คนเราเกิดมาต้องอยากทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ และอยากอยู่ในที่ที่ทำให้เราสบายใจใช่ไหมคะ?
     จขกท. เป็นคนหนึ่งค่ะ ที่ตั้งแต่เรียนระดับอุดมศึกษา แล้วรู้สึกว่าไม่มีความสุขเลย ทั้งๆที่ตอนแรก ก็รู้สึกดีกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะเผชิญอยู่ ด้วยความชอบส่วนตัว แต่พอได้เข้ามาอยู่จริงๆ ในวันแรกที่เดินเข้ามากลับไม่มีความประทับใจเลย ทั้งสถานที่ ผู้คน สิ่งแวดล้อม แต่ก็ฝืนๆทำและเรียนมาจนถึงปัจจุบัน 2 ปีแล้วค่ะ ที่หวานอมขมกลืน  เรียนในสิ่งที่ชอบแต่มีหลายสิ่งหลายอย่างมาทำให้ไม่ชอบ
    ตอนแรกคิดว่าสิ่งที่ดีที่สุด ณ ตอนนี้ คือ เพื่อน  แต่กลับพบว่า เพื่อนก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เรารู้สึกไม่โอเค ทั้งเห็นแก่ตัว  เอาแต่ใจ  คิดไม่ตรงกัน  ไม่แคร์เรา เป็นต้นค่ะ ทำให้เรารู้สึกโดดเดี่ยว และน้อยใจหลายๆครั้ง
     สถานที่  ห้องพัก ห้องเรียน โรงอาหาร บริเวณโดยรอบ ไม่โอเคเลยค่ะ  ห้องพักแออัด ห้องเรียนแออัด โรงอาหารแออัด สกปรก  สถานที่ไม่น่าอยู่
      ผู้คน เห็นแก่ตัว กลัวคนอื่นได้เปรียบ ชอบจับผิด อิจฉาริษยา  ใส่หน้ากากเข้าหากัน ไว้ใจไม่ได้
      การเรียน  ตอนแรกชอบค่ะ  แต่หลังๆมา ด้วยการเรียนที่หนัก  และการปฏิบัติในสถานที่ที่ทำใหเราไม่โอเค  ตอนนี้กลับกลายเป็นไม่ชอบค่ะ

     เมื่อพูดถึงสิ่งที่ต้องพบเจอ  แล้วรู้สึกฝืนตัวเอง  และทางออกก็มีไม่มาก เราต้องทำยังไงให้ไม่รู้สึกฝืนหรอคะ

     ทุกวันนี้แค่พูดถึงสิ่งนี้ ก็เหนื่อย ท้อ และรู้สึกไม่มีความสุขค่ะ

     พอมีทางออกและคำแนะนำไหมคะ  ขอบคุณค่ะ