คือ เริ่มไงดีล่ะ...ชื่อฟ.ล่ะกันครับ วันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ให้ฟังครับ ว่าผมเจออะไรมาบ้าง!!!
   ครอบครัวผมมี4คนครับ พ่อ แม่ พี่ แล้วก็ผม คนสุดท้อง ครอบครัวผมฐานะปานกลางค่อนข้างไปทางมีกินอ่ะครับ(อย่าเพิ่งด่าผมน่ะฟังก่อน) หลายๆคนที่เป็นลูกคนสุดท้องจะรู้น่ะครับว่า พ่อแม่จะเอนเอียงไปทางคนพี่มากกว่า ในความคิดผมน่ะครับ ผมรับผิดชอบตัวเองมาตั้งแต่ยังเด็ก คือพ่อแม่เป็นแม่ค้าขายของที่ตลาดสดแห่งหนึ่ง คือพูดง่ายๆคือผมตื่นมาไม่เจอใคร ทำอะไรด้วยตัวเองคนเดียว ทั้งอาบน้ำ แต่งตัว ทำการบ้าน โน่นนี้นั้นคับ เริ่มตั้งแต่อนุบาลแล้วครับ จนตอนนี้อายุ18ปี ผมนับครั้งได้เลยว่าไหว้พ่อกับแม่กี่ครั้ง เมื่อก่อนผมเป็นเด็กที่ชอบทำตัวเป็นจุดเด่นครับ คือให้คนสนใจเยอะๆ เหมือนต้องการความอบอุ่นอ่ะ ที่บ้านก็ไม่ได้บกพร่องเรื่องนี้น่ะครับ แต่ผมว่ามันไม่พอสำหรับตัวผม ผมทำอะไรก็ขัดตาพ่อแม่ไปหมดต่างจากพี่ชายผมที่ท่านจะเอ็นดู พี่ผมเป็นเด็กฉลาดครับ เรียนก็ได้ที่ต้นๆทุกปีเป็นหน้าเป็นตาของบ้าน พวกญาติก็ชื่นชมพี่ผมตลอด ต่างจากผมที่ไม่ฉลาด เรียนก็กลางๆ คือพี่ผมชอบพนันกับพวกน้าๆป้าๆว่า ปีนี้ท้าต.(แทนพี่ชาย) สอบได้เกรดเท่านี้ๆ ต.ขอmp2น่ะสมัยก่อนที่ใส่แผ่นซีดีอ่ะครับนึกออกป่ะ คือฮิตมาก ช่วงนั้นพี่อยู่ประถมล่ะ คือจะพนันกังประมานนี้ คือเค้าเก่งแล้วก็ได้ทุกปี พ่อแม่ชื่นชมพี่ผม จนคิดว่าออกนอกหน้า ผมโตมาอีกนึดก็อย่างได้บาง ผมจึงพนันบางกับพวกน้าๆป้าๆ แต่กับได้ยินคำนี้ครับ "ทำไมไม่ไปพนันกับพ่อแม่บ้างล่ะ"ตั้งแต่นั้นคือจุดเริ่มต้นของเด็ก ๆอย่างผมครับ ผมฝั่งใจมาตลอด ปกติผมเป็นพวกคิดมากอยู่แล้วจึงทำให้ผมเก็บกดครับ จะมีใครรู้บ้างไหมน่ะ? ผมทำตัวปกติทุกอย่างจนโตมา พี่ผมอยากได้รถเครื่อง พ่อแม่ท่านก็ซื้อให้ พอผมอยากได้บ้าง ต้องมีขอแลกเปลี่ยนตลอด อย่างเช่น ต้องช่วยออก5พัน คือผมก็ได้และ พี่ผมขายคันเก่าเอาคันไหม แม่ก็ซื้อให้แล้วก็โอนเป็นชื่อพี่เลยต่างจากผมรถคันนั้นยังชื่อแม่อยู่ พี่ผมอยากจัดฟัน แม่ก็พากันไปจัดฟันนัดวันทำฟันโน่นนี้เสร็จพี่ผมใส่เหล็ก ด้วยความที่เราเป็นน้องเราก็อยากจะจัดฟันบ้าง แม่บอกผมว่าปีหน้าค่อยจัด ผมก็รอคอยมาเป็นปี ครบพี่ผมก็ช่วยแม่ไปหาหมอฟัน แม่บอกว่าเดี๋ยวก่อนเอาไว้ที่หลัง เชื่อไหมจากที่แม่บอกปีหน้า ผมต้องรอเกือบ3ปีจนพี่ผมจัดเสร็จผมจึงได้จัด ก็เหมือนเดิมผมช่วยแม่ออกเกือบ5พัน ตอนนี้ผมใส่เหล็กแล้ว ขอย้อนกลับไปตอนม.ต้นน่ะครับ ผมกับพี่เรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่พี่ผมออกก่อนๆที่ผมจะขึ้นม.ต้น พี่ผมได้เกรดเฉลี่ยสูงสุดของระดับชั้น พ่อไปเป็นผู้ปกครอง คือขึ้นไปรับดอกไม้ ได้รับคำชื่นชมจากบรรดาผู้ปกครองท่านอื่น พี่ผมได้2ปีครับ พอปี3พี่ผมชกต่อยเข้าห้องปกครอง เลยอดครับ ผมถึงปีผม ผมเป็นเด็กเรียนกลางๆเกรดเฉลี่ยก็กลางๆ ผมเต็มที่ได้เท่านี้ พ่อผมพูดมาคำหนึ่งครับผมจำได้ "ทำไมไม่เห็นได้ดอกไม้เหมือนพี่เลย" คือผมนี้จี๊ดเลยครับ แต่ก็เก็บไว้ในใจ บางที่เรื่องมันเข้ามาเลื่อยๆจากเด็กผู้ชายเข้มแข็ง กับทำให้ผมอ่อนแอครับ ผมร้องไห้ทุกคืนอยู่พักใหญ่ๆ แล้วนั้นก็ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปครับ ผมเริ่มครบเพื่อนผู้หญิง เริ่มแต่งหน้า เขียนคิ้ว  คือผมต้องการที่พึ่งมากตอนนั้น มันก็สนุกดีน่ะ ....เริ่มเป็นตุ๊ดเด็ก !! ตั้งแต่ม.1ทางบ้านไม่รู้ครับ กลับบ้านผมก็เช็ดหน้าออก จนพ่อจับได้ตอนม.3 ถามผมเลยครับทำไมไม่มีเพื่อนผู้ชายเลย?? มีแต่ผูหญิงมาทักผม ผมก็ไม่ตอบครับเงียบ แล้วทุกอย่างก็จบไป ตอนนั้นผมเริ่มตีตัวห่างๆจากครอบครัวเหมือนเด็กใจแตก ที่อยากจะแรด ไปเที่ยวกลางคืน(ได้แต่ฝันครับเพราะที่บ้านไม่อนุญาตให้ไปนอนค้างที่อื่น) ผมจึงไม่มีโอกาสได้นอนค้างบ้านเพื่อนเลย จนผมเริ่มเข้าปวช.ครับ คือปวช.นี้แน่ที่ผมได้เพื่อนแท้ถึง5คน สนิทมาก ชื่อ อุ้ม ป๊อบ เนย ก็อต แล้วก็ผม เราสนิทกันมาก ไปไหนไปกัน สายลุยแต่เน้นไปทางของกินมากฟ่า5555
(เดี๋ยวมาต่อน่ะจะเล่าให้ฟังว่าจากตุ๊ดเด็กที่หลบๆซ่อนๆ มาเป็นเกย์น้อยที่ทางบ้านเริ่มยอมรับ)....