สวัสดี กระทู้นี้ไม่ใช่กระทู้แรก แต่อาจเป็นกระทู้แรกที่พูดถึงปัญหาของตัวเอง
ตามหัวข้อเลย คนเราควรจะให้อภัยใครซ้ำๆหรือเปล่า (มีคนเคยบอกว่าคนเราไม่ควรให้อภัยใครซ้ำๆ) งั้นขอเล่าเรื่องก่อนเลยน่ะ
เรื่องมีอยู่ว่าเรากับแฟนเก่าสนิทกันมาก สนิทกันจนรู้จักคนในบ้าน พ่อ แม่ พี่ น้อง มีอะไรก็มักจะช่วยกันเสมอ มีปัญหาก็จะยื่นหน้ารับฟังและแก้ไขไปด้วยกัน ดูเหมือนจะรักกันมาก แต่สุดท้ายก็ไปกันไม่รอดคบกันไปเกือนจะเข้าปีที่ห้า แฟนเราเขามีคนอื่น เราก็พยายามทำใจ รักษาตัวเอง ช่วงแรกๆนี่ทรมาน เลิกกันไปทำใจไม่ได้ ร้องไห้อยู่เกือบหนึ่งปีเต็มๆ เพราะมันผูกพันมากๆ เจ็บใจตรงที่เขาบล็อกทุกสิ่งของเรา ไม่ได้คุยกันหลังจากเลิกกันไป ทางบ้านเราก็ชอบถามถึงเขา เราก็ไม่รู้จะตอบไง เพราะมันสนิทกันมาก กลัวคนที่บ้านจะถามยืดยาว ก็ตอบๆไปว่าช่วงนี้ยุ่งๆกัน
หลังจากหนึ่งปีผ่านไป เราทำใจแล้วก็ยอมรับได้มากขึ้น จากเป็นคนไร้สติร้องไห้บ้าบอมานาน เราก็เริ่มดูแลตัวเรา ใส่ใจคนรอบข้างมากขึ้น และแอบชอบคนคนหนึ่งซึ่งเขาไม่รู้ตัว (แต่ก็แอบมีความสุขน่ะ) แหะๆ แล้วจู่ๆวันหนึ่งรุ่นน้องเราเขาก็ทักแชทมา บอกแฟนเก่าเราเขาอยากคุยด้วย เขาอยากจะขอโทษกับสิ่งที่เขาทำ เอาหล่ะ อารมณ์เดิมเรามันเริ่มจะซึมๆมาเป็นระรอก เริ่มหวั่นไหว (ไม่ใช่อยากกลับไปน่ะ แต่รู้สึกเสียใจ) เราก็คิดว่าตัวเองน่าจะทำใจได้เลยบอกไปว่าถ้าอยากคุยก็แอดเฟชมา ไหนๆเราก็สนิทกัน ความเป็นพี่น้องมันก็ยังเป็นได้ (ตอนนั้นเราก็ว่าเราไม่คิดไรกับเขาล่ะจริงๆน่ะ) เพราะเราก็มีคนที่เราชอบ พอคุยกับแฟนเก่าก็รู้ทันทีว่าเขาทะเลาะกันคนที่เขาคบแล้วเลิกกัน (เราก็นึกในใจ ออ เลิกกันแล้วสิน่ะ ถึงมาคุยกับเราได้) แต่ก็ไม่เป็นไรดูเขาทุกข์มาก เราซึ่งผ่านจุดนั้นมาแล้วก็เห็นใจ พยายามรับฟังและปลอบเขา จนเรานัดไปทานข้าวกันครั้งแรกหลังจากไม่เจอกันมาหนึ่งปี เราก็คุยกันในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้อง เขาก็ปรึกษาเราตามคนที่รู้จักกัน สามารถไว้ใจกันได้ (หลังจากการเจอกันเราก็รู้ว่ามันไม่ใช่ เรายังรู้สึกกับแฟนเก่าเหมือนเดิม เพียงแค่ถ้าให้กลับไปในที่เดิม เราไม่สามารถกลับไปได้) และแล้วเขาสองคนก็กลับไปคืนดีกัน เราก็ยินดีด้วย