ถึงบทสรุปสุดท้ายกันแล้วสำหรับละครที่ละมุนละไม ความรู้สึกหลังดูละครจบก็คือ  อิ่มใจและตื้นตันใจเหลือเกิน  

     ขอบคุณคุณไก่ที่สร้างละครเรื่องนี้ขึ้นมา   บทประพันธ์ของแก้วเก้า  นิยายเรื่องนี้เคยอ่านมานานมากเหลือเกิน  นานจนลืมเลือนความสวยงามของนิยายและโศกนาฏกรรมความรักที่มีสาเหตุมาจากกิเลส  รัก  โลภ  โกรธ หลงของมนุษย์ ไปแล้ว  

     เจ้าบ้านเจ้าเรือนฉบับละครได้สร้างตัวละครให้ออกมาโลดแล่นได้อย่างละเมียดละไมงดงามไม่แพ้ในนิยายต้นฉบับเลยในความรู้สึกของเรา  อาจมีบางฉากบางตอนที่ยังไม่สมบรูณ์นัก  แต่การสื่อสารถึงคนดูอย่างเราทำได้ร้อยเปอร์เซ็น     นอกจากความสุขในการดูละครแล้ว  เราได้ข้อคิดต่างๆมากมาย  ไม่ว่าชีวิตคนเราแสนสั้น  วันนี้เราเองใช้ชีวิตอย่างไร  การหลงอยู่ในวังวนของกิเลส ปล่อยให้กิเลสดึงเราจมลงไปในความทุกข์มากแค่ไหน  และเราจะทำอย่างไรให้ชีวิตเราได้พบความสงบอย่างแท้จริงได้บ้าง  แม้นเพียงเลี้ยวเวลาหนึ่งก็ยังดี  

     ฉากการให้อภัยระหว่างสีนวลและไรวินท์ทำให้ใจเรารู้สึกเบา  การปล่อยวางและการให้อภัยสามารถสร้างความสุขใจได้จริงๆ  ภาพลาจากระหว่างแพรขาวและครอบครัวทำให้เราร้องไห้ไม่หยุด    แต่การได้พบกับคุณไรวินท์ก็ทำให้ใจเต็มอิ่มขึ้นมาได้  

ขอชื่นชมนักแสดงนำทั้งสามท่าน

คุณจอย รินลณีที่เป็นสีนวลผู้น่าสงสารยามมีชีวิตและน่าระอายามกลายเป็นวิญญาณ  ทำให้เรากลัวไปเลยว่าการยึดติดหลงอยู่ในกิเลสมันส่งผลที่น่ากลัวต่อตัวเราเองขนาดไหน  

คุณศรีริต้าที่เป็นแพรขาวผู้มีจิตใจดี จนคนดูอย่างเรานึกหลงรักแพรขาวเหมือนท่านเจ้าบ้านไปด้วย

และสุดท้าย คุณติ๊ก เจษฎาภรณ์ ที่เป็นเจ้าเรือนที่สุขุมนุ่มลึกและเป็นไรวินท์ที่น่าฝากเปลือกทุเรียนไปให้ เล่นได้ดีเหลือเกิน  ราวกับเดินออกมาจากในนิยายเหมือนที่คุณไก่บอกเอาไว้จริงๆ

เจ้าบ้านเจ้าเรือน อาจไม่ได้ดีที่สุด  อาจไม่ได้รางวัลจากเวทีใดใดเลย  แต่  เจ้าบ้านเจ้าเรือน ได้สร้างความสุขให้กับคนดูอย่างเราตลอดเวลาที่ออนแอร์  ขอบคุณผู้จัด  ทีมงานและนักแสดงทุกๆท่านที่ร่วมสร้างผลงานดีๆแบบนี้ออกมาให้ได้ชมกัน   ขอบคุณมาจากใจคนดูละครคนหนึ่งนะคะ