นึกย้อนกลับไปถึงตอนที่ 1 วันที่แพรขาวเข้ามาดูบ้าน โดยที่มีไรวินท์ยืนมองดูอยู่จากศาลอย่างพินิจพิจารณา

ไม่คิดเลยว่าการพินิจพิจารณาในครั้งนั้น จะมีอะไรมากกว่าแค่ความสงสัย เพราะมีการถูกชะตาร่วมอยู่ด้วย อย่างที่สีนวลมาเฉลยว่าไรวินท์ถูกเนื้อต้องใจแพรขาวมาตั้งแต่แรก

ก็อยู่คนเดียวมาตั้งนาน วันหนึ่งมีผู้หญิงที่สวยมากเข้ามาอยู่ด้วย ก็ต้องรู้สึกเอ็นดูผู้หญิงที่สวยมากคนนั้นเป็นเรื่องธรรมดา

ประจวบกับว่ามีมารมาผจญมากมาย เหมือนเปิดช่องทางให้ได้รู้จักกันเร็วขึ้น ทีนี้ก็เลยคอยช่วยเหลือคนที่รู้สึกเอ็นดูมาโดยตลอด จนพบว่าผู้หญิงที่สวยมากคนนี้ สวยมากทั้งทางรูปและใจ จึงไม่มีเหตุผลใดเลยที่จะทำให้ไม่ชอบเธอ

ลูกสาวของหล่อนก็มีจิตใจที่ดีเหมือนกับตัวของหล่อน กลายเป็นสะพานเชื่อมให้เจ้าที่เข้าถึงผู้อยู่อาศัย ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ถึงจะรู้ว่าเรื่องนี้วิญญาณรักกับคนแต่ก็มิได้รู้มาก่อนว่าจะผูกเรื่องอย่างนี้ การดำเนินเรื่องไม่ได้บอกชัดๆ แต่ให้ค่อยๆดูจนสรุปได้เอง

แพรขาวไม่ใช่คนที่เก่ง เธอพึ่งพาตัวเองไม่ได้มาก เพราะถ้าไม่มีผู้อุปถัมภ์ที่ดี เธอก็คงไม่รอด

แต่ฉันชอบแพรขาวในความสุจริต, กล้าหาญ, และมีน้ำใจราวกับผู้ชายคนหนึ่ง

รู้สึกเข้าใจในความหมายที่ไรวินท์ต้องการจะบอกอย่างดีเยี่ยมจากประโยคนี้แค่ประโยคเดียว ไม่คิดว่าไรวินท์จะพูดอย่างนี้ออกมาแต่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ผู้หญิงที่รูปเป็นผู้หญิงแต่ใจเป็นผู้ชาย เป็นความสุดยอด ถ้ายิ่งเพิ่มความสวย, ความฉลาด, และความเก่งเข้าไปอีก ก็สมบูรณ์แบบแล้ว ผู้หญิงที่รูปเป็นผู้หญิงแต่ใจเป็นผู้ชายหาง่าย ถ้าไปหาถูกสังคม แต่ในบางสังคมก็เป็นสิ่งที่หายากและแปลก ไรวินท์ปกติก็เป็นคนที่ยึดมั่นในความรักอยู่พอสมควร คือพร้อมจะหยุดถ้าเจอคนที่ถูกใจจริงๆ ฉะนั้นเมื่อมาเจอผู้หญิงที่รูปเป็นผู้หญิงแต่ใจเป็นผู้ชายซึ่งเป็นลักษณะของผู้หญิงที่ดีในลักษณะที่ไรวินท์ไม่ค่อยได้พบเจออย่างแพรขาว ทุกอย่างก็ชัดเจนแล้วนะ