แล้วจู่ๆแฟนเก่าเราเขาก็หายไปเช่นเคย เขาบล็อกเราแบบครั้งที่แล้ว ไม่มีการติดต่อใดๆ ไม่มีคำล่ำลาหรืออะไร เราก็เสียใจ มีความรู้สึกน่ะ แต่ก็นะ ทำใจเถอะ เราก็ไม่คิดไรล่ะ ช่างเขา เขาอยากทำไรก็ทำ แต่เราก็ยังมีบางเวลาที่รู้สึกเป็นห่วงและคิดถึง แต่ก็ไม่รู้จะถามข่าวจากใคร ไม่รู้จะคุยกับเขายังไง (การคิดถึงแบบไม่ร็ว่าจะบอกเขายังไงมันทรมานเนอะ) หลังจากนั้นเวลามันก็ผ่านไปแปดเดือนที่เราไม่ได้คุยกัน แล้วเหตุการณ์เดิมก็เกิดขึ้น รุ่นน้องคนเดิมทักแชทมาบอกอีกว่า เจอแฟนเก่าเรา เขาถามข่าวถึงเรา บอกอยากเจอเรา อยากคุยกับเรา เห่อ ครั้งนี้เราควรจะทำไง จะกลับไปคุยรึยังไง เขาก็สนิทเคยช่วยเรามาเยอะ แม่เราก็ชอบถามอยู่บ่อยๆช่วงนี้ก็ยังถาม เราควรให้อภัยเขาดูอีกสักครั้งไหม ไม่ใช่จะกลับไปคบกัน แต่กลับไปคุยแบบเป็นเพื่อนกัน คนรู้จักกัน หรือเราควรจะอยู่ห่างจากเขาให้มากๆ รุ่นน้องที่สนิทบอกเราว่า ถ้าเป็นนางนางจะกลับไปคุยเพราะนางจะให้อภัยเขา นางบอกว่าวันที่เจอแฟนเก่าเราเขาดูน่าสงสาร ดูเหมือนไม่เหลือใครแล้วจริงๆ เราควรจะกลับไปคุยกับแฟนเก่าเราดีไหม
สุดท้ายถ้ามีไรผิดพลาดต้องขอโทษด้วยน่ะ
เราควรให้อภัยใครซ้ำๆหรือเปล่า
ตามหัวข้อเลย คนเราควรจะให้อภัยใครซ้ำๆหรือเปล่า (มีคนเคยบอกว่าคนเราไม่ควรให้อภัยใครซ้ำๆ) งั้นขอเล่าเรื่องก่อนเลยน่ะ
เรื่องมีอยู่ว่าเรากับแฟนเก่าสนิทกันมาก สนิทกันจนรู้จักคนในบ้าน พ่อ แม่ พี่ น้อง มีอะไรก็มักจะช่วยกันเสมอ มีปัญหาก็จะยื่นหน้ารับฟังและแก้ไขไปด้วยกัน ดูเหมือนจะรักกันมาก แต่สุดท้ายก็ไปกันไม่รอดคบกันไปเกือนจะเข้าปีที่ห้า แฟนเราเขามีคนอื่น เราก็พยายามทำใจ รักษาตัวเอง ช่วงแรกๆนี่ทรมาน เลิกกันไปทำใจไม่ได้ ร้องไห้อยู่เกือบหนึ่งปีเต็มๆ เพราะมันผูกพันมากๆ เจ็บใจตรงที่เขาบล็อกทุกสิ่งของเรา ไม่ได้คุยกันหลังจากเลิกกันไป ทางบ้านเราก็ชอบถามถึงเขา เราก็ไม่รู้จะตอบไง เพราะมันสนิทกันมาก กลัวคนที่บ้านจะถามยืดยาว ก็ตอบๆไปว่าช่วงนี้ยุ่งๆกัน
