แต่เอาเข้าจริงแล้วทำไม่ได้เลย

เหตุการณ์ที่ทำให้ผมตัดสินใจเขียนกระทู้นี้เป็นเพราะว่าเมื่อวันก่อนตอนเย็นหลังจากที่เรากลับจากทานข้าวกันอยู่ดีดีเธอก็ร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆ ผมถามเธอว่าเป็นอะไร เธอไม่ตอบ ผมเลยถามไปว่าเเป็นเพราะคนๆนั้นใช่ไหม เธอก็พยักหน้า ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอเพราะจากที่เธอเคยเล่าให้ฟังว่าเธอแอบรักเขาคนนั้นแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับเธอ เหมือนกับผมที่รักเธอแต่เธอไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับผม

การร้องไห้ครั้งนี้ของเธอทำให้ผมถามกับตัวเองว่า “แล้วที่กูอยู่ตรงนี้กูเป็นตัวอะไร ที่ยอมให้จับมือถือแขน กอดหอม แบบนี้มันคืออะไร มันเป็นความสัมพันธ์แบบไหน” และแอบช้ำใจตลอดทางกลับบ้าน

ผมจึงอยากถามความเห็นในมุมมองของท่านๆ หากเป็นท่าน ท่านจะสู้ต่อเพื่อวันนึงเธอจะหันมารักได้ หรือควรเดินจากไปเพื่อหนีความเจ็บช้ำ….

ขอบคุณครับ