สุนัขสงครามเขาฝึกกันตั้งแต่ยังอ่อน โตป่านนี้แล้วฝึกห่านอันใดมิได้ นอกจากนั้น
หมาโตแล้วยังติดเจ้าของ เป็นคนแปลกหน้าทำอย่างไรก็ไม่เชื่อง ผมไม่เข้าใจคน
ประเภทนี้ หมาไม่ใช่สิ่งของที่เบื่อแล้วจะทิ้งขว้างอย่างไรก็ได้ มันเป็นสิ่งมีชีวิต มี
จิตใจ มีความรู้สึก เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว เป็นสัตว์ที่ภักดีตราบจนสิ้นลม ไม่
ต้องมาพูดดีกว่า "ว่ายังรักอยู่ แต่อยากให้ไปรับใช้ชาติมากกว่า" เบื่อก็พูดออกมา
ไม่ต้องไปนั่งปั้นประดิษฐ์คำพูดสวยหรูเพื่อให้ความผิดมันน้อยลงดอก คนเราถ้า
รักหมาจริงจะไม่มีวันเอาหมาตนเองไปทิ้งขว้างที่ไหน เลี้ยงกันไปจนกว่าจะตายกัน
ไปข้าง ถึงได้มีหมาที่อายุยืนนับสิบปี ถึงแม้ว่าจะแก่ชราภาพ หูตาฟ้าฟาง เดินไม่ได้
แล้วก็ยังต้องเลี้ยงกันต่อไปเพราะมันคือสมาชิกของครอบครัวไม่ใช่ถ้วยชามรามไห
ที่เบื่อแล้วเก่าแล้วจะเอาไปทิ้งขว้างที่ไหนก็ได้

จิตใจคนพวกนี้ทำด้วยอะไร เบื่อหมาแล้วก็ทิ้งขว้างอย่างไร้เยื่อใย ปัจจุบันนี้ยิ่งแปลก
และประหลาด ประดิษฐ์วาทะกรรมสวยหรูขึ้นมาคิดว่าคนเขาดูไม่ออกดอกหรือ ทุเรศ

ป.ล. หมาที่บ้านอายุ 15 ปี เอามาจากวัด หลวงพ่อแจกให้เพราะที่วัดเยอะ ชื่อนวล
เพราะตัวสีขาว เลี้ยงกันมายันแก่ ฟันร่วงหมดปาก ขนร่วงเกือบหมด เดินก็ไม่ค่อยไหว
ตาก็มองไม่เห็น แต่พวกเราก็ยังรักนวลเสมอ เพราะนวลคือเพื่อน คือญาติ คือสมาชิก
คือส่วนหนึ่งของครอบครัว แม้ว่านวลจะไม่ได้หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนแต่ก่อนแล้ว
แต่นวลไม่ใช่เสื้อผ้าหรือสิ่งของที่เก่าแล้วจะเอาไปทิ้งที่ไหนก็ได้ นวลสิ้นใจบนตักผม
เมื่ออายุ 15 ปีด้วยโรคชรา นวลร้องโหยหวลเพราะความเจ็บปวดซึ่งเราไม่สามารถช่วย
อะไรได้ ทำได้แต่นั่งล้อมวงแล้วกอดนวลในอ้อมแขน เพื่อให้นวลไปอย่างสงบ ไป
อย่างสบายใจในอ้อมกอดของเจ้านายที่มันรักและภักดีตลอดระยะเวลา 15 ปีนี้ พิมพ์
ไปนี่ก็น้ำตาซึมเพราะคิดถึง แต่สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ขอให้กรรมสนองคนที่ไม่รู้
จักคุณค่าของชีวิต แม้จะเป็นชีวิตสัตว์เดียรัจฉาน