หลังจากหนึ่งปีผ่านไป เราทำใจแล้วก็ยอมรับได้มากขึ้น จากเป็นคนไร้สติร้องไห้บ้าบอมานาน เราก็เริ่มดูแลตัวเรา ใส่ใจคนรอบข้างมากขึ้น และแอบชอบคนคนหนึ่งซึ่งเขาไม่รู้ตัว (แต่ก็แอบมีความสุขน่ะ) แหะๆ แล้วจู่ๆวันหนึ่งรุ่นน้องเราเขาก็ทักแชทมา บอกแฟนเก่าเราเขาอยากคุยด้วย เขาอยากจะขอโทษกับสิ่งที่เขาทำ เอาหล่ะ อารมณ์เดิมเรามันเริ่มจะซึมๆมาเป็นระรอก เริ่มหวั่นไหว (ไม่ใช่อยากกลับไปน่ะ แต่รู้สึกเสียใจ) เราก็คิดว่าตัวเองน่าจะทำใจได้เลยบอกไปว่าถ้าอยากคุยก็แอดเฟชมา ไหนๆเราก็สนิทกัน ความเป็นพี่น้องมันก็ยังเป็นได้ (ตอนนั้นเราก็ว่าเราไม่คิดไรกับเขาล่ะจริงๆน่ะ) เพราะเราก็มีคนที่เราชอบ พอคุยกับแฟนเก่าก็รู้ทันทีว่าเขาทะเลาะกันคนที่เขาคบแล้วเลิกกัน (เราก็นึกในใจ ออ เลิกกันแล้วสิน่ะ ถึงมาคุยกับเราได้) แต่ก็ไม่เป็นไรดูเขาทุกข์มาก เราซึ่งผ่านจุดนั้นมาแล้วก็เห็นใจ พยายามรับฟังและปลอบเขา จนเรานัดไปทานข้าวกันครั้งแรกหลังจากไม่เจอกันมาหนึ่งปี เราก็คุยกันในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้อง เขาก็ปรึกษาเราตามคนที่รู้จักกัน สามารถไว้ใจกันได้ (หลังจากการเจอกันเราก็รู้ว่ามันไม่ใช่ เรายังรู้สึกกับแฟนเก่าเหมือนเดิม เพียงแค่ถ้าให้กลับไปในที่เดิม เราไม่สามารถกลับไปได้) และแล้วเขาสองคนก็กลับไปคืนดีกัน เราก็ยินดีด้วย แล้วจู่ๆแฟนเก่าเราเขาก็หายไปเช่นเคย เขาบล็อกเราแบบครั้งที่แล้ว ไม่มีการติดต่อใดๆ ไม่มีคำล่ำลาหรืออะไร เราก็เสียใจ มีความรู้สึกน่ะ แต่ก็นะ ทำใจเถอะ เราก็ไม่คิดไรล่ะ ช่างเขา เขาอยากทำไรก็ทำ แต่เราก็ยังมีบางเวลาที่รู้สึกเป็นห่วงและคิดถึง แต่ก็ไม่รู้จะถามข่าวจากใคร ไม่รู้จะคุยกับเขายังไง (การคิดถึงแบบไม่ร็ว่าจะบอกเขายังไงมันทรมานเนอะ) หลังจากนั้นเวลามันก็ผ่านไปแปดเดือนที่เราไม่ได้คุยกัน แล้วเหตุการณ์เดิมก็เกิดขึ้น รุ่นน้องคนเดิมทักแชทมาบอกอีกว่า เจอแฟนเก่าเรา เขาถามข่าวถึงเรา บอกอยากเจอเรา อยากคุยกับเรา เห่อ ครั้งนี้เราควรจะทำไง จะกลับไปคุยรึยังไง เขาก็สนิทเคยช่วยเรามาเยอะ แม่เราก็ชอบถามอยู่บ่อยๆช่วงนี้ก็ยังถาม เราควรให้อภัยเขาดูอีกสักครั้งไหม ไม่ใช่จะกลับไปคบกัน แต่กลับไปคุยแบบเป็นเพื่อนกัน คนรู้จักกัน หรือเราควรจะอยู่ห่างจากเขาให้มากๆ รุ่นน้องที่สนิทบอกเราว่า ถ้าเป็นนางนางจะกลับไปคุยเพราะนางจะให้อภัยเขา นางบอกว่าวันที่เจอแฟนเก่าเราเขาดูน่าสงสาร ดูเหมือนไม่เหลือใครแล้วจริงๆ เราควรจะกลับไปคุยกับแฟนเก่าเราดีไหม
สุดท้ายถ้ามีไรผิดพลาดต้องขอโทษด้วยน่ะ