พี่เป็นลูกคนเดียวค่ะ มีอะไรจะเล่าอาจเป็นแนวทางนะคะ บางครั้งคนเราต้องละทิ้งความฝันบ้าง เพื่ออยู่กับความจริง ความจริงที่เรายังมีท่านอยู่ ความก้าวหน้าในชีวิตมีอย่างอื่นให้ทำได้หลายอย่าง ที่ไม่ต้องปล่อยให้ท่านเคว้งคว้าง พี่เรียนโรงเรียนวัดมาตลอดแม้พ่อจะเป็นราชการเบิกได้ ช่วงเรียนมหาลัยแม่กับพ่อมีเงินให้พี่ไปสมัครเรียนที่ ม.เอกชนค่ะเพราะพี่เอนฯไม่ติดแต่พี่เอาเงินไปใช้สมัครรามคำแหงแทนแค่ 600 กว่าบาทในสมัยนั้นแล้วเอาเงินที่เหลือทั้งหมดกลับไปคืนแม่ ท่านงงกันมาก ทำไมไม่เรียนเอกชนชื่อดังที่ใกล้บ้าน รามคำแหงไกลบ้านพี่มาก แต่พี่ก็จบค่ะ จบเร็วที่สุดในกลุ่ม พี่ซื้อบ้านหลังแรกให้ท่านอยู่ตอนพี่อายุ 28 พี่ไม่ซื้อรถนะคะ พี่นั่งรถเมล์ไปทำงาน "บ้าน" เรามีความสุขร่วมกันได้ทั้งครอบครัวทุกวัน แต่"รถ" คือความสุขส่วนตัวมากกว่าส่วนรวม พี่ไม่สามารถเอาความสุขส่วนตัวมาก่อนพวกท่านได้ค่ะ ตอนนี้พี่อายุ 43 แล้วค่ะ เหลืออต่แม่แล้วด้วย ยิ่งต้องดูแลอย่างดี เพราะท่านมีเราเพียงคนเดียวในโลกแล้ว ปัจจุบันพี่ทำธุรกิจส่วนตัว ซึ่งสะสมเรียนรู้มาจากการเป็นลูกจ้างของบริษัทช่วงวัยรุ่น แต่ตอนนี้ อยู่กับท่านมีเวลาให้ท่าน และยังมีเงินดูแลท่านอย่างดี ความกตัญญูทำให้เราเจอคนรักที่ดีตาม ตอนนี้ก็เจอคนที่เขารักเราที่เราเป็นลูกกตัญญูแหละค่ะ แม่เราก็ให้พรให้เรามีชีวิตที่ดีเสมอๆ สวรรค์มันจับต้องได้ชาตินี้ไม่ต้องรอชาติหน้า ไปเที่ยวเมืองนอกครั้งแรกในชีวิตพี่ไม่ขอไปกับแฟนหรือเพื่อนนะคะ พี่เก็บเงิน2 เท่า เพื่อพาท่านไปพร้อมพี่ค่ะ
ถามว่าเหนื่อยไหมพี่ไม่เหนื่อยนะคะ อย่าเปรียบกับชีวิตเพื่อนวัยเดียวกันเลย ครอบครัวไม่เหมือนกัน แต่สิ่งที่มีทำพี่มีความสุขนะคะ เวลาเห็นแม่ยิ้ม อวดเพื่อนๆว่า เราน่ารักขนาดไหน ^^ สู้ๆค่ะ