สวัสดีครับ ยืมไอดีเพื่อนมา กระทู้แรกครับ ผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยครับ
ผมและเพื่อนๆเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนมหาลัยใน กรุงเทพ มีวันหนึ่งได้ยินรุ่นพี่บอกว่า ที่สนามหลวงหลังเที่ยงคืนมีสาวชวนเที่ยว(ชวน18+นั่นแหละครับ) ไอเราก็ไม่รู้จริงหรือเปล่า ก็นึกสนุกอยากรู้อยากเห็น อยากลองไปดูเฉยๆ(ดูเฉยๆนะครับ555) เพราะเป็นเด็กต่างจังหวัด ก็พากันขับรถไปสนามหลวงตอน5ทุ่มกว่าถึงเกือบตี1 เพราะหลงทาง
แต่สิ่งที่ผมกลับไม่ใช่สิ่งที่ตั้งใจจะไปดู
ผมได้เห็นกลุ่มคนที่เรียกว่า Homeless (คนไร้บ้าน) มานอนพักอาศัยอยู่แถวสนามหลวงมากมาย มีทั้งคนหนุ่มจนถึงคนที่แก่มากแล้ว ตอนนั้นรถกะบะคันหนึ่งที่จอดอยู่ ผมเห็นคนในรถกะบะนำของมาบริจาคให้กับคนพวกนี้ ขนมน้ำดื่ม ยารักษาและเครื่องนุ่มห่ม
ผมเปิดกระจกดูกับเพื่อน สิ่งที่พวกเค้าทำนั้นได้จุดประกายในใจผมและเพื่อนๆเกี่ยวกับเรื่อง "การให้" ทำให้พวกผม อยากที่จะให้บ้าง แม้พวกผมจะยังเรียนอยู่ แต่ผมก็อยากที่จะช่วยเหลือพวกเขา ถึงจะไม่สามารถช่วยได้มากมายก็ตาม
ผมได้รวมตัวกับเพื่อน รับของบริจาค และรวบรวมเงินบริจาคมาได้ก้อนหนึ่งไม่มากมายนัก และชวนกันไปซื้ออาหาร,ขนม น้ำดื่ม ยารักษาฯลฯ แบ่งใส่ถุงเท่าๆกัน และได้นำไปบริจาคให้กับHomeless แต่ว่าของที่ผมเตรียม ไม่มากพอที่จะให้กับพวกเขาได้ทุกคน แต่สิ่งที่ผมได้เห็นภาพอันประทับใจคือ คนที่ได้เขาเอาไปแบ่งกับคนที่ไม่ได้ ทำให้พวกผมประทับใจมาก แม้พวกเขาจะลำบาก แต่พวกเขาก็รู้จักแบ่งปัน จนทำให้มุมมองของคำว่าการให้ของผมเปลี่ยนไป
การให้ ก็คือการให้ ไม่ว่าจะให้มากหรือน้อย มันก็คือการให้
ตอนกลับผมขึ้นรถแล้วเห็นว่ายังเหลืออีกถุงนึงที่ยังไม่ได้ให้เลยถือลงรถ พอลงปุ๊บก็เห็นคุณลุงคนหนึ่งเดินมาแล้วบอกกับผมว่า "ของหมดหรือยัง ลุงยังไม่ได้เลย" ทำให้ผมคิดในใจว่า ลุงเขาไม่รอคนมาให้หรือรอโชคชะตา แต่ลุงเขากลับเดินเข้าหาแล้วมาเอามันไป และผมก็ให้ลุงไปแล้วขอให้ลุงโชคดี
ทริปครั้งนี้ทำให้ผมได้อะไรกลับมาหลากหลายอย่าง และเปลี่ยนมุมมองการให้ของผม อยากฝากทุกคนนะครับว่า การให้ ยังไงก็คือการให้ครับ ไม่ว่าจะมากหรือน้อย แต่คนรับย่อมดีใจเหมือนกับลุงที่ยิ้มแก้มแทบปริให้กับพวกผม รู้จักให้ รู้จักแบ่งปันกันนะครับ
