เรามีแฟนที่คบกันมา3ปี เราเป็นคนเข้าหาก่อน(แต่ฝั่งนั้นอ่อยก่อนนะสาบานได้O_O)ตามจีบเขาซักปีนึงกว่าจะสมหวัง
ก็คบๆกันเรื่อยมา ความรักของเราเขาเป็นฝ่ายควบคุมเสมอ ตามสไตล์คนรักมากกว่าคนนั้นแพ้
เราจะเป็นคนตาม ส่วนเขาจะอยู่เฉยๆไม่เคยสะทกสะท้านอะไรจนเราชักงงๆว่าเราไปมัดมือชกเขามาคบหรือเปล่า
เวลามีปัญหากัน เวลาทะเลาะกัน ต้องเป็นเราที่เป็นฝ่ายง้อเท่านั้นไม่ว่าเราจะถูกหรือผิด
เราแทบเรียกได้ว่าเป็นปรมาจารย์ของการงอนเองหายเอง ฮ่าๆๆๆ เวลาเราโกรธเราจะไม่โวยวาย แต่จะเงียบหายตายจากไปปลอบใจตัวเองซักสองสามวันแล้วจะกลับมาหาเขาแบบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มีครั้งหนึ่งเราโกรธเขามาก ปกติเราเป็นคนสบายๆไม่คิดอะไรมาก(ถ้าเป็นคนคิดมากคงอยู่กับเขาไม่ได้อ่ะค่ะ55) แต่ครั้งนั้นมันเหลืออดจริงๆ เราก็เหมือนเดิม เงียบหายไม่ติดต่อ ไม่พูด ไม่เคลียร์ หลบออกมารักษาหัวจิตหัวใจตัวเอง ปกติซัก3วันก็พอที่เราจะทำใจได้แล้วกลับไปหาเขา แต่ครั้งนี้เราก็เริ่มซื้อเวลาให้ตัวเอง กลับไปตั้งใจเรียนแบบหนักๆบ้าง ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนบ้าง ไปเจอสังคมใหม่ๆ  ติดเกมส์ ติดซีรีย์ เราทำหลายอย่างเรื่อยๆเพราะเรายังรู้สึกว่ายังเจ็บมากอยู่ และไม่มีเรี่ยวแรงจะกลับไปอยู่ที่ที่เดิมเหมือนแต่ก่อน

จาก3วันที่คิดว่าจะกลับไป มันกลายเป็น7-8เดือนได้ที่เรากับเขาไม่ได้ติดต่อกันเลย

เราคิดว่าสถานะตอนนั้น เราสองคนคงต้องตัดขาดกันอย่างจริงจังแล้ว ครั้งนี้เราไม่มีกำลังจะไปง้อเขาจริงๆ

แต่เขาก็กลับมาค่ะ เขาเป็นฝ่ายง้อเรา ครั้งแรกเลย เอิ่ม...จริงๆไม่เชิงง้อ แค่เห็นเขายืนรอเราอยู่หน้าห้องเราก็ยกโทษให้เขาแล้ว(ฮ่าๆๆๆ ไม่มีมาดเลย)

สุดท้ายก็กลับมาที่วังวนเดิมค่ะ ทะเลาะกันกลั้นใจได้แค่แปปเดียวเมื่อเช้าก็ต้องเป็นฝ่ายง้อเขาอีกแล้ว
อยากจะกลับไปเป็นตัวของตัวเองเหมือน7-8เดือนที่ออกมาได้ แต่ดูเหมือนเรากับเขายังไม่หมดเวรกรรมกันจริงๆ