ทริปทัวร์สนามหลวง หลังเที่ยงคืนที่เปลี่ยนมุมมองของคำว่า การให้
ผมและเพื่อนๆเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนมหาลัยใน กรุงเทพ มีวันหนึ่งได้ยินรุ่นพี่บอกว่า ที่สนามหลวงหลังเที่ยงคืนมีสาวชวนเที่ยว(ชวน18+นั่นแหละครับ) ไอเราก็ไม่รู้จริงหรือเปล่า ก็นึกสนุกอยากรู้อยากเห็น อยากลองไปดูเฉยๆ(ดูเฉยๆนะครับ555) เพราะเป็นเด็กต่างจังหวัด ก็พากันขับรถไปสนามหลวงตอน5ทุ่มกว่าถึงเกือบตี1 เพราะหลงทาง
แต่สิ่งที่ผมกลับไม่ใช่สิ่งที่ตั้งใจจะไปดู
ผมได้เห็นกลุ่มคนที่เรียกว่า Homeless (คนไร้บ้าน) มานอนพักอาศัยอยู่แถวสนามหลวงมากมาย มีทั้งคนหนุ่มจนถึงคนที่แก่มากแล้ว ตอนนั้นรถกะบะคันหนึ่งที่จอดอยู่ ผมเห็นคนในรถกะบะนำของมาบริจาคให้กับคนพวกนี้ ขนมน้ำดื่ม ยารักษาและเครื่องนุ่มห่ม
ผมเปิดกระจกดูกับเพื่อน สิ่งที่พวกเค้าทำนั้นได้จุดประกายในใจผมและเพื่อนๆเกี่ยวกับเรื่อง "การให้" ทำให้พวกผม อยากที่จะให้บ้าง แม้พวกผมจะยังเรียนอยู่ แต่ผมก็อยากที่จะช่วยเหลือพวกเขา ถึงจะไม่สามารถช่วยได้มากมายก็ตาม
ผมได้รวมตัวกับเพื่อน รับของบริจาค และรวบรวมเงินบริจาคมาได้ก้อนหนึ่งไม่มากมายนัก และชวนกันไปซื้ออาหาร,ขนม น้ำดื่ม ยารักษาฯลฯ แบ่งใส่ถุงเท่าๆกัน และได้นำไปบริจาคให้กับHomeless แต่ว่าของที่ผมเตรียม ไม่มากพอที่จะให้กับพวกเขาได้ทุกคน แต่สิ่งที่ผมได้เห็นภาพอันประทับใจคือ คนที่ได้เขาเอาไปแบ่งกับคนที่ไม่ได้ ทำให้พวกผมประทับใจมาก แม้พวกเขาจะลำบาก แต่พวกเขาก็รู้จักแบ่งปัน จนทำให้มุมมองของคำว่าการให้ของผมเปลี่ยนไป
การให้ ก็คือการให้ ไม่ว่าจะให้มากหรือน้อย มันก็คือการให้
ตอนกลับผมขึ้นรถแล้วเห็นว่ายังเหลืออีกถุงนึงที่ยังไม่ได้ให้เลยถือลงรถ พอลงปุ๊บก็เห็นคุณลุงคนหนึ่งเดินมาแล้วบอกกับผมว่า "ของหมดหรือยัง ลุงยังไม่ได้เลย" ทำให้ผมคิดในใจว่า ลุงเขาไม่รอคนมาให้หรือรอโชคชะตา แต่ลุงเขากลับเดินเข้าหาแล้วมาเอามันไป และผมก็ให้ลุงไปแล้วขอให้ลุงโชคดี
ทริปครั้งนี้ทำให้ผมได้อะไรกลับมาหลากหลายอย่าง และเปลี่ยนมุมมองการให้ของผม อยากฝากทุกคนนะครับว่า การให้ ยังไงก็คือการให้ครับ ไม่ว่าจะมากหรือน้อย แต่คนรับย่อมดีใจเหมือนกับลุงที่ยิ้มแก้มแทบปริให้กับพวกผม รู้จักให้ รู้จักแบ่งปันกันนะครับ